Op 21 februari zette Democrazy Chairlift op het podium van de Charlatan te Gent. Enkele uren voor het concert kregen we de kans om een babbeltje te slaan met de groep.
Indiestyle: Proficiat met jullie kersverse plaat ‘Something’. Wij gaven het alvast een mooie score. Vier op vijf is helemaal niet slecht. Jullie zullen wel trots zijn.
Patrick Wimberly: We zijn erg trots, maar we zouden nog trotser zijn als we vijf sterren hadden gekregen.
Caroline Polachek: Ja, waar is die vijfde ster? Haha, eigenlijk hebben we dit album al zo lang geleden afgewerkt dat ik klaar ben voor het volgende.
Indiestyle: Waarom hebben jullie het album ‘Something’ gedoopt?
Caroline: Dat is wat we voelden bij dit album, dat het iets is.
Patrick: ‘Something’ kan veel betekenen, maar het woord zelf zegt niet echt veel. Wij willen dat het veel betekent.
Caroline: Het is geen nihilistisch goth album. Het gaat eigenlijk gewoon over teveel gevoelens hebben. Het gaat over iets voelen in plaats van niets voelen.
Patrick: Aanwezig zijn.
Caroline: Misschien zelfs té aanwezig.
Indiestyle: Volgens mij is het album een enorme stap voorwaarts. Hoe komt dat volgens jullie?
Caroline: Bedankt, ik ben blij dat jij dat vindt want wij vinden dat zelf ook. Volgens mij is het songschrijven veel directer en is de productie interessanter. We zijn ook gewoon ouder geworden. We hebben al de kans gehad om dingen te proberen en om te falen en hebben ondertussen geleerd wat we leuk vinden. Ik denk niet dat we al op het gebotst zijn, maar we komen dichterbij. Al moeten we nog steeds blijven leren.
Indiestyle: Jullie hebben meer dan anderhalf jaar aan dit album gewerkt. Hoe is het juist tot stand gekomen?
Caroline: Wel, we schreven deze plaat in de achterkamer van een antiekwinkel toen we juist het toeren met de eerste plaat beëindigd hadden. We huurden een kamer met een klein raampje, een piano en een drumstel voor een vier à vijf maanden en schreven daar dan ongeveer 40 songs. Wanneer we daarmee klaar waren, maakten we de oversteek naar de UK om producers te ontmoeten, om eigenlijk uit te zoeken wie ons derde lid zou zijn. Op dat reisje ontmoetten we de producer Dan Carey (CSS, M.I.A., Franz Ferdinand, Miles Kane, The Kills) waar we onmiddellijk verliefd op werden. Daar beslisten we meteen dat we met hem ons materiaal wilden opnemen in zijn home studio in Zuid-Londen. Daarna keerden we terug naar Amerika om onze liedjes live te proberen spelen. We wilden er zeker van zijn dat ze ook voor een publiek werkten. We speelden dus een grote show in Central park en omdat we niet genoeg mensen hadden om de songs live te spelen, hielpen onze vrienden van Twin Shadow ons. We schreven toen ook een paar nieuwe nummers zoals ‘Ghost Tonight’, ‘Take It Out On Me’ en ‘Turning’. Toen we hadden beslist welke liedjes op het album zouden komen, gingen we terug naar Londen op Halloween in 2010. Doorheen de winter namen we dan het album op. In de lente keerden we terug naar New York en beslisten nog 1 song te maken. Dat was ‘I Belong In Your Arms’ dat we dan zelf opnamen in Brooklyn. En na het album gingen we eigenlijk onmiddellijk de muziekvideo van ‘Amanaemonesia’ maken.
Indiestyle: Oh ja, die video ziet er zo leuk uit om te maken, wat was het algemene idee dat erachter zat?
Caroline: De video was inderdaad zó leuk. Het idee was om een video met instructies te maken. Ik wilde de tekst uitbeelden, zoals de Egyptische mannetjes in hiërogliefen dat doen. Ik wilde vooral de hiërogliefen voor de synthesizersound en de teksten uitbeelden. De eigenlijke dansstijl was dan weer beïnvloed door de bekende Franse choreograaf Maurice Béjart waar ik helemaal gek van ben. Sommige van de patronen van de voeten zijn zelfs rechtstreeks overgenomen van zijn werk. Maar de interpretatieve aspecten van de danspasjes kwamen helemaal van mezelf.
Indiestyle: Wat is volgens jullie de sleutel tot het schrijven van een verslavende song als ‘Amanaemonesia’?
Patrick: Dat liedje gaat in feite over verslavingen, maar dat is niet wat het verslavend maakt natuurlijk. Ik weet het eigenlijk niet. Ik denk dat je gewoon geluk hebt als het gebeurt.
Caroline: Er is geen regel. Als er een regel was, zou het te gemakkelijk zijn. Volgens mij is het zoals een goede danspas vinden. Een goede danspas is leuk om te doen en leuk om te bekijken. Een baslijn of vocale lijn die heel verslavend is, is leuk voor je hersenen om steeds te herhalen en te herhalen en te herhalen. Het is iets dat leuk is om te zingen en dat goed in je lichaam beweegt. Het heeft een ritme dat je aan het dansen zet en je veel energie geeft.
We wilden een energieke plaat maken. Een album met big teeth.
Indiestyle: ‘Cool As A Fire’ en ‘Turning’ zijn dan weer helemaal andere nummers. Ze doen me ergens denken aan Beach House, is dat een richting die je verder wilt verkennen?
Caroline: O ja, veel van onze liedjes zijn eigenlijk meer in deze stijl, maar we hebben deze songs bewust langs de kant gezet omdat we een energieke plaat wilden maken. Een album met big teeth. Maar we wilden ook, zoals een goede film een trage of intieme scene heeft, een trager, meer afwezig stuk in het album.
Patrick: Toen we de plaat samenstelden, vonden we eigenlijk een soort van partners op het album. ‘Cool As A Fire’ en ‘Turning’ waren partners, omdat ze een beetje dezelfde mood hebben. We hebben ze dan de plaats gegeven waar ze staan omdat we voelden dat daar die intiemere scènes hoorden.
Caroline: Het enige liedje zonder partner is ‘Frigid Spring’. Nee, dat is niet waar, ‘Met Before’ is misschien zijn partner want zij zijn de gitaarliedjes op het album. Zo zijn ‘Take It Out On Me’ en ‘Ghost Tonight’ ook partners. En natuurlijk zijn ‘Sidewalk Safari’ en ‘Amanaemonesia’ partners. Oh nee, wat zeg ik nu? De partner van ‘Frigid Spring’ is natuurlijk ‘Wrong Opinion’, zij zijn de echte poppy songs op het album. Dan is ‘Met Before’ partner van ‘I Belong In Your Arms’. En dan schiet alleen nog het arme ‘Guilty As Charged’ over, helemaal alleen.
Indiestyle: Sommige recensenten hebben het niet voor ‘Guilty As Charged’, omdat het het album niet eindigt met een grote finale. Maar ik vind het juist mooi.
Caroline: Omdat het een triest einde is hé. Uiteindelijk besef je dat jij je eigen thuis bent. Je kan wel verliefd worden, maar op het einde van de rit ben jij de enige waar je op kan rekenen. Dat is niet noodzakelijk een trieste boodschap. Ik denk dat mensen een leuk love ending willen, maar soms is het gewoon beseffen dat je naar jezelf moet luisteren.
Indiestyle: Is het moeilijk om zo’n openhartige songs te schrijven. ‘I Belong In Your Arms’ is wel erg direct?
Caroline: Het is héél moeilijk voor mij. Patrick heeft zelfs dat lijntje verzonnen. Ik zou dat nooit geschreven hebben, het is veel te open.
Patrick: Ja, zij schreef de melodie en we luisterden er opnieuw en opnieuw naar. Op een gegeven moment kon ik niet anders dan die tekst naar haar schreeuwen.
Caroline: En het werkte perfect.
Patrick: We hadden het nog niet eerder gedaan op dit album, maar voor de eerste keer schreven we over liefde. En eigenlijk was het niet alleen over liefde, maar ook over onze levens en onze eigen relaties.
Caroline: Ik wilde eigenlijk heel graag nog een roze liedje op dit album. Het album was af, helemaal gemixt. Maar ik wilde echt nog een fluffy roze song, zoals Japanse of Koreaanse pop. Ik wilde iets heel sparkly en lichtvoetig, zoals suikerspin. Bijna psychedelisch zelfs. Ik vond dus dat we iets roze misten. En dit was dan de roze song.
Ik vind het fijn hoe mensen zich harmoniseren met het karakter van de stad zonder dat ze het zelf beseffen
Indiestyle: Tijdens de soundcheck zei Caroline dat ze ‘Evident Utensil’ eigenlijk liever niet zou spelen? Waarom was dat?
Caroline: Oh , ik wilde gewoon liever ‘Frigid Spring’ spelen, het had niets te maken met het liedje zelf.
Patrick: Wanneer je zo vaak onderweg bent en je staat daar dan tijdens de soundcheck wil je gewoon het liedje spelen dat je op dat moment wilt spelen.
Caroline: Ik had heel erg het gevoel dat ik ‘Frigid Spring’ wou spelen vanavond. Deze ochtend toen ik opstond in Gent, was ik heel bewust van de ‘vibe’ die deze stad heeft en zijn hoeveelheid geschiedenis. De Gentenaars vereenzelvigen zich ook met deze geschiedenis in hun gedrag, hun taal en de manier waarop ze zich kleden. Al de mannen hier in Gent kleden zich erg conservatief. Ze dragen hun nette sweater, een sjaal, een rugzak en mooie leren schoenen. Hun haar ligt mooi in de plooi en ze zijn erg stil. Ik vind het fijn hoe deze mensen zich harmoniseren met het karakter van de stad zonder dat ze het zelf beseffen. In New York zijn de mensen bijvoorbeeld meer agressief en in Londen wil je je misschien wat meer flashy kleden. Maar er zijn verschillende manieren om jezelf te harmoniseren met een stad. Ik ben al de hele dag aan het denken: hoe kan Chairlift zich harmoniseren met Gent? Ik ben echt heel enthousiast over de mooie oude architectuur hier en het gevoel dat je krijgt wanneer je hier over straat wandelt. Ook de temperatuur speelt mee in de hele atmosfeer van deze plaats. En ik hield hier dus ook rekening mee wanneer ik besliste wat ik zou aantrekken deze ochtend. Ik dacht dus dat ‘Frigid Spring’ heel goed samen ging gaan met Gent. Wanneer we dan ‘Evident Utensil’ speelden dacht ik: “Aah, dit liedje is gewoon niet erg Gent”.
Indiestyle: Jullie zijn van drie naar twee leden gegaan (Aaron Pfenning verliet de band na een relatiebreuk met Caroline). Wat is het verschil met een trio zijn?
Patrick: Minder praten en meer productiviteit. We hebben ook veel minder discussies. Ik zou zelfs durven zeggen geen discussie.
Indiestyle: En wie zijn jullie favoriete duo’s?
Caroline: Xeno & The Oaklanders. Zij zijn echt heel cool. En vooral heel erg revival. Ze spelen een soort minimal 80’s muziek, maar veranderen het genre niet echt. Ze spelen het gewoon zoals het toen was. Maar ze zijn echt zo goed, ik ga graag naar hun shows.
Patrick: Ik heb het er wat moeilijker mee. Ik heb het niet voor duo’s. Ik denk ook nooit over Chairlift als een duo, omdat onze muziek niet als een duo klinkt. Wanneer we het album schreven, schreven we de songs vanuit verschillende karakters.
Caroline: Air is een duo.
Patrick: Oh, ik hou van Air, oké ik geef het toe. Er is wel een duo dat ik leuk vind.
Indiestyle: Zoals je zei schrijf je de liedjes vanuit verschillende perspectieven. ‘Sidewalk Safari’ is bijvoorbeeld een erg donkere song waarin je zingt over iemand omver rijden. Ik veronderstel dat je niemand hebt overreden?
Caroline: Ik heb visioenen gehad dat ik overreden werd, dus dit nummer kwam vanuit een drang om de rollen om te keren. In mijn paranoia wil ik eigenlijk liever degene zijn die zelf iemand overrijdt.
Indiestyle: Je zei eerder al dat je klaar bent voor het volgende album. Wat zou je anders doen, en wat wil je nog doen in de muziek?
Patrick: Ik wil het vooral sneller maken. En ik wil eigenlijk graag een album mixen, ik ben gelukkig wanneer ik mix. Het is minder stressvol dan zelf een album schrijven.
Caroline: Ja sneller, en meer plaats in de productie, grote stukken stilte tussen de verschillende klanken. Het moet leger zijn. Ik wil graag verschillende dingen proberen in het leven, en ik wil hele goede songs schrijven, met eerlijke teksten.
Indiestyle: Is er nog iets dat jullie kwijt willen over het album?
Caroline: We hebben er veel liefde ingestoken en we willen dat jullie dat voelen.
Indiestyle: Ik voel het.
Patrick: En toch kregen we maar vier van de vijf sterren.
Indiestyle: Bedankt, ik kijk al uit naar jullie concert vanavond. Succes.
Chairlift live zien kan ook op 04.03 in de Botanique te Brussel – info & tickets. Als voorsmaakje vind je het concertverslag van Gent hier. Onze review van het album staat hier
Album verdeeld door Sony Music