Vijf (!) jaar hebben we moeten wachten op een nieuw album van The Shins, maar gelukkig leek het helemaal niet zo lang geleden dat we van de Amerikanen gehoord hebben. De tijdloosheid van hun repertoire heeft ervoor gezorgd dat we de drie vorige platen van het vijftal nog steeds met plezier opleggen. Uiteraard was er ook Broken Bells, de sublieme samenwerking tussen frontman James Mercer en Danger Mouse uit 2010 (waarvan we overigens gauw een vervolg mogen verwachten), om ons zoet te houden.
Nu is er dus eindelijk ook ‘Port of Morrow’ – de vierde langspeler voor de mannen uit New Mexico. Het valt gauw op dat Mercer – die het album co-poduceerde – het een en ander heeft opgepikt van zijn tijd bij Broken Bells, waaronder een (gladdere) productiestijl, een sterkere zangstem en een meer gevarieerde instrumentatiekeuze. Ondanks (of met dank aan?) de grotere aanwezigheid van electronica, is dit zonder twijfel de meeste poppy cd van de groep totnogtoe. Mercer, een ouderwetse songsmid met een hoofd en hart vol sterke melodieën, voelt zich duidelijk in zijn element. Tot halverwege het album lijkt er hem niets in de weg te staan.
Vier van de eerste vijf liedjes zijn ijzersterk. De gedreven opener ‘Rifle’s Spiral’ is een van de sterkste nummers die de band ooit heeft uitgebracht. Single ‘Simple Song’ is de nieuwe ‘Phantom Limb’. ‘It’s Only Life’ is misschien het duidelijkste bewijs van het kunnen van The Shins – de dag van vandaag is er niemand anders dan James Mercer die een nummer kan schrijven dat tegelijk zo schaamteloos cheesy en toch zo perfect mooi is – en mogelijk onze favoriet van ‘Port of Morrow’. Tenslotte is er ook nog het rustgevende ‘September’, een meer klassieke Shins-song. Ietwat onverwacht zakt het album daarna een beetje in. De nummers die volgen zijn niet slecht – het zijn The Shins, verdomme – maar ook niet echt opmerkelijk. Het is wachten tot het laatste lied – de melancholische titelsong – vooraleer de groep opnieuw echt piekt. Of misschien leggen we de lat gewoon iets te hoog?
Zo komen we dus uit op drie-en-een-halve ster. Dat de score voor ‘Port of Morrow’ niet hoger ligt, heeft alles te maken met de ongelukkige filler halverwege de plaat, iets waarvoor we de hypergetalenteerde Shins waarschijnlijk net iets strenger afstraffen dan de doorsnee popband. Het vreemde is dat het eigenlijk niet eens zoveel uitmaakt. Er staat genoeg materiaal op ‘Port of Morrow’ om te bewijzen (of te bevestigen) dat The Shins een van de meest belangrijke, meest gekwalificeerde en (nog steeds!) meest veelbelovende groepen van deze generatie is.
The Shins live zien kan binnenkort in Brussel (Club 69 @ Studio Brussel, geen tickets meer verkrijgbaar, meer info) en Amsterdam (Melkweg, 25.03, info & tickets)
Album verdeeld door Sony Music