The Shins speelden op 24 maart in Club 69 te Brussel. Robin Dua trok op pad om een reeks foto’s te maken. Tine Maesen schreef volgend verslag.
‘This is just a simple song to say what you done’, al weken tiert dit popdeuntje weelderig door de boxen van menig Vlaamse radio. Het had zomaar afkomstig kunnen zijn van een fonkelnieuwe, hippe indieband, klaar om de wereld te bestormen. Maar niets daarvan, het nummer werd door The Shins op de wereld losgelaten. Een band die Al 15 jaar timmert aan de weg en populair werd in Amerika mede dankzij de soundtrack van de lichtjes gestoorde doch aangename film van Zach Braff, Garden State. (Je krijgt ons nog steeds aan het lachen met dat hemd met dezelfde print als het behangpapier of de auto die nog een benzinepomp meesleurt.)
Maar goed, The Shins mogen dan al lang niet meer nat achter de oren zijn, hun carrière in België begint pas echt goed op gang te komen sinds begin dit jaar en dat maakte het dus ook een uitgelezen kans om ‘Club 69’ van Studio Brussel nog eens te vullen met belgraag publiek. En laat dat nu net het grote geluk van The Shins zijn geweest afgelopen avond. Hierbij wordt al meteen de clou van het verhaal weggegeven (dus als u hoopte naar een climax toe te werken, kan u nu al afhaken): The Shins zijn oude rotten die hun vak door en door kennen, maar na al die jaren blijkbaar nog steeds niet weten hoe voor een goede sparkle te zorgen. En mocht er een regulier, betalend publiek voor hun neus gestaan hebben, zou het gevoel van de avond ongetwijfeld heel anders zijn geweest. Maar nu kregen ze mensen voorgeschoteld die met een blos van ongeloof over zoveel chance op de wangen en Instagram in de aanslag, opgewonden klaarstonden voor een unieke kansavond in de gebouwen van de VRT. Een 1-0 voor The Shins waar ze zelf niet eens moeite voor hadden moeten doen.
De heren en vrouw trapten hun set een beetje lauw af met ‘Kissing the lipless’, maar maakten het meteen goed met de heerlijk vrolijke en heupwiegende golden oldie ‘So Says I’. Hoowoohoo de lente in. Hun intrede tot Belgische roem ‘Simple Song’ mocht het eerste drieluik voltooien, maar er heerste nu al een uitgeblust gevoel in de song, alsof James Mercer er zwaar tegen opkeek om het nog eens te moeten spelen. Later in de set werd het duidelijk dat hij liever ‘The Rifle’s Spiral’ als eerste single van het album gezien had, maar dat het ‘against his odds’ toch ‘Simple Songs’ geworden was. ’t Kan een verklaring zijn waarom de Vice President (zoals ze het zelf plachten te noemen) en opener van ‘Port of Morrows’ hem beter afging dan ‘Simple Songs’. Mercer gaf tout court de hele set wel de indruk dat hij zich voortdurend aan ’t afvragen was, wat hij in godsnaam in die bloedhete opnamestudio in Brussel deed.
Laten we wel wezen, er zijn wel meer bands die communicatief niet erg onderlegd zijn op een podium, maar wanneer men in een kleine club een showcase geeft voor een beperkt publiek, ter promotie van een nieuw album en band in het algemeen, lijkt het toch wel aangewezen om iets meer sprankelend en enthousiast voor de dag te komen. Maar misschien dat het nut daarvan je na tien jaar de wereld rondtoeren wel een beetje ontgaat.
Desondanks werd het publiek muzikaal toch nog getrakteerd op een drietal mooie hoogtepunten in een set: het rustige kumbaya-moment uit Garden State, ‘New Slang’, het doe-mij-nog-maar-een-cocktail ‘Australia’ (als je je de videoclip niet meteen voor de geest kan halen, doe jezelf een plezier en haal youtube even boven) en het fantastische ‘Phantom Limbs’.
69 Studio Brussel-koppels kregen een meer dan degelijke, maar geen onvergetelijke set te zien. ‘Simple Song’ als poppy en vrolijke referentie nemen voor een optreden van The Shins valt niet aan te raden, maar een meer dan gemiddeld kwalitatieve set met een licht melancholische ondertoon van doorwinterde muzikanten, kan je altijd voor een prikje bij hen op de kop tikken.