Soms lijkt het alsof de Amerikaanse band A Place To Bury Strangers niets anders doet dan touren. Amper anderhalf jaar geleden zagen we ze voor de laatste keer aan het werk en ondertussen zijn ze al terug in Europa met hun nieuwe E.P. ‘Onwards To The Wall’ onder de arm. De Belgen krijgen twee gelegenheden voorgeschoteld om de groep aan het werk te zien: gisteren in Trix in Antwerpen en vanavond in De Kreun in Kortrijk.
A Place To Bury Strangers is één van die shoegaze bands die het genre nog steeds in zijn meest primitieve vorm toepassen. Net zoals we horen bij groepen als My Bloody Valentine en The Jesus & Mary Chain, komt de uit gewapend beton opgetrokken wall of sound op de eerste plaats. Wie zijn best doet om uit deze massieve geluidsbrij ook naar de teksten te luisteren, weet dat niet alleen de muziek somber en zwaar klinkt. Frontman Oliver Ackermann deinst er niet voor terug om nummers over de dood en zeer pijnlijke relatiebreuken te brengen. Ackermann is ook de oprichter van het New Yorkse bedrijf Death By Audio, dat effectenpedalen maakt. In een interview zei Ackermann ooit: “ik heb een pedaal gemaakt en wanneer je dat aanzet, lijkt het alsof alle pijn en al het verderf ter wereld uit mijn versterker komen”. Kortom: wij maakten ons alvast klaar voor een gitzwarte douche.
Support act was het Belgische Rape Blossoms. Deze vier kerels uit Gent brengen noise-rock die bij momenten zeer poppy aandoet. De frontman joeg zijn stem door een vervormer en ruilde het podium regelmatig in voor de zaal. De complexe drumritmes hielden onze aandacht vast en we zaten soms met open mond te kijken hoe de gitarist al die klanken uit zijn gitaar toverde. Verder deed de muziek ons denken aan een orgie tussen Sonic Youth, Bauhaus en Fugazi. Ze brachten onlangs al een debuutplaat uit, ‘Starving Vultures At 7-Eleven’, waar momenteel de laatste exemplaren van verkocht worden.
Toen A Place To Bury Strangers het podium besteeg, werd het al meteen donker voor onze ogen. De lichten werden gedoofd, het volume opgedreven en na een luidruchtige intro kregen we gelijk ‘So Far Away’ van de nieuwe EP voorgeschoteld. De enige verlichting die we op het podium zagen was die van een vijftal projectors die psychedelische visuals projecteerden. Opvallend was dat al deze visuals geactiveerd werden via een iPad die door iemand in de coulissen bediend werd. Wanneer na drie nummers ook de rookmachines in gang schoten, was het effect compleet. Het podium werd omgetoverd in een grote mistbank waar enkele bundeltjes licht de drie bandleden omtoverden in mysterieuze schimmen. Met het intense ‘Ego Death’ kregen we zo ook de ideale soundtrack bij dit plaatje. We kregen waarvoor we gekomen waren.
Al is het toch frappant hoe poppy de nummers van A Place To Bury Strangers soms klinken. Vooral de songs van de nieuwe E.P. vertonen een opvallende groove en klinken ook wat meer gepolijst dan hun voorgangers. We zijn benieuwd of deze lijn zal voortgetrokken worden op hun nieuwe album ‘Worship’ dat in juni zou moeten uitkomen. Het resultaat hiervan was dat het publiek in plaats van zich getormenteerd in zichzelf te keren, zich aan enkele voorzichtige danspasjes waagde. De bewegingen waren in de meeste gevallen wat te vergelijken met de houterige bewegingen van Ian Curtis, maar het paste toch allemaal in het plaatje. Maar wanneer de band de eindsprint inzette, werd TRIX alsnog omgetoverd tot eind zwart oord der verderf.
De slottrilogie begon met ‘Lost Feeling’ en ging naadloos over in A Place To Bury Strangers’ ode aan lawaai, ‘I Lived My Life To Stand In The Shadow Of Your Heart’. Het nummer bestaat uit twee delen: het eerste gedeelte is wat we een song kunnen noemen, het tweede deel is het equivalent van een leger luidruchtige powertools. Vlak voor dit tweede deel legde Ackermann zijn gitaar op de grond en draaide hij al beamers richting de achterkant van het podium. Terwijl het podium volliep met mist, zagen we op de achtergrond enkele onheilspellende manen flikkeren. De lichtstraal van de laatste beamer werd gebruikt als zoeklicht doorheen de zaal. Dit, in combinatie met de dreigende bas en drum, zorgde ervoor dat we ons zelfs even ongemakkelijk begonnen te voelen. Tot slot werden in het midden van het podium vooraan twee stroboscopen gelegd die, wanneer het nummer eindelijk losbarstte, het apocalyptische plaatje compleet maakten. Deze stroboscopen werden bijgestaan door twee andere die in de lucht hingen en ze zouden de rest van het optreden niet meer uitgaan.
Het concert werd afgesloten met het nummer ‘Ocean’ van op hun debuutplaat, en werd uitgesponnen tot een tien minuten lange noisetrip. Al onze sympathie gaat dan ook naar de jongeman die onfortuinlijk genoeg vlak voor de twee stroboscopen stond en die laatste tien minuten van het optreden met zijn hand voor zijn gezicht moest doorbrengen. Nadat de drummer en bassist van het podium verdwenen waren, ging Ackermann solo nog eens demonstreren welke geluiden hij allemaal uit zijn versterker kan toveren. En misschien was dit er net teveel aan. Naar ons gevoel duurde dit net iets te lang en we betrapten onszelf op de gedachte dat hij gerust mocht afronden. We schrokken echter brutaal uit onze bedenkingen op toen Ackermann het geluid met één beweging van zijn voet op een pedaal volledig dempte. Stilte heeft zelden zo vreemd aangevoeld.
We moeten eerlijk zijn: het is niet het beste A Place To Bury Strangers-concert dat we al zagen. Zo hoorden we de hits (jawel, ze hebben er) ‘Exploding Head’ en ‘To Fix The Gash In Your Head’ niet en ervoeren we soms dat het allemaal wat te lang en te veel was. De uitgebreide noise-solo’s hadden wat ons betreft dus gerust ingeruild mogen worden voor wat extra nummers. Klagen doen we echter niet. Want uiteindelijk kregen we wel waar we voor kwamen: A Place To Bury Strangers slaagt er als geen andere band in om je als toeschouwer te laten onderdompelen in de zwarte poel waar al het verderf van deze wereld uit voorkomt. Adempauzes gunnen ze je niet en wie zich tracht te verzetten wordt genadeloos ondergeduwd. We kunnen ons inbeelden dat wie het concert van achter in de zaal meemaakt hier een totaal andere mening over kan hebben. Wij konden de bassist en de drummer al regelmatig niet onderscheiden in het donker, dus kunnen we ons inbeelden dat de kracht en het concept misschien niet tot voorbij de eerste rijen draagt.
Desondanks blijven wij ervan overtuigd dat A Place To Bury Strangers één van de beste bands in zijn genre is en kijken wij halsreikend uit naar meer optredens en die nieuwe plaat. Daar lees je bij ons binnenkort ongetwijfeld meer over.
TRIX zet binnenkort onder meer Great Mountain Fire (17.05), Howler (24.05) en Pond (01.06) op het podium. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.
A Place To Bury Strangers live zien kan ook in Kortrijk (De Kreun, 05.05, info & tickets) en Amsterdam (Paradiso, 06.05, info & tickets).