Wanneer het einde van juni nadert, worden wij altijd weer dat tikje zenuwachtiger: Rock Werchter komt er immers aan. En dat betekent het echte startsein voor de zomer, maar bovenal een garantie op topmuziek uit alle genres en windstreken. Op papier beloofde Rock Werchter 2012 niet eens zo’n straffe editie te worden, maar wat ons betreft was het een festival om duimen en vingers van af te likken: de grote namen bevestigden en heel wat outsiders wisten op grandioze te wijze te overtuigen. Uiteraard zal iedereen zijn eigen persoonlijke favorieten hebben, maar wij delen graag – in chronologische volgorde – de tien optredens waar wij het meeste van hebben genoten.
Garbage – Donderdag @ The Barn
Garbage keert dit jaar terug op de planken na een hiatus van enkele jaren. En of we ze gemist hebben! Bij een optreden van Garbage staat er dan ook mooi volk op de planken: drummer Butch Vig kan je ook kennen als producer van onder meer ‘Nevermind’ van Nirvana, en ook zangeres Shirley Manson is een icoon. Nu ze de 40 voorbij is, begint ze er uit te zien als een gore versie van Els De Schepper, maar met haar Schots accent en heerlijk smerige uitstraling blijft ze een frontvrouw om van te smullen. Het materiaal van hun nieuwste cd werd misschien wat koeltjes ontvangen, maar dankzij oude hits als ‘Cherry Lips’ en het afsluitende ‘I’m Only Happy When It Rains’ werd de jaren ’90 rock plots weer springlevend.
Miles Kane – Vrijdag @ The Barn
Vorig jaar viel het optreden van Miles Kane op Pukkelpop in het water door het beruchte noodweer, dit keer was er geen ontsnappen aan. De man is als een kruising tussen de arrogantie van de broertjes Gallagher, en de gitaarvirtuositeit van zijn boezemvriend Alex Turner. Kane bracht bovendien een hoop sterke songs mee naar Werchter: ‘My Fantasy’ doet denken aan The Last Shadow Puppets, zijn duoproject met Alex Turner, en de intensiteit van ‘Inhaler’ snijdt door merg en been. Niet alleen Kane zelf imponeert: tijdens nieuwe single ‘First of My Kind’ verzorgde de toetsenist ook nog eens moeiteloos van een trompetsolo. Het publiek zong vlijtig mee op ‘Quicksand’ en ging gewillig in op Kanes verzoek om tijdens afsluiter ‘Come Closer’ de tent in brand te zetten. De oeh’s en aah’s werden bij het buitengaan nog nagebruld.
ZIE OOK: Come Closer Live @ Rock Werchter 2012
The Temper Trap – Vrijdag @ The Barn
Twee jaar jaar na hun debuutplaat ‘Conditions’ en een stevig optreden in de Werchterse Marquee tekent The Temper Trap opnieuw present. En dat met een uitstekende tweede plaat onder de arm: het titelloze album bevat opnieuw geweldige songs waarin de melodie en de indrukwekkende stem van zanger Dougy Mandagi central staan. Toch misten de nieuwe nummers live wat punch. Het publiek is (nog) niet vertrouwd met de sterke refreinen van het openingsduo ‘London’s Burning’ en ‘Need Your Love’, maar de gitaarexplosie in ‘Rabbit Hole’ klinkt ook gewoon pakken heftiger op plaat. Het was vooral met hun ouder werk dat deze Australiërs wisten te overtuigen: de aanstekelijke openingsmelodie van ‘Love Lost’, het mooi opbouwende ‘Fader’ dat uitmondt in een knallend refrein, en uiteraard de enthousiast meegezongen hitsingle ‘Sweet Disposition’ waren stuk voor stuk momenten om in te kaderen. Ons hoogtepunt: de lang uitgesponnen drumcocktail ‘Drum Song’, waarin ook Mandagi als een wildeman op de drums tekeer ging en de gitaaruithalen van Lorenzo Sillitto zich hypnotiserend rond dit percussiegeweld wikkelden.
ZIE OOK: Sweet Disposition Live @ Rock Werchter 2012
dEUS – Vrijdag @ Main Stage
Niet iedereen is even grote fan van de bekendste Belgische rockband – de uitstraling van Tom Barman zal daar wel voor iets tussen zitten -, maar op basis van hun optreden op Werchter is dat eigenlijk niet terecht. Om te beginnen kan je hen alvast geen gebrek aan werkethos beschuldigen: op twee jaar evenveel sterke platen uitbrengen is niet iedereen gegeven. En ook live staan ze er nog steeds: de manier waarop Barman in een zeker voor een Antwerpenaar vlekkeloos Frans doorheen ‘Quatre Mains’ rockte mag gezien worden. Het duo ‘Ghost’ – ‘Keep You Close’ van de vorige plaat groeide uit tot een van de hoogtepunten voor de wei. En uiteraard plukte het Antwerpse collectief ook gretig uit de indrukwekkende back catalogue: ‘Instant Street’ werd opgedragen aan iedereen die de band al twintig jaar volgt en ‘Suds & Soda’ zette de wei als vanouds in vuur en vlam. Het echte topmoment: de volle zes-en-halve minuut van ‘Hotel Lounge’. Die gitaarmelodie van Mauro Pawlowski mag je wat ons betreft blijvend op repeat zetten.
ZIE OOK: Hotel Lounge Live @ Rock Werchter 2012
Wolfmother – Zaterdag @ Main Stage
Nou, dàt noemen we nog eens rock ‘n roll. Deze Australiërs lijken net terug uit Woodstock en kwamen de weide wakkerschudden met een batterij knallers die het publiek terugvoerden naar de seventies. Dat ze voor het motto “hard en strak” opteren, bleek al uit de verschroeiende opener ‘Woman’. De toon was gezet voor vijftig minuten voorspelbare, maar daarom niet minder striemende gitaarpartijen. Het publiek vulde uitstekend aan in ‘Dimension’ en genoot met volle teugen toen zanger Andrew Stockdale met een vermakelijke arrogantie een dubbelnekgitaar van onder het stof haalde voor ‘White Unicorn’. Het venijn zat ‘m in de staart: het explosieve slot van ‘Colossal’ en de intro van ‘Joker & The Thief’ kregen moeiteloos de handen op elkaar.
ZIE OOK: Woman Live @ Rock Werchter 2012
Kasabian – Zaterdag @ Main Stage
Het gaat steeds een beetje beter met Kasabian: vorig jaar nog pal in de namiddag, en nu toch naar een slot in de vooravond gepromoveerd. Om het ooit tot echte headliner te schoppen mogen de songs nog iets meer inhoud krijgen. Vast staat wel dat hun concept werkt: de tandem Tom Meighan (zang) en Serge Pizzorno (gitaar en songschrijver) wéét hoe je een festivalpubliek aan het springen krijgt. Een matige geluidsmix leek het optreden even de das om te doen, maar de opzwepende beats in ‘Club Foot’ en ‘Switchblade Smiles’ stelden orde op zaken. Het afsluitende duo mocht de klus afmaken: geen ziel die stilstond tijdens ‘Vlad The Impaler’, en ook ‘Fire’ leende zich opnieuw tot festivalanthem bij uitstek.
M83 – Zaterdag @ Pyramid Marquee
Mogelijk dé verrassing van het festival: M83 is het paradepaardje van de Franse multi-instrumentalist Anthony Gonzalez, die zich laat omringen door een uiterst bedreven band. Ze braken dit jaar door met de opzwepende radiohit ‘Midnight City’, maar M83 is veel meer dan dat. Hun aanstekelijke mix van shoegaze en electropop bracht de menigte tot ver buiten de tent in beweging. Gonzalez plukte vooral uit laatste worp ‘Hurry Up, We’re Dreaming’. Het publiek pikte al snel het refrein van ‘Reunion’ op, en aan het einde van ‘Midnight City’ kregen we nog een bloedstollende saxofoonsolo voorgeschoteld. Maar ook oudere nummers deden het goed: de extatische dance-sound van ‘Teen Angst of het magistrale staaltje dreampop dat ‘We Own The Sky’ heet dreven de temperaturen in de bomvolle tent tot het kookpunt. Afsluiter ‘Couleurs’ was de kers op de taart: meer dan acht minuten striemende gitaren en synths, geduldig opbouwend naar een kippenvel opwekkende explosie. M83 tast als geen ander de grenzen tussen muzikale genres af. Dansbaar en rockend tegelijk, dromerig zonder ook maar één seconde saai of voorspelbaar te worden.
ZIE OOK: Couleurs Live @ Rock Werchter 2012
The xx – Zaterdag @ Main Stage
We hadden er vooraf een beetje schrik voor: de minimalistische indie van The xx op de grote Main Stage van Werchter? En inderdaad, zeker niet iedereen was mee met het fragiele werk van dit trio. Toch wist The xx ons wel te overtuigen: het nieuwe materiaal dat we te horen kregen, doet het beste vermoeden voor het te verschijnen album. Maar het was vooral het werk van hun tijdloze debuutalbum dat wist te overtuigen. Opvallend hoe intieme nummers als ‘VCR’, ‘Intro’ en afsluiter ‘Stars’ groots genoeg aanvoelden om de wei in een gepaste, ontspannen sfeer onder te dompelen. De typerende R&B-drumpatronen in combinatie met de ijle zang en gitaarlijnen, en natuurlijk ook de mysterieuze uitstraling van de drie Londenaren zelf: allen meer dan voldoende om het optreden van The xx als gedenkwaardig te beschouwen.
Editors – Zaterdag @ Main Stage
Het moet spannend geweest zijn voor Tom Smith en de zijnen: de eerste echte vuurdoop als headliner. En dat met een nieuwe gitarist (Chris Urbanowicz heeft er de brui aan gegeven vanwege “muzikale meningsverschillen”) en een nieuwe plaat in de pipeline. We kregen enkele nieuwe nummers op ons bord, en daarvan sloeg vooral ‘Nothing’, vlak voor de bisnummers, in als een bom. Voor de rest plukte het Britse viertal evenwichtig uit de drie voorgaande albums. Het is opvallend hoeveel hits Editors intussen al bij elkaar hebben geschreven. Prijsbeest ‘Smokers Outside The Hospital Doors’ werd al vroeg in de strijd geworpen, maar daarna volgde met ‘Blood’, ‘An End Has A Start’ en ‘Munich’ nog genoeg materiaal dat de positie als headliner wist te rechtvaardigen.
Het blijft genieten van Smiths typerende Ian Curtis-stem, de diepe gitaarlijnen en de zware synths, die vooral de laatste plaat kleurden. In de bisronde slaagde de cameracrew er zowaar in om tijdens publiekslieveling ‘No Sound But The wind’ de enthousiaste jongeman die twee jaar geleden YouTube veroverde, opnieuw in beeld te brengen. Hét kippenvelmoment werd echter tot het laatste bewaard: met een daverende uitvoering van hitsingle ‘Papillon’ sloten Editors een memorabel optreden af. Kilo’s vuurwerk mochten de lucht in, en de slagzin ‘It kicks like a sleep twitch’ zinderde nog lang na op de weide. Misschien wel het festivalmoment van deze Werchter, en tegelijkertijd mogen we nu met zekerheid stellen dat Editors zichzelf tot de groten der aarde mogen rekenen.
ZIE OOK: Papillon Live @ Rock Werchter 2012
The Vaccines – Zondag @ Main Stage
Goed nieuws: er komt een nieuw album van The Vaccines aan. Dat betekent meteen ook dat ze eens optredens van langer dan een halfuur kunnen spelen. Ook nu was de set van deze energieke kruising tussen The Ramones en The Strokes tien minuten te kort, maar wat we hoorden stemde ons tevreden. De nieuwste single ‘No Hope’ duurt zowaar zelfs vier minuten, een unicum in het bestaan van The Vaccines. De refreinen en melodieën eisen nog steeds een centrale rol op, zo bewezen ook het heerlijke ‘Teenage Icon’ en ‘Ghost Town’. Oudere songs als ‘Wrecking Bar (Ra Ra Ra)’ en zomeranthem ‘Wetsuit’ overleefden de overgang van Marquee naar de grote Main Stage redelijk goed. Zanger Justin Young was niet altijd even goed bij stem, maar compenseerde dat ruimschoots met een rock ‘n roll uitstraling en een jeugdig enthousiasme. Snelle en opgejaagde nummers als ‘If You Wanna’ en afsluiter ‘Norgaard’ voelen na een jaar nog altijd fris aan. The Vaccines zijn jong, hot en aanstekelijk, en zoals het er nu naar uitziet zal dat nog wel even zo blijven. Hier met die nieuwe plaat!
Deze lijst is zeker niet volledig: nog een pak bands gaven – met succes – het beste van zichzelf op wat we gerust een uitstekende Rock Werchter 2012 mogen noemen. Het was de eerste Werchter met drie podia, en op een paar mankementen na (een te kleine Pyramid Marquee, geen scherm aan The Barn, en soms een ietwat matige geluidskwaliteit in die nieuwe tent) kunnen we dat experiment zeer geslaagd noemen. De festivalzomer is officieel gestart: als de rest even goed wordt als deze Werchter, staan ons nog vele mooie momenten te wachten.