Sinds de wegen van Mark Lanegan en gitarist/producer Mike Johnson zo’n tien jaar geleden geruisloos scheidden, kampte onze favoriete poëet van de onderwereld niet zelden met problemen om vooral live de juiste muzikale groove te vinden. Met het niveau van de steeds wisselende begeleidingsbands waarmee hij toerde was het soms zo droevig gesteld was dat we zelfs een aantal passages in de streek aan ons voorbij lieten gaan.
Hierin kwam echter verandering toen Lanegan via via in contact kwam met Aldo Struyf, hem prompt een job als toetsenist aanbood, en hoe langer hoe meer verantwoordelijkheid gaf in het bijeenzoeken van groepsleden. Dit resulteerde in de volledig Belgische bezetting die deze avond het podium van het Koninklijk Circus betreedt, en waarbij vooral gitarist Steven Janssens zich ontpopt tot een ware kameleon die moeiteloos in de huid kruipt van de meest diverse snarenplukkers om het even of het nu om Alain Johannes, Josh Homme, voornoemde Mike Johnson of zelfs Gary Lee Conner gaat. We durven zonder scrupules stellen dat Mark Lanegan voor optredens onder eigen naam waarschijnlijk nooit beter omringd was.
Struyf zelf, die een dubbele shift draait, warmt het publiek op met zijn eigen band Creature With The Atom Brain. Genregewijs houden ze zowat het midden tussen de psychotische rock’n roll van hun naamgever Roky Erickson en de meer bluesgerichte stoner. In een standaard rockbezetting, aangevuld met percussie en blazers, brengen ze op overtuigende wijze een vijftal uitgesponnen en toch strak gebrachte, psychedelische rocksongs die vooral putten uit hun laatste album ‘The Birds Fly Low’. Na afsluiter ‘Transylvania’ nomineren we voor het hoogtepunt van hun gedreven prestatie alvast de begeesterende, gedubbelde drumsolo in ‘Wolf Eye’ waarbij extra drummer/percussionist Damien Vanderhasselt en Jean-Philippe De Gheest hun duivels synchroon ontbinden.
Erg lang hoeven we hierna niet te wachten op Mark Lanegan die zich voor zijn doen blijkbaar goed in zijn vel voelt, het publiek af en toe bedankt, hier en daar wat bindlyrics mompelt, zijn groep voorstelt, en zowaar bijna een professionele indruk wekt. Hoewel we het altijd spijtig vinden als Lanegan zijn oudere werk volledig achterwege laat, stelde het vijftal sowieso een interessante en intrigerende set samen. Het zwaartepunt hiervan ligt logischerwijze op het dit jaar verschenen, indringende meesterwerk ‘Blues Funeral’, waaruit we voorzichtig kunnen opmaken dat aan Lanegans zowat twintig jaar durende saison en enfer misschien wel een einde is gekomen. Tussen opener ‘The Gravedigger’s Song’ en afsluiter ‘Tiny Grain of Truth’, die op cd dezelfde plaats bekleden, krijgen we op een paar uitzonderingen na alleen nummers uit de laatste drie albums te horen. Toch heeft de groep ook enkele aangename verrassingen in petto zoals de Smoke Fairies-cover ‘Devil in My Mind’ en vooral ‘Black Rose Way’ dat je kan terugvinden op het wat vergeten Screaming Trees-album ‘Last Words.’
Met de eveneens aan zijn tweede klus van de avond toe zijnde De Gheest op drums krijgen de studioversies net die extra punch mee die een liveuitvoering tot een meerwaarde maken. Terwijl Janssens zich song per song ten volle inleeft in de de meest uiteenlopende rollen, geeft ook Struyf met enkele welgemikte improvisaties van het moment een hypnotische schwung aan het geheel. Hoewel de van een diepe grom voorziene snedige rocknummers een verpletterende indruk maken, groeit toch langzaamaan ons vermoeden dat Lanegan zelf niet helemaal op topniveau acteert. Het is bij trage slepers als ‘Wedding Dress’ en ‘One Hundred Days’ die gedragen dienen te worden door de stem dat we toch dat tikkeltje teleurstelling voelen opkomen. Lanegan zingt sowieso goed, en het is niet dat er valse noten te bespeuren vallen, maar zijn vocalen klinken net iets te stroef en te weinig soepel, waardoor dergelijke songs toch wat emotionele zeggingskracht dreigen mis te lopen. Typerend is dat de frontman voor het refrein van ‘St. Louis Elegy’ de lead overlaat aan bassist/backingvocalist Frederic Jacques, terwijl hijzelf zich beperkt tot de ondersteunende zanglijn. Het lijkt ons dan ook geen toeval dat bissend wordt afgesloten met het noisy pompende duo ‘Hangin’ Tree’ (QOTSA) en ‘Metamphetamine Blues’.
Al bij al zagen een uitmuntend optreden van een erg sterke band met een iets minder grootse Mark Lanegan dan we gehoopt hadden. Desondanks laat hij hiermee wat ons betreft de middelmaat nog altijd mijlenver achter zich.
Live Nation programmeert binnenkort onder meer Kasabian (Vorst Nationaal, 24.11), Gossip (Lotto Arena, 30.11) en Arno (TRIX, 02.02). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.
Vandaag raakte bekend dat Mark Lanegan binnen een maand al opnieuw naar België komt. Hij speelt op 23.12 in De Kreun te Kortrijk (info & tickets).