Sinds 2011 kan je voor een muzikale mokerslag terecht bij de Deense punkers van Iceage. Twee jaar geleden brachten ze hun debuutplaat ‘New Brigade’ uit. Ondanks de twaalf nummers die de het album telde, klokte de laatste noot af op 24 minuten, 9 seconden. Echte punk dus. Ook de optredens van de groep zouden naar verluidt bijzonder kort, maar al even krachtig zijn.
Een dikke twee jaar later is de opvolger uit, ‘You’re Nothing ‘ genaamd. Op de albumhoes zien we een roofvogel. Erg toepasselijk, want de band is nog steeds out for blood. Hoewel de songs meer structuur gekregen hebben en er meer plek is voor gevoelensmuziek, klinkt de band nog steeds gefrustreerd, ongeremd en compromisloos.
En zo hoort het ook natuurlijk. De single ‘Ecstasy’, die het album opent, is een van de beste nummers die we dit jaar al hoorden. Buren of niet, stereo op 11 en laat die geest van Joy Division maar los. ‘Pressure, Pressure, Oh God No’ schreeuwt de onbegrepen Elias Bender Rønnenfelt. De eerste helft van ‘You’re Nothing’ staat vol met gelijkaardige knallers. ‘In Haze’ om er eentje uit te pikken, is voor Iceage een erg melodisch stukje muziek, maar daarom niet minder stuiterend en bol van expressie. Een andere favoriet is ‘Morals’, waarop de Denen het gevoel van leegte in een song gegoten hebben. Door z’n lengte (bijna drie en een halve minuut; wel extreem lang in Iceage-termen) en emotionaliteit is het een bijzondere song.
We haalden al aan dat we zulke kwaliteit op de eerste helft van de plaat hoorden. Wat dan met de tweede helft? Wel, die mag er ook zeker zijn, maar toch werkt al het geroep en gedonder vermoeiend. De songs blijven wat minder hangen en alles klinkt ietwat identiek. Iceage moet kopstoten uitdelen en oproer maken, niet vervelen. Ondanks dat mindere tweede deel staat de keet toch altijd op stelten als we ‘You’re Nothing’ door de boxen laten blazen, leuke surplus is het meer emotionele gedeelte van het album.