Hurts, de Britse formatie rond Theo Hutchcraft en Adam Anderson, bracht in 2010 met hun debuut ‘Happiness’ de synthpop uit de jaren ’80 helemaal terug. Met dramatische muziek en theatrale performances speelden ze grote festivals plat en veroverden ze al gauw heel wat harten. Dat den Theo er ook voor zorgde dat heel wat meisjesharten sneller gingen slaan is ook een belangrijke factor binnen het succes van de band. Wie er op Rock Werchter in 2011 bij was herinnert zich het misschien nog: het duo in smoking, violistes in de rouw, een operazanger, witte rozen: het stond garant voor een geweldige show. Of Hurts een vervolg aan dit succesverhaal kan breien, is dan ook de vraag.
De nieuwe worp ‘Exile’ gaat van start met zijn titelsong. Meteen is duidelijk dat het succes de band niet in koude kleren is gaan zitten. Laat je niet verrassen door het kleine begin, want alles duidt erop dat het lied geschreven is voor de grote massa. Zo ook eerste single ‘Miracle’, wat beschouwd kan worden als een perfect popnummer: catchy backing vocals, sterke opbouw en een perfect meezingbaar refrein. Meer van de heerlijke kitsch waar Hurts een patent op lijkt te hebben biedt ‘Sandman’. Een hiphopritme draagt het geheel maar het is vooral het door een heus kinderkoor gezongen refrein dat je een glimlach tot achter je oren zal opleveren. En toch werkt het, de melodie staat als een huis en blijft uren later nog hangen. Wat ons betreft zeker een kanshebber als volgende single.
Al zijn ze nog steeds niet om mee te lachen, de thema’s die in de nummers van Hurts aan bod komen. In ‘Blind’ zien we Hutchcraft alvast met veel theater zingen over zijn pijnlijke relatiebreuk. Of neem het overdramatische ‘Mercy’. Het balanceert op het randje van het toelaatbare wanneer de titel door een spreekkoor YMCA-gewijs gespeld wordt, maar we knijpen met plezier een oogje toe. En dan hadden we het nog niet over dat andere toppertje ‘Somebody To Die For’, een macabere versie van een liefdesverklaring. De fanbase van Hurts zal deze nummers ongetwijfeld met veel plezier omarmen.
Helaas is niet alles van dit niveau. Zo is ‘Only You’ niet meer dan platte, goedkope pop en ‘The Crow’ wat ons betreft een overbodige ballad. ‘The Road’ valt dan weer enkel op dankzij zijn sterke refrein en de naar dubstep neigende outro. Hierna zijn er nog twee andere songs die snel in de vergetelheid verdwijnen. Eindigen doet Hurts dan weer zoals ze begonnen zijn. De wals ‘Help’ wordt geopend met een simpele pianobegeleiding en Hutchcraft haalt nog even zijn meest getormenteerde persoonlijkheid boven om nog eenmaal zijn liefde te verklaren zoals alleen hij dat lijkt te kunnen. En dan krijgen we plots een episch eind, compleet met een koor, pompende drums en een gitaarsolo. Wij genieten oprecht van zoveel clichés.
We geven het toe: we beschouwen Hurts voornamelijk als een guilty pleasure. Zelden hebben we zo gegniffeld tijdens het beluisteren van een album als tijdens ‘Exile’. We bedoelen dit echter op een positieve manier. Hurts zijn de meesters van de dramatiek en weten perfect hoe popsongs te schrijven die er toch voor zorgen dat ze tot de alternatieve kant van het genre gerekend worden. Akkoord, nu en dan is het op het randje en er soms ook wel wat over, maar in ruil daarvoor krijg je hier wel een plaat voorgeschoteld waarop er toch zeker acht nummers zijn die er volledig staan. Wij leren de grootse refreinen alvast van buiten zodat we ze bij hun volgende passage even getormenteerd kunnen meezingen.
Hurts live zien kan binnekort in Amsterdam (Melkweg, 30.03, info & tickets), Brussel (AB, 20.11, info & tickets) en Utrecht (Vredenburg via Tivoli, 21.11, info & tickets).
Verdeeld door Sony Music