Nick Cave & The Bad Seeds kreeg op innemende manier het Sportpaleis muisstil

Niet één, maar wel twee uitverkochte Sportpaleizen: niemand wou de kans missen om Nick Cave in hoogsteigen persoon aan het werk te zien. En terecht: Cave weet als geen ander een mensenmassa te begeesteren. Cave is groter dan ooit en gisteren toonde hij nog maar eens dat er geen sleet op de beste man zit. Integendeel, Nick Cave & The Bad Seeds wist het Sportpaleis op een bijzonder innemende manier muisstil te krijgen. Foto’s genomen door Jolien Wilke.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Beginnen met nieuwe nummers, het is altijd een beetje een gok. Toch wist Cave meteen mensen in vervoering te brengen. ‘Wild God’, van de gelijknamige nieuwe plaat, passeerde al als tweede aan bod. De zaal zong echter even enthousiast mee als met zijn monsterhits. ‘Jubilee street’ en zeker ‘From her to eternity’ lieten het vuur in de pan doen slaan. En dan moest het beste nog komen. Als een oppergod orkestreerde Cave het publiek: wou hij dat ze klapten, dan klapten ze.

“You’re beautiful!“, scandeerde hij aan het einde van ‘Conversion’, de eerste rijen van het publiek opzoekend. Zijn achtergrondkoor deed er dan nog eens een schepje bovenop door herhalend “I was touched by the spirit and touched by the flame” op verhemelende manier te zingen. Wou hij dat ze meezongen, dan zongen ze. En wou hij dat het stil was, dan kon je effectief een speld horen vallen. ‘I need you’ uit ‘Skeleton tree‘, geschreven ten tijde en opgedragen aan zijn gestorven zoon Arthur, was bijvoorbeeld zo’n moment. Het publiek hing aan zijn lippen, terwijl hij zijn hart uitstortte op piano. Heel het Sportpaleis ademloos stil: ‘spectaculair’ is te zacht uitgedrukt.

Nick Cave and the Bad Seeds

Sterker nog, woorden komen hoe dan ook tekort om te beschrijven wat een totaalervaring afgelopen nacht plaatsvond in Antwerpen. Nick Cave sprong en huppelde. Hij smeet als een verstrooide professor zijn microfoon wanneer hij richting zijn piano dartelde. Als een dolle ging hij er zo bijvoorbeeld tekeer tijdens ‘Red right hand’. Het publiek kreeg er niet genoeg van. Maar ook de band en de achtergrondzangers stonden op scherp.

Warren Ellis swingde evenzeer met een viool als men van een saxofoon gewend is, en liet in ‘Bright Horses’ een knap stukje zangwerk zien. De lichten, het samenspel, de uitgebreide stroom aan instrumentale begeleiding: Nick Cave is een genie, maar het zijn the Bad Seeds die het totaalpakket helemaal afmaken.

Nick Cave and The Bad Seeds

Fans van Nick Cave zullen kunnen beamen dat zijn nummers een ervaring zijn. Maar deze luistersessies op Spotify vallen in het niets bij de beleving die het publiek gisteren mocht meemaken. Nick Cave’s persoonlijke uitleg bij de nummers, de energie van de zaal en van de band, de lichten die zo prachtig aansloten bij de emoties in het nummer: het was magistraal. Met ‘Wild God’ slaat Cave de nagel op de kop, want een God, dat is hij zeker. Bij gebrek aan woorden: een Nick Cave-concert kan je niet beschrijven. Je moet het ervaren.