Her en der worden ze genoemd als één van dé te in de gaten houden bands. Hoe kan het ook anders? Hoe moet je de bands muziek in godsnaam vatten dan samensmelting van verscheidene genres? In Botanique, trots dat ze het mochten zeggen, brachten ze een ontluisterende allereerste headlineshow in Brussel.
Lang was de setlist van de band nochtans niet. We telden zo’n 8 nummers – inclusief een jamsessie. “And now comes my favorite part of the show“, dixit vocalist Harry Wilkinson na zo’n halfuurtje. De frontman had zich nochtans de eerste drietal nummers al compleet in het zweet gewerkt. ‘The invisible man’ vatte de bands concert alleszins vrij overweldigend aan waarbij de Maruja meteen hun klankenpalet ten toon spreidde. Post-rock wordt steeds gekenmerkt door lang uitgerokken soundscapes, oneindige crescendo’s.. Maruja veegde er hun voeten aan en toonde dat het genre ook verrassend, scherp, vurig en snedig uit de hoek kan komen. “Brutaal” was het woord dat ons constant weer terugbracht bij de bands spel en attitude.
Na de jamsessie ging de band alleen maar manischer tekeer. Wilkinson en alt-saxofonist Joe Caroll galoppeerden op het in the round-podium van de Witloofbar, wisselden van plaats en jaagden het publiek op. ‘One hand behind the devil’ en ‘Thunder’ trokken het register binnenstebuiten. Wilkinson leek wel bijna bezeten. Hij kermde zijn teksten uit over de overdonderende percussie en het saxofoongeschal van zijn bandleden. Op plaat komt het misschien niet altijd goed over, maar de band opereerde gisteravond op het kruispunt van de brutal prog van Black Midi, de nihilistische waanzinnige begindagen van een band als IDLES en de instrumentele complexiteit van Black Country, New Road – pre-vertrek Isaac Wood – aan de dag bracht. De basriffs van Matt Buonaccorsi waren meedogenloos en Joe’s sax doordrong alles, van boze staccato-toeters meer op de achtegrond tot de dans leiden elders.
Als je denkt aan een van de meest indrukwekkend gecomponeerde nummers uit Maruja’s discografie, dan zou het wel eens ‘Kakistocracy’ kunnen zijn. Bijna zeven minuten, het kon langer zijn geweest, vol onvervalste, opzettelijke chaos. Caroll speelde hierin, naast uiteraard Wilkinson, de hoofdrol van de partij. Hoe ingenieus en indrukwekkend hij zijn alt-sax bespeelde en liet lijken alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Hoewel de band hier en daar tussenpozen nam om op adem te komen, was band ongenadig en compromisloos. Hier en daar joelden fans hen aan en speelden ze met het jolijt van een kwartet die op een doordeweekse avond een caféconcert kwam geven. Elders gaven ze je de indruk dat ze met de grootste beheersing en controle hun set speelden. De Witloofbar zal het geweten hebben dat ze langs zijn gekomen. Dit was het soort concert waarbij je binnnen x-aantal jaren bij je vrienden pocht dat je erbij was. We kijken al uit naar de volgende keer wanneer Maruja langs ons land zal razen.
Op 26 oktober staat de band nog in KAAP, Oostende. Ook die show is compleet uitverkocht. In Botanique kun je de komende periode dan weer terecht voor concerten van onder meer Mizmor (28.10), English Teacher, Chanel Beads en Frika (3.11, in het kader van Les Nuits Weekender), Christian Lee Hudson (5.11).