In Londen had ze binnen de underground al een naam voor zich gemaakt. Ook wie jazz een beetje in de gaten houdt, zag het overweldigende debuutalbum ‘Space 1.8’ met bijdrages van Ezra Collective en Nubya Garcia, ook één van onze favoriete albums in 2021, al aan komen sluimeren. De gelauwerde eerste krijgt met ‘Endlessness’ een vervolgstuk. Eveneens zo indrukwekkend.

Waar ‘Space 1.8’ meerdere veranderingen kende zowel in tempo als orkestratie, hangt ‘Endlessness’ veel beter samen. Het klankenpalet is beperkter waarbij verschillende facetten van modulaire elektronica zich een weg banen in de verhemelende harparpeggio’s van Sinephro.

Op zich vindt ook hier Sinephro niet het wiel opnieuw uit, maar de elegantie en kunde die de artieste hierop ten toon spreidt, is bewonderenswaardig. Wie Sinephro al live aan het werk mocht zien, weet dat ze zich niet louter beperkt tot haar harpspel. Ook op het album speelt ze piano en synthesizers in. De band wordt aangevuld met de hipste, Londense jazzcats van tegenwoordig.

Morgan Simpson van Black Midi drumt het album op gang, met Ezra Collective’s James Mollison die de ‘Continuum 1’ warmte in blaast op sax. Nubya Garcia draait de bladzijde om van ‘Continuum 5’ in ‘Continuum 6’. Zo hoor je doorheen de plaat nog verschillende stemmen schemeren die het album kleur en feeling geven. Dit is geen solostatement, maar een collectief effort. Je waant je bij momenten in de knusse opnamestudio waar iedere cat komt en gaat om op hun manier een uitzonderlijke bijdrage te leveren.

Sheila Maurice-Gray (KOKOROKO) schittert zo in het slot op trompet als flügelhorn. Elders, op ‘Continuum 2’ staat ze op flügelhorn het krasse pianospel van Layle Barton bij waarbij zowel sax (Nubya Garcia) als emotieve synths de track als één van de standouts maken op de elpee. Alles lijkt op het nummer samen te komen.

In tegenstelling tot andere space-ambient / ambient jazz, meest voor de hand liggende parallel ‘Promises’ van Pharaoh Sanders & Floating Points, blijft ‘Endlessness’ in hetzelfde beige fungeren. De afwezigheid van het constante, warme gebrom van een saxofoon in de oren hoeft niet per se een nadeel te zijn. De prachtige arpeggio’s uit synths en blaasinstrumenten die bij momenten om de hoek komen loeren, zorgen dat – ondanks de grote lounge-factor, de plaat nooit écht gaat vervelen. Integendeel.

Aan de oppervlakte sluimert de plaat een beetje. Een valkuil om als luisteraar de muziek slechts op te nemen als puur meditatieve achtergrondmuziek. Het is echter wanneer je de tijd neemt om het album volledig te consumeren dat de aanzwellende synths op ‘Continuum 4’ je niet langer loslaten.

Nala Sinephro stelt ‘Endlessness’ voor op 14 maart (tickets & info).