Het was duidelijk dat iedereen stond te popelen om Anohni & the Johnsons aan het werk te zien. Tien minuten voor de deuren openden, vormde er zich een lange rij aan de Bijlokesite op Gent Jazz. Het is de eerste keer dat Anohni naar ons land terugkeert sinds haar Hopelessness tournee, in 2016 in de Ancienne Belgique. Foto’s door Nomi Ruiz via Rebis Music c. 2024.
-
Nomi Ruiz courtesy of Rebis Music c. 2024 -
Nomi Ruiz courtesy of Rebis Music c. 2024 -
Nomi Ruiz courtesy of Rebis Music c. 2024 -
Nomi Ruiz courtesy of Rebis Music c. 2024
Alderson, met als frontvrouw Nel Ponsaers (Indio Louro, The Golden Glows, Stef Kamil Karlens) had de ietwat ongelukkige taak om de avond te openen op de Garden Stage. Tijdens haar set zocht menig Anohni-fan al een goed plaatsje aan het hoofdpodium. Ten onrechte, want de moody songs van Ponsaers zijn meeslepend en werden gebracht door topmuzikanten. Aldersons plaat ‘Erinyes’ refereert aan de Griekse furiën. Verwacht je echter niet aan noise-uitbarstingen, want deze furie blinkt uit in subtiliteit.
Vlug naar het hoofdpodium dan, voor de vrouw waar iedereen geduldig op zat te wachten. Op sfeervolle drones komen de acht bandleden, allen in het wit getooid. Op de achtergrond zien we vrouwengezichten op de schermen – een constante door de hele show: de vrouw. Johanna Constantine (een van de originele Johnsons, toen het nog een theatergezelschap was) betrad het podium met een witte sluier en een hertengewei. Ze stak traag het podium over, en uiteindelijk verscheen Anohni onder luid applaus.
Nomi Ruiz courtesy of Rebis Music c. 2024
‘Why am I alive now?’ was een opener van jewelste, een mokerslag, en een statement dat kan tellen. Het is een van de hoogtepunten van ‘My back was bridge for you to cross’, de fantastische jongste plaat van Anohni and the Johnsons. Anohni’s stem klonk zuiver, fragiel en krachtig tegelijkertijd. De tour werd ‘It’s time to feel what’s really happening’ gedoopt, en al snel zou duidelijk worden wat dat juist inhield.
De sterkte en grootsheid van de band werd meteen daarna nogmaals kracht bijgezet. De beukende drums en orchestrale compositie van ‘4 degrees’ waren ronduit indrukwekkend. Hetzelfde gold voor ‘Drone bomb me’, wat later in de set ook vanop de plaat ‘Hoplessness’.
Nomi Ruiz courtesy of Rebis Music c. 2024
Doorheen de show werd gebruikgemaakt van spoken word en beeldfragmenten om Anohni’s (activistische) boodschap te versterken. Zo ook op ‘Manta ray’, ‘Cut the world’ en ‘It must change’. Die laatste, een hartverscheurende en krachtige protestsong, greep naar de keel. Tussendoor bedankte ze het Gentse publiek voor hun warme ontvangst en aandachtig luisterend oor.
In de lange bindteksten vertelde Anohni dat ze deze tour vooral veel nadenkt over drie dingen: “girls, women and christianity, and how it fucked up our dreams.” Ze sprak zich, even helder als haar stem, beslist uit tegen het patriarchaat en gelijk welke vorm van onderdrukking. Een thema waar haar muziek van doordrenkt is. Het ging in haar vertelling over hoe we onszelf verkeerdelijk zien als bezoekers op deze aarde, en we dreigen te vergeten dat we er integraal deel van uitmaken. Dat is ‘It must change’.
Nomi Ruiz courtesy of Rebis Music c. 2024
Voor het bisnummer ‘Hope there’s someone’ vertelde ze over de choquerende dood van haar vriendinnen Chloë Dzubilo en Page Reynolds. Ze zag het niet als iets lelijk, maar als een explosie van kleur en hoop helemaal op het einde. Dat gevoel straalt er ook vanaf wanneer ze ‘Hope there’s someone’ brengt.
Anohni legt continu hoop en wanhoop tegenover elkaar in de weegschaal. Met elk woord en elke noot wiegt de balans de andere kant uit. Anohni gidst en geeft richting, en tracht met haar schoonheid een verschil te maken in het leven van iedereen die het nodig heeft.
Gent Jazz gaat nog door tot en met 20 juli (tickets & info).