Tijdens de covid-pandemie kon iedereen schuilen in de muziek van Arooj Aftab. ‘Vulture prince’ uit 2021 werd een stil succes. Het viel hier en daar zelfs in de prijzen. Aftab kreeg bekendheid om haar veelzijdigheid in de benadering van verlies en relaties. Even veelzijdig was haar muzikale aanpak: minimalisme, jazz, folk en een uitstekende geletterdheid met soefistische wendingen. Op haar nieuwste plaat ‘Night reign’ is er niet al te veel verandering. Opnieuw wisselt Aftab het Urdu en het Engels af. Alleen staat ze nu minder gekwetst, door ontbonden relaties, in haar schoenen.

De muziek van Aftab is wel vaker geïnspireerd door de poëzie van anderen. Mah Laqa Bai Chanda, de eerste vrouwelijke Urdu dichtster die een gedichtenbundel uitbracht, kon rekenen op een muzikale interpretatie aan de hand van de nummers ‘Na gul’ en ‘Saaqi’. ‘Autumn leaves’ is een jazzklassieker die meer dan 270 (!) keer officiële uitgegeven covers kent. De ene wat beter dan de andere. Toch is de versie van Pakistaans-Amerikaanse nachtvogel één van de meest intieme. De inspiratie die naar eigen zeggen uit de nacht gehaald werd voor dit album is hier duidelijk aan het werk.

De nacht biedt Aftab momenten van genezing, broeiend verlangen, schuilen en intimiteit. Zo is de gelatenheid van een solitaire nachtwandeling de dag landen zoals die in alle eerlijkheid gewoon was. Bovendien maakt het ruimte voor nieuwe tekens om nieuwe muziek op te baseren. De titel van deze langspeler zal dan ook niet verbazen.

‘Neight reign’ biedt toch meer hartslag dan diens voorganger. Zelfs als de ritme-instrumenten op de achtergrond blijven, iets wat opvalt bij de openingstrack ‘Aey Nehin’, biedt de handpercussie de meerwaarde om de vaart er in te houden. In ‘Last night reprise’, een herwerking van een gedicht van de Perzische soefist Rumi, draait het nummer rond de constant bas en gedurfde improvisatie. Verder is het nummer trouwens een vervolg op ‘Last night’ van Aftabs vorige album.

De meest doorgrondende bas is echter te horen op ‘Bolo na’; sluipend, korrelig en zombie-achtig. Misschien is het ook wel het meest interessante nummer. Zo wordt Moor Mothers hulp ingeroepen. Stellig meent ze aan zelfverkenning te doen. ‘Raat ku nani’ of vrij vertaald “koningin van de nacht” kent een meditatief klappen als percussievorm. De midden sectie is dan weer een boeiende verkenning van stijgende melodieën. De track staat voor dit album toch samen met ‘Bolo na’ bovenaan op het lijstje van favorieten.

Dat de nacht inspiratie brengt heeft echter ook een keerzijde. De nacht laat ook moeheid en sloomheid toe. ‘Neight reign’ wekt soms net iets te veel die vermoeidheid van late uren op. Op een paar interessantere nummers na zijn afleveringen als ‘Na gul’ en ‘Zameen’ heel gelijkend, en toch weinig prikkelend. Aftab neemt vaak lange adem, levert vocaal kwaliteit, maar stuurt ons ook als worm de nacht weer in om niet als vlinder terug te keren.

‘Neight reign’ is geen slecht album. De mystiek weergalmt en durft ook gegronder tekeer te gaan. Al leidt de plaat nergens echt tot kippenvel of geïnspireerd blikken naar de hemel. Kracht werd voldoende gehaald uit soefisme, maar was niet hard genoeg te voelen. Arooj Aftab sprak haar angst al eerder uit over het nieuwe album: ” ‘Neight reign’ needed to be better, or at least the same… or at least it really needs to not suck.”

“You know, when you have a record that people really love, you’re kind of fucked, because the next one has to be equally good or better. And that’s really scary. My mind was preoccupied with how to take the sound further.”, besluit ze. Deze nachtvogel hoeft hoe dan ook geen schrik te hebben om slecht onthaald te worden. We blijven benieuwd naar de bochten die ze nog zal maken in haar al te interessante muziek. Ze houdt ons, ook met dit album, voldoende warm onder het dak dat zij te bieden heeft.

Arooj Aftab stelt ‘Night reign’ voor op Live /s Live op 28.06 (tickets & info). Daarnaast doet ze dit najaar ook een show in BOZAR op 16.10 (tickets & info).