Simo Cell en Nick Léon lieten elektronica imposant klinken op dag 2 van Rewire

Een drukker aanvoelende zaterdag, zorgde voor een festivaldag die in ups en downs verliep. Toch sloten we ook deze tweede festivaldag af met enkele memorabele shows en concerten. Simo Cell haalde volgens ons goud met een duizelingwekkende live show. Nick Léon en Speakers Corner Quartet toonden dan weer dat in subtiliteit heel wat schoonheid kan schuilen. Hier kun je onze recensie lezen van het concert van Loraine James in Paard. Lees hier onze andere verslagen van het afgelopen weekend. Foto’s door Alex Heuvink, Maurice Haak en Rogier Boogaard.

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 

We vatten de tweede dag van Rewire aan in Theater aan het Spui voor Stephanie Pan & Klang Ensemble. De in Den Haag wonende Pan bracht een performance dat in het teken stond van ‘The art of doing nothing’, een feministisch manifesto dat verschillende kanten van de vrouw laat zien. Pan had de show opgedeeld in wel elf passages. Ze waren elk voorzien van instrumentatie, performance en zang dat eveneens alle kanten op ging. Ambient, free jazz en noisey post-punk passeerden zo onder meer de revue. Bij buitenkomst waren de meningen verdeeld; sommigen waren overweldigd door de veelzijdigheid van de show. Anderen konden niet goed vatten ‘wat’ ze juist gezien hadden. Memorabel was het wel zeker.

De persoon en muziek van de componiste Annea Lockwood staat deze editie vrij centraal. Zo zijn er luistersessies van haar albums. Ze speelde vrijdags zélf in de Lutherse Kerk en er zijn artiesten die haar werk dit weekend coveren. Yarn / Wire was er daar één van. Het ensemble speelde in de Koninklijke Schouwburg twee stukken van Lockwood. Toegegeven, het was niet voor ons. Het kwartet bracht elektro-akoestische muziek. Wij hadden echter ‘asmr-jazz’ in ons notitieboekje genoteerd, al doet het de muziek waarschijnlijk weinig eer aan.

Het kwartet pulkte nochtans wel aan de strings van piano’s zodat het bijna een snaarinstrument werd. Elders frunnikte men aan metalen voorwerpen of liet men een drumstick in een vaas cirkelen zodat de echo’s van de trillingen tegen de kant weerklonken. Ons kon het echter weinig bekoren.

Aangezien Saint Abdullah & Jason Nazary bij aankomst van het Koorenhuis reeds vol bleek te zitten, staken we de straat over om in het knusse GR8 Dialect aan het werk te zien. Ook Andrew PM Hunt kon op een vol huis rekenen. De multi-instrumentalist bracht daar een mix waar keyboard centraal stond. Hij maakte vrij vrolijke, filmische elektronische soundscapes. Als je fan bent van de soundtracks van Joe Hisaishi, dan kwam je bij Dialect wel prima aan je trekken. Z’n muziek klonk heel erg klein, huiselijk bijna en toch enig en van een andere, mooiere wereld.

Met het aansteken van twee wierrookstokjes, luidde fluitist Biscuit het begin aan van de show van Speakers Corner Quartet in Concordia. Ook werd er in het midden van het tafeltje een glitterlichtje aangestoken die de ingetogen belichting op het viertal verrijkte. Het kwartet wisselde vrij lome kamerjazz af met enerverende passages. De elektronica sijpelde zo enkele keren zeer mooi in hun muziek dankzij de drumcomputer van drummer Kwake Bass. Al waren vooral violist Raven Bush, die vrijwel het volledige concert pizzicato speelde, en Biscuit die de hoofdrol hadden. Biscuit kon z’n dwarsfluit zo betoverend laten klinken. Het deed wat denken hoe Kelsey Lu of Nala Sinephro elk op hun manier elektronica en minimale arrangementen in hun instrument laten doorschemeren.

Ben Frost (door Rogier Boogaard)

De enigmatische producer Ben Frost stelde samen met gitarist Greg Kubacki (Car Bomb) z’n nieuwste album ‘Scope neglect’ voor. Frost, gekend voor z’n logge, indrukwekkende ambientmuziek, kiest voor de plaat een andere aanpak. Samen met Kubacki implementeert hij de rollende gitaarriffs uit de metal in z’n songs. Live zorgde dat voor bij momenten imposante soundscapes op waarbij Kubacki’s gitaarwerk de songs verhiefen.

Tarik Barri – die al samen werkte met Thom Yorke – verzorgde voor de show overigens de prachtige, psychedelische visuals. Ondanks hoe groots de muziek ook klonk, bleven we een klein beetje op onze honger zitten. Frosts post-industriële en noisey ambient oogde monumentaal. Alleen kon dat niet steeds gezegd worden van Kubacki’s gitaarwerk. Het kunstje van het heen-en-weer geloop met de gitaar en het op de maat van de riff chuggen, verveelde na een tijdje eveneens.

Keeley Forsyth (door Maurice Haak)

De Grote Kerk was intussen alweer in haar glorie hersteld. Voor het concert van Autechre vrijdags was het interieur van de kerk namelijk volledig gehuld in doeken om het geluid niet alle kanten op te doen stuiteren. Voor het concert van Keeley Forsyth mocht het geluid wel tot in de hoogte en verste punten van het gebouw keilen. De Britse actrice en componiste bracht er ‘The hollow’ – komt uit op 10 mei – in première. Voor de show had ze samen gewerkt met Netia Jones die visuals had gemaakt ter begeleiding van de albumvoorstelling.

Forsyth bracht zwaarmoedige avant-folk en darkwave voorzien van ambient en klassieke soundscapes. De Britse bracht de muziek als een personage, een typetje. In alles wat ze deed zat heel veel drama in verwerkt. Ze maakte wilde bewegingen, dartelde en danste heen en weer op het podium. Voor ons lag de performance er met de vinger te dik op waardoor, als je er naast gaat kijken, het vrij kitsch uit gaat zien. De muziek leek daarbij dan ook minder weelderig dan ze aanvankelijk verscheen.

De Amerikaanse producer en dj Nick Léon presenteerde samen met kunstenaar en designer Ezra Miller een psychedelische trip van waterachtige dembow. Gezien Léon beste buddies is geworden met DJ Python hadden we ergens moeten verwachten dat z’n set niet de explosieve reggaeton zou hebben. Zo hoorde je enkele tracks passeerden van doorbraakep ‘Xtasis’ als ‘esplit ep’ met diezelfde Python. De visuals flankeerden de beats overigens fantastisch. Léon koos niet om te overweldigen met patserige perreo, maar vergelijkbaar met Python of Florentino je onder te dompelen in een psychedelische waas met dembow als mantra.

De veruit grootste clash viel te maken in het Paard nadien. Jlin stelde in de grote zaal haar uitmuntende nieuwe album ‘Akoma‘ voor met visuals van Florence To. De Franse Simo Cell stelde, in première, een gloednieuwe live show voor. Vorig jaar bracht hij z’n debuutalbum uit dat een extravert en kleurrijk klankenpalet toonde. Cell haalde z’n inspiratie voor de plaat uit onder meer video games. Live vertaalde zich dat naar verschillende lagen aan geluid die op elkaar werden gestapeld met beukende bass-muziek als ondertoon. Hard drum, uk bass, trap, dubstep, juke.. De ritmes van de genres passeerden allen onder meer de revue, maar de invulling ervan werd telkens geherinterpreteerd door de Fransman.

 

Nick Léon & Ezra Miller (door Alex Heuvink)

Cell was overweldigend en kleefde, ondanks dat het z’n eerste live show ooit was, moeiteloos z’n beats aan elkaar. Verder was er ondanks de diversiteit die Cell aan raakte aan intensiteit weinig ademruimte. Crystallmess mocht in Paard I uiteindelijk het licht uitdoen voor het gros van de achtergebleven clubbers. Ondanks onze hoge verwachtingen, wist ze deze niet te lossen. Zo raakte ze zo veel genres aan in vrij korte tijd dat moeilijk bij te houden viel waar ze juist heen wilde met haar set. Er zat weinig lijn in haar set en leek genres als spaghetti naar de keukenmuur te gooien in de hoop dat het publiek het wel zou smaken. Tevergeefs, volgens ons.