Tamino vervoerde en emotioneerde op grootse wijze op Pukkelpop

Net zoals bij Coely gisteren, was het voor Tamino ook alweer een eeuwigheid geleden dat hij nog eens op een podium stond. Drie jaar geleden was hij nét bezig aan een tournee die hem Noord-Amerikaanse naam en faam zou opleveren. Corona stak daar echter een stokje voor en de Antwerpenaar was genoodzaakt om te gaan herbronnen. Dus dook hij in een twee jaar durende hibernatie. Een zonovergoten Marquee bood het kader voor de Terugkeer van één van ‘s lands meest innemende artiesten. Foto’s door Jan Van den Bulck.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Een nieuwe plaat is dus in aantocht (op 22 september komt die al uit!). Daarvan bracht de man gisteren meteen de helft van zijn show aan nieuwe muziek uit. Zo ook ‘A drop of blood’ waarmee hij zijn impressionante show (solo en spelend op mandoline) mee aanvatte. Nieuwe single ‘Fascination’ kon in tegenstelling tot de opener wél op een aandachtig publiek rekenen. Het nummer toonde een heel nieuwe kant van de Antwerpenaar die zijn anders zo bezwerende barokke pop eens inruilde voor snedige indie rock. “Pukkelpop, lang geleden. Goed om jullie te zien“, kirde een breedglimlachende Tamino na het nummer waarna hij nogmaals werd onthaald onder luid gejoel. Het gevoel was wederzijds.

Een nieuw album, betekent ook een nieuwe tour set-up. Bij momenten (‘Cigar’) lichtten de spots recht op hem neer. Het gaf hem een soort goddelijk aura perfect passend bij de bezwerende muziek en de engelachtig hoge tonen die hij aanhaalde. ‘So it goes’ was een ware koortsdroom die maar bleef (en mocht blijven) duren. De instrumentatie grosierde bij momenten tegen monumentale postrock af terwijl Tamino als een soort zonnengod de hemel die janken – hoewel die eer pas iets later aan James Blake zou vallen in diezelfde tent. Ook nieuwe single ‘The first disciple’ viel live een pak beter uit dan op de radio.

Afsluiten deed hij overigens niet alleen groots, maar elke keer een nummer gedaan was kreeg je het gevoel dat het applaus toch weer nét iets lang duurde dan daarvoor. ‘Tummy’ en ‘Indigo night’ klonken natuurlijk herkenbaar in de oren. Na die eerste bleef Tamino zelfs even overweldigd het publiek aanschouwen. “Ik wil niet weggaan, maar ik moet“, klonk het bijna geëmotioneerd. Het was echter ‘Habibi’ die het hek helemaal van de dam bracht en Tamino met deze show ongetwijfeld in de geschiedenisboeken zal brengen.