Hemelvaart duidt de dag waarop Jezus werd herenigd met God in de hemel. Op diezelfde dag stond Warpaint in de Ancienne Belgique in de agenda’s van zo’n duizendtal mensen. Nu is de vergelijking met eventuele Goden snel gemaakt als je weet dat ‘Radiate like this’, het net uitgebrachte vierde album van het Amerikaanse-Australische viertal, de hoofdmoot van de avond zou betekenen.
Eerst deed Low Hum een gooi om het publiek naar hogere sferen te brengen. En, zowaar, Collin Desha slaagde daar bijna in. Een verwarrende opbouw met een simultane denderende start van het drietal, psychedelische synths en dito stem die wat doen dan denken aan Tame Impala, lo-fi invloeden die iets weg hebben van Mac Demarco, donkere elektronische beats afgewisseld met groovy gitaarstukken, we kregen het allemaal voorgeschoteld in de beperkte timeframe van het voorprogramma.
De rookmachine draaide op maximale snelheid op de tonen van Warpaint’s eerste nummer ‘Stars’. Terwijl rustige gitaren vervaagden in ruwer werk, werden de velvetharmoniëen van beurtelings Theresa Wayman en Emily Kokal ondergedompeld in een roos rookbad. De gitaren klonken steeds grimmiger, met een kort en intense percussiestuk als apotheose. Alsof je net lekker werd omwikkeld door een zacht deken, en dan plots een emmer met koud water over je heen krijgt.
Wat volgde was een spirituele rollercoaster met volgende hoogtepunten: de bas die de hele AB deed trillen (‘Champion’), Emily Kokal die zich zonder gitaar liet gaan in een niet-serieuze danschoreografie (‘Hips’ en later ook ‘New song’), de baslijn van Jenny Lee (altijd, maar vooral tijdens ‘Love is to die’), het accapellastuk – ok, met een beetje gitaar – waar ze met z’n vieren vooraan achter de micro’s plaats namen (‘Melting’1) en Wayman’s ijzige coole blik (‘Bees’). En zo vergeten we bijna de verwarde blik van Kokal, die tijdens ‘Love is to die’ kampte met geluidsproblemen.
Wanneer het viertal van het podium verdween, kon je reflecteren en integreren. Misschien werd alles duidelijk bij het tweede bisnummer (‘Beetles’). Je hoorde enkel percussie en bas en die waren potig genoeg om al een song op zich te zijn (en was dat niet zo voor elk nummer?). Elke laag die Warpaint erbij bracht, de hoekige riffs en de engelachtige harmonieën (soms ook met Jenny Lee), waren extra lagen waardoor je meer begon te zweven. Door het combineren van nieuwe hits (‘Champion’) met vroegere kroonjuwelen (‘Love is to die’, ‘New Song’) werd er veel gedanst, maar nooit op het drammerige of springere af. Springen moest er ook niet worden gedaan, het paste bij de meer intieme sfeer van het laatste album. Springen hoef je tenslotte niet doen, als je al op het topje van de wereld staat.
Binnenkort komen Kodaline (6.10) en Omou Sangaré (14.06) naar de AB.