Wie de scene een beetje in de gaten heeft gehouden, merkte vast al op dat hyperpop en emo elkaar steeds meer aan het kruisen zijn. Opperhoofden 100 Gecs waren al op tracks als ‘Gec 2 Ü’ al niet bang van een streepje pathetiek, maar het zijn jonge wolven als Glaive en Brakence die sprankelende, opgefokte popbeats naadloos verweven met klagende gitaren à la American Football en neerslachtige Phil Elverum-folk. Even veel Lil Peep als hyperpop.

Enter Dltzk, alweer een achttienjarige artiest die emo nieuwe richtingen in lijkt te duwen. Samenwerkingen met bijvoorbeeld Fraxiom en Kmoe linken hen al snel aan het hetzelfde popwereldje, en Dltzk toont een gedeelde affectief voor vervormde stemmetjes. Toch zou het gemakzuchtig zijn om hen simpelweg in het hyperpophokje te dumpen.

Dltzk maakt emo die klinkt alsof die opgenomen is op een kapotte Nintendo DS. Akoestische gitaren, kwelende zanglijnen, 8-bitmelodieën en digitale ruis gaan hier hand in hand om een overweldigende cocktail te vormen die klinkt alsof je alle emoties en onzekerheden vanop je 18 jaar tegelijk herbeleeft. Eerder dit jaar kregen we met de ep ‘Teen week’ al een voorsmaakje van die sound, maar op debuutalbum ‘Frailty’ bereikt die nieuwe hoogtes.

Denk ‘Nurture’ van Porter Robinson dat eerder dit jaar uitkwam, Comprimeer het geheel totdat er enkel een enorm gepixelleerde afbeelding overblijft en voeg er een vleugje shoegaze à la Sweet Trip aan toe. Zo kom je ongeveer tot een beschrijving van hoe ‘Frailty’ nu precies klinkt.

Al raden we vooral aan om het zelf te ervaren, want het is lovenswaardig hoeveel Dltzk uit deze sound weet te halen. Zo is ‘Your clothes’ een onversneden banger die je uitnodigt om huilend rond te springen voor de spiegel terwijl ‘Eyes off the wheel, I’m a star’ je uitnodigt om je hoofd te laten hangen en op te lossen in de glitchy doch knusse geluidsmuur. Een nummer als ‘Pretender’ moet het dan weer voornamelijk van akoestische gitaar en springerige drums hebben terwijl er verrassend weinig elektronische snufjes aan te pas komen.

Ook binnen de nummers wordt er opvallend veel gevarieerd. ‘Search party’ begint als klassieke emo, maar evolueert gaandeweg tot een steeds dissonantere brij waarbij de omhooggepitchte vocals als belangrijkste herkenningspunt gelden. Op het einde hoor je zelf – als je goed oplet en ze uit de digitale soep kan vissen – enkele krijsen die niet zouden misstaan op een deprimerend blackmetalalbum. ‘Movies for guys’ maakt dan weer de omgekeerde beweging en begint als een oppeppend emopopnummer om te eindigen als een neerslachtige ballade.

Verbindend element is dltzk’s bewonderenswaardige oor voor sterke melodieën. Het is een klein mirakel hoeveel zanglijntjes, digitale spielereitjes en opmerkelijke hooks er na slechts één luisterbeurt blijven hangen van een plaat die zo dissonant klinkt als ‘Frailty’. Daardoor komt deze ongepolijste sound niet enkel als een gimmick, maar als een stijlelement om de sterke songs van wat extra karakter te voorzien.

‘Frailty’ is slechts de eerste langspeler van een piepjonge artiest, maar het potentieel lijkt eindeloos. Zowel liefhebbers van internetpop als van futuristische emo kunnen maar beter zo snel mogelijk deze plaat opleggen, om over een paar jaar te kunnen zeggen dat je al van in het begin fan was.