Indie-queen Angel Olsen trakteert ons met ‘Aisle’ op een uitstapje naar de jaren ’80. De ep voelt aan als een zijstapje. Ze bevat vijf covers van enkele bekende hits uit het neon-decenium. Olsen benadert ons met new romantic make-up en donkerdere versies van nummers van Radio Nostalgie.

‘Gloria’ van Laura Branigan is als eerste aan de beurt. We herkennen niets meer van de vrolijke en schelle tonen die we gewend zijn van het nummer. Olsen ruilt dit allemaal in voor diepe golvende synths en een monotone drum die doet denken aan Beach House. Het zijn dromerige kolkende geluiden die op de rand staan om een zachte nachtmerrie te worden. ‘Eyes without a face’ leunt dan weer dichter aan bij het origineel van Billy Idol. Zoals op de rest van deze ep lijkt de gitaar voor het grootste stuk achterwege gelaten. We horen eerder hedendaagse klanken en geëxperimenteer met autotune.

Olsen gaat verder op haar eerder mistroostige elan. ‘Safety dance’ van Men Whithout Hats wordt in een eerder zwaarmoedige, treurige stemming gebracht. De naïeve melodieën van het origineel zijn verloren gegaan in donkere sfeer die mensen uitnodigt om te shoegazen in een Lovecraftachtige filmstudio. Verder zijn ‘If you leave’ van OMD en ‘Forever Young’ van Alphaville meer van hetzelfde. Toch is deze laatste een opvallende versie. Olsen speelt met de boodschap van het bekende schoolbalnummer van onze ouders. Ook wij zullen op onze beurt geconfronteerd worden met het verstrijken van de jaren en het einde van onze jeugd. Ingevuld met een balans van hoop en nihilisme, en met meer aandacht voor soundscapes is Olsen hier het meest actief met haar stem.

Het stemgeluid van de zangeres blijft op ‘Aisle’ trouw aan de grauwere sferen van haar vorige langspeler ‘All mirrors’. Als ze een lage toonhoogte aanhoudt, zien we ze voor ons in donkere new wavekelders. Wanneer ze hoge tonen beklimt, stijgen we met haar de sterrenhemel in. ‘Aisle’ brengt ons echt covers van klassiekers uit de jaren ’80. Het zijn geen luie imitaties, maar radicaal andere interpretaties van deze liedjes die we wel eens in de supermarkten horen passeren. Een langer album had de klank te veel uitgeput, maar een ep is het perfecte formaat hiervoor. Het lijkt bijna alsof Olsen trouwer blijft aan de melodrama en romantiek van de synthesizerzeeën uit het decennium dan de gecoverde artiesten zelf.