Dit was 2020 voor Nina van den Broek

We geven ook dit jaar onze redacteurs carte blanche om terug te blikken op het voorbije (muzikale) jaar.

Ik ga ervan uit dat niemand na tig lijstjes en terugblikkende opiniestukken nog wil horen wat voor kutjaar 2020 was. Maar kijk, ik heb het dan toch weer gezegd. En in tijden waarin een gebrek aan ontspanning en structuur alle dagen tot één sfeerloze soep deed versmelten, was muziek ook voor mij een welkome troost. Ik ben er na mijn puberjaren nooit meer in geslaagd om muzikaal bij de les te blijven en me niet halverwege te laten meeslepen door bossa nova, soul, rock of pianomuziek uit een ander tijdperk – dat laatste al dan niet vertolkt door mijn lief. Dat was dit jaar niet anders. Iets doet echter vermoeden dat ik deze keer niet de enige was die zich graag liet wegvoeren naar een decennium waarin Marc Van Ranst enkel bekend was bij wie Theo Francken al eens graag goed op z’n bek zag zien gaan op Twitter. 

Naast veel bangers uit de jaren 90 en net te late ontdekkingen door inhaalwerk van vorig jaar heb ik de lockdown toch ook overleefd dankzij enkele nieuwe releases. Enkele, want eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik niet elke plaat met potentieel evenveel luisterkansen heb gegeven. Het ongeluksgetal dertien leek me in het geval van 2020 echter wel gepast. De albums die ik wel voldoende aandacht gaf, brachten me vaak verrassingen en soms ook wat gegrinnik. Zo zijn ‘Fetch the bolt cutters’ van Fiona Apple en ‘Watch this liquid pour itself’ van Okay Kaya niet alleen aangename, maar ook erg creatieve en slimme platen met een fikse dosis emancipatie. Naar Lianne La Havas had ik tot mijn eigen verbazing nog nooit mijn weg gevonden, maar is het geweldige bewijs dat ik voor (folky) soul niet altijd in de platenkast van het verleden moet duiken.

Dat Adrianne Lenker ook solo goed met een gitaar overweg kon, wisten we al. Dat Alexandra Savior zich succesvol van de schaduw van Alex Turner kon bevrijden was tevens niets minder dan gehoopt. Trouwe gezichten uit mijn Spotify-bibliotheek Khruangbin en King Krule leverden naar mijn mening albums af die iets minder waren dan hun vorige. Ze waren echter nog steeds erg te pruimen, wat van de laatste van Idles – wat een teleurstelling – niet gezegd kan worden. Toch nog een eervolle vermelding voor ‘Mr. Motivator’, een nummer dat tijdens het schrijven van mijn thesis haar beloftes volledig vervulde. Het debuut van Arabnormal deed me een vreugdekreetje slaken om een talent dat dan toch niet begraven bleek en is zowat de enige Belgische plaat die ik fatsoenlijk beluisterd heb – of is Eefje de Visser intussen al voldoende ingeburgerd? ‘Set my heart on fire immediately’ ten slotte was een van de weinige lichtpunten tijdens de eerste lockdown.

Uit alle grote crisissen kiemt hoop, hoop op een breuk met het verwoestende oude, hoop om nooit meer dezelfde pijnlijke fouten te maken. In een jaar waar de grond meermaals onder onze voeten daverde, werd die hoop verbeeld door de onverschrokkenheid van een mensenmassa die geen druppel onschuldig bloed meer wil zien vloeien en verklankt door artiesten als SAULT. Met niet één, maar twee fantastische platen stuurde het mysterieuze muziekcollectief ons naast de dansvloer ook de straten op. Voor die mix van sinds lang niet meer vertoonde muzikale genialiteit en activisme verdient het alle lof. Van Run The Jewels waren we niets minder gewend dan poëtische tegen-de-scheen-schopperij op beats die de grenzen opzoeken van je bass-boosted koptelefoon. Maar dat godbetert Robin Pecknold – wiens universum zich vroeger niet verder leek te begeven dan het kabbelende beekje en de glooiende landschappen die zijn muziek opriepen, zich met ‘Jara’ ook politiek zou uitspreken – dat was daarentegen even schrikken.

Het was positief schrikken, dat wel. Hoe goed de voornoemde platen ook zijn, er is er voor mij een die er met kop en schouders bovenuit steekt: Shore. De vierde van Fleet Foxes was liefde op het eerste gehoor, en is de broodnodige dosis instant geluk die elke winterblues verjaagt. Dat instant geluk wens ik overigens iedereen toe, maar vooral iedereen in de cultuursector. Vol met de endorfines die een luisterbeurt ‘Sunblind’ net door mijn lijf heeft gejaagd hoop ik op een toekomst vol festivals, concerten, subsidies en capabele ministers van Cultuur. En nu ik toch helemaal high ben: gewoon een volledig andere, betere wereld waarin Marc Van Ranst het tegen geen enkel virus moet opnemen – niet in een labo en niet op Twitter. Mag het?

Beste meevaller van 2020:

Dat ik niet met mijn lief naar het Eurovisiesongfestival moest kijken wegens afgeschaft

Beste gemiste concerten door corona (en voorspellende angst voor corona):

• King Krule
• Big Thief
• Nick Cave
• Alexandra Savior
• Eefje de Visser
• …

Beste lockdownfeestjes:

• Wanneer de supermarkt de Spice Girls na Britney Spears draait
• Wanneer de reggaeton-bassen van de buren door de muren trillen
• De knalfeesten van mijn Sims

Mijn favoriete albums van 2020:

1. Shore

2. Lianne La Havas – Lianne La Havas

3. Fiona Apple – Fetch the bolt cutters

4. Alexandra Savior – The archer

5. Okay Kaya – Watch this liquid pour itself

6. Adrianne Lenker – Songs

7. SAULT – Untitled (Rise)

8. Khruangbin – Mordechai

9. King Krule – Man Alive!

10. Arabnormal – Arabnormal

11. Perfume Genius – Set my heart on fire immediately

12. Eefje de Visser – Bitterzoet

13. Run The Jewels – RTJ4

Eervolle vermelding voor Yves Tumors ‘Heaven to a tortured mind’, dat ik pas na het insturen van dit lijstje heb ontdekt.

Mijn favoriete nummers van 2020 (even variabel als het aantal knuffelcontacten, en ja, ik heb mijn best gedaan om niet alle nummers van ‘Shore’ erin te zetten):