Naarmate de lockdown vordert, krimpt het lijstje met nuttige bezigheden. Daarom willen we jullie graag aansporen om jullie tijd nuttig te besteden, en wel door te luisteren naar volledige discografieën van artiesten waar je niet helemaal mee vertrouwd bent. Dat doen we onder de noemer ‘Indiestyle luistert’. Zelf zin om aan deze reeks mee te werken? Neem hier een kijkje en mail de artiesten die je wil ontdekken door naar info@indiestyle.be. Hier vind je een overzicht met alle luisterdagboeken.
Madonna kroonde zich in de jaren ’80 en ’90 tot Queen Of Pop, en bracht vorig jaar nog haar veertiende album uit. Lezers Alexander Goossens en Ben Demeyer zochten uit of er naast haar wereldberoemde hits nog meer straffe nummers te ontdekken vallen in haar discografie.
Hoe goed ken je de artiest al?
Niemand kan om Madonna heen: ze is een van de meest succesvolle soloartiesten ooit en daarbovenop ook nog eens hét seksicoon van de jaren ‘80. Zelfs als je geen superfan bent – of zelfs helemaal geen fan – ontsnap je niet aan Madonna. Ze is overal. Ik ben fan van Madonna’s hits. Zelf geef ik feestjes (RADS Vanbuiten), waar we de hele avond lang classics en guilty pleasures draaien. Madonna is een graag geziene gast op deze feestjes en nummers zoals ‘Holiday’, ‘Like a virgin’ of ‘Material girl’ passeren geregeld de revue. De hits kent iedereen natuurlijk. Een volledig album van Madge heb ik daarentegen nog nooit geluisterd, laat staan haar volledige discografie. Ik ben zeer benieuwd naar dit luisterexperiment. (Alexander)
Ik weet niet hoe out of touch ik ben met de hele generatie Z maar ik zou met zekerheid willen stellen: Iedereen kent Madonna. Maar langs de andere kant, ik zou geen drie van haar albums bij naam kunnen noemen. Wat weet ik over deze superster? De hits, uiteraard. Dat ze een paar geadopteerde kinderen heeft wat indertijd wat controverse met zich mee bracht. Was het zij die kuste met Britney Spears op een of andere MTV-awardshow? En er was ooit eens iets met een optreden in Israël waar wat heisa rond was, als ik het me goed herinner… Wat ik verwacht is dat ik doorheen haar repertoire gestaag de hits zou horen passeren, en misschien wat verloren parels zal ontdekken. Hopelijk zit er niet te veel bagger tussen. (Ben)
Madonna (1983)
Haar debuut is sexy en disco heeft duidelijk sporen nagelaten. Ze katapulteert zichzelf tot frontvrouw van de popmuziek en experimenteert met atypisch popinstrumenten zoals drumcomputers en synthesizers. Disco vindt zijn weg naar de blanke muziek. De tracks zijn ideaal voor een lange nacht in de discotheek. Op haar eerste plaat hoor je ook hoe belangrijk Madonna is voor hedendaagse popartiesten. Het begin van Carly Rae Jepsen’s ‘Cut to the feeling’ lijkt rechtstreeks uit “Lucky star’ te komen. (Alexander)
Madonna’s eerste album is classic disco, van het soort dat je op een oude workout VHS-cassette als soundtrack zou terugvinden. Wat ik niet verwachte was dat er direct een dikke hit op staat, ‘Holiday’ is niet meer uit mijn hoofd te slaan vanavond. (Ben)
Like a virgin (1984)
Op ‘Like a virgin’ laat Madonna haar catchy en soms mechanische sound achterwege: minder postdisco en meer dancerock. Producer Nile Rodgers laat duidelijk zijn sporen na en laat het album veel voller klinken dan haar debuut. Grappige sidenote nog. Vorige week was ‘Reservoir dogs’ nog eens op tv. In de beginscène discussieert Mr. Brown (Tarantino) over het nummer ‘Like a virgin’. Hij zegt dat het een metafoor voor penissen is. Lang na de première ontmoette Tarantino Madonna in het echt en hij kreeg een kopie van ‘Like a virgin’. Daarop liet ze een duidelijke boodschap na: “To Quentin – it’s about love, not dick”. (Alexander)
Niks vernieuwend op de tweede van Madonna. Wel weer meer hits dan ik had verwacht, ‘Like a virgin’ wordt afgetrapt door ‘Material girl’. Wat mij ook opviel is dat deze plaat amper lage tonen bevat, terwijl de moderne popmuziek overloopt van pompende bassen. Zou er op autoradio’s en transistorradio’s gemikt zijn? (Ben)
True blue (1986)
Madonna slaat een nieuwe weg in en gaat de klassieke toer op. Ik denk dat ze dit bewust heeft gedaan om ook een ouder publiek aan te spreken, dat misschien eerder sceptisch stond tegenover nummers als ‘Lucky star’ en ‘Like a virgin’. Haar stem klinkt ook sterker en beter dan haar vorige albums. (Alexander)
Deze is iets minder disco-eenheidsworst. Het iets meer rock-achtige ‘Open your heart’ vond ik wel tof, en het exotische ‘La isla bonita’ raakt me in m’n dansbenen. Weer verschoot ik ervan dat ik een paar nummers al kende, Madonna’s hits blijken eindeloos. (Ben)
Like a prayer (1989)
Ook al kende ik voor mijn luistersessie enkel de titeltrack van de plaat, ontdekte ik dat ik dit haar beste album sinds haar debuut vind. Een perfecte balans tussen uptempo popnummers en melige ballads, een combo waarvan ik hou. ‘Till death do us part’ is zo’n mooi nummer. Ze is vanaf nu ook echt mijn Queen Of Pop. (Alexander)
Verdacht veel powerballads op dit album, de jaren tachtig zijn duidelijk voorbij. In de plaats van de discobeats komt een strijkkwartet en livedrums met extra pathos. Niet volledig mijn ding, al staan er wel weer een paar hitjes tussen, en die gastbijdrage van Prince in ‘Love song’ maakt véél goed. (Ben)
Erotica (1992)
Zoals de titel het al zegt is het een erotisch getint album, dat tegelijkertijd ook heel dansbaar is. De plaat duurt wel een beetje te lang en ik mis Madonna’s popbangers: het zijn eerder goede houseplaten voor in de club. ‘Deeper and deeper’ is het kookpunt op ‘Erotica’ en dé perfecte Madonna-hit: misschien wel mijn favoriete nummer uit haar discografie. (Alexander)
Ik heb in m’n Spotify een playlist met ‘notsoguiltypleasures’ allemaal foute jaren negentig hits. Na het luisteren van ‘Erotica’ heb ik zo’n donkerbruin vermoeden waar het gros van die artiesten de mosterd haalde. ‘Erotica’ doet mij niet zo veel, maar het is duidelijk dat deze conceptplaat een inspiratie is geweest voor velen. (Ben)
Bedtime Stories (1994)
‘Bedtime stories’ is voor mij het eerste album dat wat saai klinkt. Er staan een paar interessante nummers op zoals het sentimentele ‘Take a bow’ en ook ‘Human nature’ is lekker groovy. In plaats van de expliciete seksualiteit en de leuke housebeats vanop ‘Erotica’ gebruikt ze nu meer r&b invloeden, denk Aliyah, Destiny’s Child. Zet ‘Human nature’ op ‘Erotica’, speel ‘Take a bow’ op mijn trouwfeest en laten we de rest van dit album vergeten. (Alexander)
Voor mij voelde deze plaat als de afdankertjes die ‘Erotica’ niet haalden. De nummers zijn minder expliciet en wat radiovriendelijker. Het soort triphop waaruit zowel ‘Erotica’ en ‘Bedtime stories’ gemaakt zijn zijn voor mij een genre dat zeker relevant was voor de tijd waarin ze uitkwamen, maar de tand des tijds niet hebben doorstaan. (Ben)
Ray of light (1998)
Ze slaat weeral een totaal andere weg in dan bij haar vorig werk. Ze brengt elektronica in popmuziek. ‘Ray of Light’ heeft een palet aan ingetogen techno en elektronica. Al sinds haar eerste album wou ze clubmuziek opnemen in haar mainstream popmuziek en op deze plaat lukt het haar megagoed. Er zitten nummers voor ravers tussen, maar ook loungy triphop-nummers voor de afterparty – denk aan Portishead. Hoogtepunt op de plaat is het titelnummer. Het is een echt floorfiller. Het nummer werkt even goed op de dansvloer als ‘I feel love’ van Donna Summer. (Alexander)
‘Ray of light’ voelt veel onbezonnener dan de vorige twee platen. De triphop is veel minder nadrukkelijk aanwezig en klinkt veel aangenamer om een heel album van te luisteren. Ik las dat Madonna in de vier jaar tussen de vorige plaat en ‘Ray of light’ haar spiritualiteit gevonden had in Kaballah, en dat is eraan te horen. (Ben)
Music (2000)
Het album wordt gekenmerkt door meerdere verschillende stijlen. ‘Music’, ‘Impressive instant’ en ‘Runaway lover’ hebben een typische dancesound, terwijl ‘I deserve it’, ‘Don’t tell me’ en ‘Gone’ verrassend genoeg naar country neigen. ‘What it feels like for a girl” en “American pie” zijn dan weer de pure ballads. Ik hou van die goede Madonna-mix. Ik geloof best dat het album fris klinkt voor die tijd, maar door het gebruik van de autotune klinkt het ook wel gedateerd tegenover de hedendaagse popartiesten. Ze kan beter! (Alexander)
Dit album begint meteen met zo’n nummer waarvan ik vergeten was dat het bestond, maar sowieso al meermaals op de radio heb horen passeren. Met het nieuwe decennium is het voor madonna weer tijd een andere richting in te slaan. Deze vooral dance gericht, weg van de triphop, gemaakt om in de mainstream clubs te draaien op een vrijdagavond. De tweede helft van de plaat beslaat dan weer je typische nillies r&b lovesong, met ‘What it feels like for a girl’ als schoolvoorbeeld. (Ben)
American life (2002)
Net zoals ‘Music’ vind ik het wat gedateerd klinken. Veel Chemical Brothers-achtige electronica en dat vind ik snel saai. ‘Hollywood’ is nog wel een leuk nummer. ‘Die another day’ brengt mij terug naar mijn kinderjaren. Ik was een grote James Bond-freak en was helemaal vergeten dat Madonna ooit een Bondsong maakte.Na het luisteren van de plaat ben ik een beetje misselijk geworden door al de drumcomputers en de melige akoestische gitaartjes waarmee elke song op de plaat begint. (Alexander)
Behalve de drie hits op dit album (‘American life’, ‘Hollywood’ en ‘Die another day’) valt er op dit album weinig te beleven. Ongeïnspireerd is het woord dat vooral in me opkomt. Sorry Madge, misschien ligt het aan de albummarathon, maar ik begin het eerder als een opgave dan als een ontdekkingstocht te zien. (Ben)
Confessions ona dancefloor (2005)
Wat me opvalt is dat Madonna zichzelf vaak heruitvindt. Op dit album doet ze weer totaal iets anders dan op haar vorige, en dat is positief. Het heeft terug de vroeg 80’s Madonna vibes, gemengd met de electronica van ‘Ray of light’. Het album begint met een knaller! Eindelijk is Madonna nog eens leuk. Het is haar meest commerciële album sinds ‘Bedtime stories’. Haar sound klinkt heel open en discotheekklaar. Het is een leuk album, maar ze bereikt nog altijd niet haar niveau van haar hoogdagen. Schijven als ‘Hung up’ en ‘Sorry‘ leggen de lat hoog voor de rest van de plaat waardoor ze me verliest tegen het einde van het album. (Alexander)
Het openingsnummer ‘Hung up’ is zonder twijfel mijn favoriete Madonnasong, en dat komt ongetwijfeld door het overmatig gebruik van die ABBA-sample. Grijpt Madonna daarmee terug naar haar jaren ’80 roots? helaas niet. Dit album bevalt me desondanks terug wat meer dan de vorige twee platen, is wat gevarieerder, meer uptempo en minder melig. (Ben)
Hard candy (2008)
Het album heeft een hele sterke Timbaland, Justin Timberlake r&b-vibe die heel populair was in die periode. Madonna gooit het dus opnieuw over een totaal andere boeg dan haar vorige danceplaat. Ik ben meer fan van de disco-Madonna, maar sommige r&b nummers kan ik ook wel pruimen. Haar eerste drie nummers zetten een hoge toon voor de rest van het album, maar de verwachtingen worden jammer genoeg niet ingelost. Ze kreeg hulp van Timbaland, Justin Timberlake en Kanye West voor deze plaat, maar het resultaat is middelmatig. (Alexander)
Hoe hard lijkt ‘Give it 2 me’ op ‘Blurred lines’?! Enfin, dat was het eerste dat ik noteerde. Op het eerste zicht herkende ik geen van de songtitels, tot ik ze opzette. ‘Hard candy’ staat bol van de samenwerkingen met bekende producers (Pharell, Kanye…) wat zorgt voor een verzameling nummers die vooral op de dansbenen en de hitlijsten mikken. Geen diepzinnige concepten van weleer, wel 56 minuten dansplezier. Zoiets presteren op je vijftigste vind ik redelijk straf. Staat er een vervaldatum op Madonna? (Ben)
MDNA (2012)
Madonna blijft de trends binnen popmuziek opvolgen. In 2012, met heel de Tomorrowland-rage, waagt ze zich aan EDM. Madonna was al 54 jaar toen dit album uitkwam en zit middenin haar midlifecrisis. Ze wilt als een tiener blijven klinken. Er staan wel een paar leuke nummers op die meer doen denken aan ‘Confessions on the dancefloor’: ‘Girl gone wild’ en ‘I’m addicted’ hebben niet de irritante EDM-beats van de andere nummers op haar plaat. (Alexander)
Ik heb tijdens deze albummarathon ontdekt dat er een paar subgenres zijn die me echt niet goed afgaan. Het eerste was triphop, maar die rage is op ‘MDNA’ gelukkig dood en begraven. In de plaats flirt deze plaat af en toe met dubstep, en dat is minstens even erg. Alle chance is dit verschijnsel minder nadrukkelijk dan de triphop van bijvoorbeeld ‘Bedtime stories’. ‘MDNA’ is weer zo’n plaat die de tand des tijds niet zal doorstaan, maar valt wel op door de impressionante productie van onder meer Benny Benassi en Martin Solveig. (Ben)
Rebel heart (2015)
Wat me opvalt is dat Madge braver en braver wordt en nog steeds de trends blijft opvolgen. Ik blijf hopen op een ‘Ray of light’ 2, maar die komt maar niet. Het klinkt wel beter dan ‘MDNA’. Leuke hooks en de songs blijven wel hangen, maar ze zijn tegelijk ook heel voorspelbaar en braaf. Madonna’s albums worden ook alsmaar langer en saaier. Het is een ambitieus album en ze kreeg hulp van Nas, Nicki Minaj, Chance The Rapper en zelfs SOPHIE, maar ze haalt haar niveau van vroeger nog steeds niet. ‘Bitch I’m Madonna’ is wel een cool nummer, daar toont ze nog eens haar rebelse kant. Madonna begint volwassener te worden en klinkt niet meer zo geforceerd als een tiener zoals op ‘Hard candy’ en ‘MDNA’. (Alexander)
Madonna is nu vijfenvijftig, maar dat zal ze zelf nooit toegeven. ‘Rebel heart’ klinkt (misschien licht ironisch) als een tevergeefse poging je te overtuigen dat ze terug zestien is, zoals je flauwe nonkel zegt dat vanaf je veertig je terug aftelt. ‘Devil pray’ klinkt als een hutsepot van ‘House of the rising sun’ en ‘Young, wild & free’ in een danceremix, en ja dat is zo erg als het klinkt. Het gros van de nummers heb ik halverwege geskipt (sorry OpperIndie), ik ben aan het plooien. (Ben)
Madame X (2019)
Ik ben eindelijk aan het laatste album van Madonna geraakt. Het is een echt concept album en misschien wel haar meest experimentele album, maar extreem saai. Haar dagen als een hitmachine lijken nu wel echt voorbij. (Alexander)
He, bracht Madonna vorig jaar een nieuw album uit? Waarom weet ik daar als zelfverklaard muziekkenner niks van? Volgens de beschrijving is dit Madonna’s Latijns-amerikaans uitstapje. In haar discografie werd er eerder geflirt met Spaanse ritmes en castagnetten, en soms waren deze invloeden zelfs een meerwaarde. Op ‘Madame X’ zijn het daarentegen eerder dancehall -en reggae-invloeden die de bovenhand nemen. Dit album stuitert alle kanten uit en wordt vooral gekenmerkt door doelloosheid en nutteloosheid. (Ben)
Conclusie
Ik raad niemand aan om al haar albums op zo’n korte tijd te luisteren. Mijn luisterervaring was minstens even intens dan heel de discografie van Swans op een week luisteren. Madonna is 61 jaar ondertussen. Ik merk dat ze niet meer het respect krijgt in de huidige muziekwereld dan in haar hoogdagen. Ze maakt plaats voor een nieuwe generatie poptalent, waar ze ongetwijfeld veel invloed op heeft gehad. Ik denk dat dit te maken heeft met haar middelmatige tot ondermaatse albums in de laatste twee decennia. Ze verliest haar smoel en eigenheid en huppelt achter de huidige trends binnen popmuziek aan.
Madonna blijft natuurlijk wel de Queen Of Pop. Ik was echt helemaal verkocht bij de eerste helft van haar oeuvre. In de jaren ’80 was ze op haar best met de perfecte popplaten ‘Madonna’, ‘Like a virgin’, ‘True blue’, ‘Like a prayer’. In de jaren ’90 was ze vooral interessant op ‘Erotica’, ‘Ray of light’ en in ’00 tijdens ‘Confessions on a dancefloor’. Maar vanaf dan gaat het bergaf. Ze blijft de hedendaagse trends volgen en gaat het huwelijk aan met R&B, trap en EDM. Ik kan haar niet meer serieus nemen en ik denk dat ik ook niet meer sta te springen wanneer Madge nog eens een nieuw album klaar heeft. Maar eerlijk is eerlijk: ik snap dat Limburgers ‘Madonna!’ gebruiken om iets heel erg cool te benoemen. Want eerlijk is eerlijk: dat was Madonna. (Alexander)
Wat mij vooral bijblijft van deze albummarathon is dat Madonna oprecht goeie hits kan schrijven. Of liever, kon schrijven. Het eerste deel van haar discografie gaat me vooral bijblijven, met hier en daar een nummer meer dan de hits, maar twee dingen zijn duidelijk: 1. een volledig album hetzelfde niveau aanhouden is niet aan haar besteed, en 2. er staat wel zeker een vervaldatum op Madonna. (Ben)