‘Amputate corporate art’, zo luidt de titel van het nieuwe album van The K. De Gents-Luikse punkgroep gaf reeds de singles ‘The future is bright’ en ‘Shit day’ uit en verschijnt zo na vijf jaar terug op het toneel. Voor dit album puurde de band rond Siegfried Burroughs, alias van Bert Minnaert, inspiratie uit het verleden. We legden een Whatsapp-verbinding vast en sloegen aan de praat met Burroughs.
Het nieuwe album kreeg een uitgesproken titel. ‘Amputate corporate art’ klinkt als een graffitiwerk van Banksy dat op een Londense muur zou kunnen pronken. “Die leuze bestaat al heel lang. Ik zat vroeger heel veel op Myspace en ik kende de toenmalige leden van The K. al via dat platform, voordat ik erbij speelde. Ik gebruikte die slagzin echt overal. Het was een soort verzamelnaam voor bands die rockmuziek maakten met een hoek af. Zoals je vroeger op MSN een lange zin als bijnaam kon hebben, was die slogan mijn naam op Myspace. Tegenwoordig noem ik op alle sociale media Siegfried Burroughs. Een samentrekking van de schrijvers Siegfried Sassoon en William Burroughs.”
De titel is een referentie naar de anti-establishmentpunk. “Toen ik 15 jaar was, was dat alleszins als insteek. Myspace was echt een heel goed middel om bands uit allerlei landen te ontdekken. Die titel is er nu vrij snel gekomen. Ik had een lijstje gemaakt met mogelijke titels en we zijn na de opnames eens samen gaan eten in Luik en toen kwam onze historie even ter sprake. We dachten aan die slogan uit de tijden van Myspace en wisten direct dat het goed was. Het is misschien een brute titel, maar het is makkelijk te onthouden. Er zit alleszins geen politiek statement achter. Het is een beetje ‘Ceci n’est pas un pipe’. Magritte is ook rebelse kunst, maar tegelijk één van de meest bekende kunstenaars van ons land. Een ander voorbeeld is het urinoir van Duchamp. Om te zeggen dat dat een meesterwerk is, is discutabel, maar aan de andere kant heeft hij het toch maar gedaan. ”
Op de cover van de plaat pronkt een grote zwarte slip op een knalroze achtergrond. De handtekeningen van de bandleden zijn in witte markeerstift op het kledingstuk neergepend. Wie weet is het binnen enkele jaren veel geld waard op Ebay. “We wisten niet goed wat de cover moest worden. Sébastien (gitarist) belde naar Thierry, de grafisch vormgever. Die vond dat onze vorige hoezen totaal niet bij onze muziek pasten. Hij zei dat we iets simpel en punkachtig nodig hadden. Aangezien Sébastien de laatste jaren altijd in zijn onderbroek speelt, vroeg Thierry aan hem om er ééntje op te sturen. Hij heeft dat dan ingescand en op een roze achtergrond geplakt en dat was het. Op vijf minuten tijd was dat bedacht. Dan zeiden we: “daar moeten we ons geen zorgen meer over maken.” Het lag voor de hand, maar ik zou er zelf nooit opgekomen zijn.”
‘Amputate corporate art’ is een ruig album. Aan scheurende gitaren en een schreeuwende Sébastien Von Landau is er geen tekort. Het nummer ‘Everything hurts’ is de grote uitzondering op het album. Nog nooit klonk The K. zo zachtaardig. “Op de vorige plaat hadden we een gelijkaardig nummer en ik was daar eigenlijk niet echt tevreden over. Er werd vanalles aangepast in de productiefase. Het was eigenlijk veel harder in het begin en het is daarna heel soft geworden. Ik vond dat eigenlijk niet echt nodig. Ik vond het echt ambetant om naar te luisteren. ‘Everything hurts’ heeft het goed gemaakt. We hebben heel lang gezocht naar dat type nummer. We wouden met weinig elementen een significant geluid maken. We hebben daar vrij lang over gedaan, maar ik ben blij met het resultaat. Hier kan ik wel naar luisteren. Het kan ook geen kwaad om in een album een rustpunt te hebben.”
Een ander opmerkelijk nummer op het album is de afsluiter ‘(Un)fortunate youth’. Bij zo’n tweezijdige titel is er wel wat uitleg nodig. “Sébastien heeft dat nummer geschreven. Het was één van de laatste nummers die afgewerkt was. Na het knip-en-plakwerk hadden we de melodie en blijkbaar had Sébastien al een tekst klaarliggen. We begonnen het te zingen en we namen het eerst met de gsm op. We waren zeker dat als het uit een crappy gsm goed klonk, dat we een deftig nummer hadden. Ik heb achteraf wat delen van die tekst een andere plaats gegeven en het marcheerde goed. Ik vind het moeilijk om er zelf iets over te zeggen, maar ik denk dat Sébastien bij dit nummer met zijn gedachten zat bij het overlijden van de Romain Hoedt, de jonge drummer van zijn andere band (Wyatt E.). Ik merk dat er verwijzingen zijn naar toen. Het heengaan van Hoedt kwam volledig onverwacht. Hij was een goede vriend waar we veel tijd mee spendeerden, het was een shock. ‘The future is bright’ gaat ook over hem.”
Voor dit album werkte de groep samen met producer Tim De Gieter. De plaat werd uiteindelijk gemasterd door de Amerikaanse producer Alan Douches. “Tim De Gieter is één van mijn allerbeste vrienden. Hij heeft mij vroeger nog opgepikt toen hij welgeteld drie micro’s had en een mengpaneel met vier kanalen. Hij is iemand die veel popplaten heeft opgenomen, maar hij kan ook goed overweg met gitaren en versterkers. Hij had ons Alan Douches aangeraden. Als je zijn website bekijkt zie je dat hij al heel veel gedaan heeft. We hebben na de opnames gemaild naar Douches. We waren blij met wat we hadden en Tim wou niet dat het verknald werd door iemand die alles door een compressor zou knallen. Tim had eerder al samengewerkt met Douches en dat klikte goed. Die heeft geen schrik om de plaat punchy te doen klinken, maar heeft ook niet te veel aangepast. We kregen de eindversie teruggestuurd en ik heb het laatste woord aan Tim gegeven. Zijn mening is belangrijk, als hij zegt dat het slecht klinkt, dan kiezen we het niet. Iedereen, inclusief de band, zei: “versie B” en dus is het B geworden. Het ademde iets dat de andere versies niet hadden.”