De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Voor het vijfde jaar al intussen bundelen we met Verse Vangst wekelijks nieuwe Belgische releases die je misschien over het hoofd zag, maar het beluisteren meer dan waard zijn. And as always: support your local scene!
Je kan alles ook handig beluisteren in onderstaande Spotify-lijst. Klik, lees, luister, volg, enjoy!
Hoe ze met debuut ‘Eagle castle bbq’ een kleine drie jaar geleden hun sch(e)urende garagepunk moeiteloos stoelden op hitsig hitpotentieel, elke andere inheemse rockband staat er vast nog van te kijken. Equal Idiots werkten zichzelf vervolgens naar de top van het live- én radiocircuit en hangen in dat verband eigenlijk al tegen het Belgische plafond. Maarrrr binnenkort dropt het Kempense duo die moeilijke tweede, en daarmee zouden ze er evengoed nog eens kunnen doorbreken. Een beetje criticaster zou verse single ’16’ dan wel kunnen zeurderig kunnen classificeren als ‘meer van ‘t zelfde’, maar dan ga je voorbij aan wat het genre in de eerste plaats moet doen: rake riffs en nonchalant enthousiasme in een doeltreffend compact geheel afvuren.
Nog een nieuwe garageband erbij? Jazeker! En niet zomaar eentje, want Tuff Guac heeft MOAR-frontman én CEO van Belly Button Records Rafaël Valles Hillario als bezieler, wat ons al eens richting geniaal gek gerammel doet gokken. De kerel nam debuut ‘Green & handsome’ helemaal zelf op in z’n 8 track tape studio; voor z’n liveband verzamelde hij zowaar King Dick en de ritmesectie van Mogo rond zich. En hoe die soort van supergroep dan net klinkt? Als een luchtig mengsel van lofi fuzzrock en trippy 60’s pop – van dezelfde makelij als Black Lips, 13th Floor Elevators of de heel vroege Ty.
Weinig gaten waar Tim Vanhamel voor te vangen is, en dat geldt al evenzeer voor z’n Millionaire. De wederopstanding van dit early 2000-icoon veroorzaakte drie jaar geleden een kleine aardschok van opwinding binnen de Belpop, en de machine rond de groep lijkt nog niet snel te gaan sputteren. Na ‘Cornucopia’ kwam ‘Can’t stop the noise’ vorige week uit als tweede single bij de nieuwe plaat ‘APPLZ ≠ APPLZ’. De song etaleert een Millionaire dat láng niet klaar is met verdere muzikale horizonten te verkennen: ergens tussen kraut-, electro- en bluesrock in waggelt het nummer richting bijzonder groovy regionen, waarin Vanhamels falsetto de spannendste bijrol toebedeeld krijgt.
Wie graag snuistert naar global sounds, exotica en aanverwant niet-Westers lekkers, komt hier al snel bij multi-instrumentalist en producer Dijf Sanders uit. De Gentenaar gaat z’n inspiratie en klankenspectrum zelfs létterlijk in andere oorden zoeken: vorige plaat ‘Java’ ontstond vanuit en op een reis doorheen Indonesië, dra te verschijnen langspeler ‘Puja’ put dan weer uit ervaringen in Nepal. ‘Ravana’, de single daaruit, onderstreept alweer treffend hoe de muzikant de sferen uit die andere cultuur verwerkt in z’n muziek. De track start met een sample van een Nepalaanse luit maar al snel gooit de Dijf er z’n eigen beats en melodieën doorheen, met daarbij een vervormde monnikenzang als bevreemde vocale toets. Hoe boeiend die volledige plaat zal klinken, kan je hierna dus wel ergens gaan vermoeden.
Rumours imponeert al sinds z’n ontstaan met die extra donkere electronica-variant door er triphop, post-rock, techno, ambient en wat niet meer aan indringende ‘genres’ in te verweven. Debuut-ep ‘Infant’ en eerste langspeler ‘Megamix’ grepen ons achtereenvolgens bij het nekvel en ook live sloeg die intensiteit niet zelden murw. Er leek het voorbije jaar wat mist te hangen rond de band, want behalve een track op de eerste mixtape van sentimental verscheen er weinig van of rond de groep.
De Brutus-agenda van Stefanie Mannaerts kon daar voor iets tussen zitten, al verenigde ze zich duidelijk wél af en toe met Hannah Vandenbussche en Jonas Boermans: de voorbije week kwamen zo niet één, maar twéé gloednieuwe tracks uit van het Gentse collectief. Nadat titeltrack ‘How many roses’ als teaser werd uitgestuurd, mag dit ‘Fearless’ als eerste echte single gelden bij de ep die ze later deze maand droppen. Rumours’ shamanhop klonk zelden zo ongenadig, maar in die massieve beats en ijle synths valt tegelijk héél wat hoopvolle kracht te puren.
Niet zo lang geleden stelden we je Collective Conscience nog voor in de KELDER RECORDINGS van Trix, en een onbekende is het trio sowieso al even niet meer: in 2017 losten ze een eerste ep, het jaar daarna nam Lefto ze mee op z’n Belgische ‘Jazz Cats’-compilatie. Hun glitchy future beats waren altijd al voorzien van een slim laagje hiphop, maar dezer dagen wil Collective Conscience dat duidelijk écht beginnen cultiveren: waar zo op vorige single ‘Walkin” rapper K1D de vocale opvulling voor z’n rekening mocht nemen, is dat dit keer blackwave. geworden. Een huwelijk uit de duizend, blijkt meteen: Will en Jay dwarrelen hun zang en rhymes heel smooth over die stuiterende fusion-synths, terwijl de drums knipogen naar de hedendaagse bonte UK jazz-scene. STUFF. en FlyLo voor de millennials, quoi!
Meer hybride jazzklanken sijpelden dankzij Commander Spoon onze oorschelp binnen. Ook dat Brusselse kwartet werd al meermaals door connoisseur Lefto opgevist, en vorig jaar schreven ze verder nog Gent Jazz, Brussels Jazz Weekend en een mooi rijtje clubs op het conto. Na drie ep’s komt de band later dit voorjaar met full album ‘Spooning’, waaruit zopas single ‘Jazzclub’ werd gedropt. Tweeënhalve minuut is pittig kort voor een jazznummer, zeg je? Niét als het zo kordaat én dynamisch klinkt, repliceren wij. Een akoestische double bass laten clashen met venijnige saxklanken, daarover drums als trapbeats gooien en dan tóch dat plotse moment van ‘rust’ (nu ja) moment erin smokkelen? Commander Spoon slaat je niet minder dan uit je lood, en plooit datzelfde lood vervolgens nog eens in allerlei rare vormen.
Het Gentse Vito draagt al een tijdje de stempel van next big thing in deze contreien, dankzij die eigenzinnige blend van americana, folky indierock en singer-songwriter. Waar debuut-ep ‘Man with feelings’ vorige lente een aardige visitekaart was, klimt Vito Dhaenens met z’n band wat ons betreft dit jaar nóg hogerop. Het nieuwe ‘Teenage love’ gaat tweede plaatje ‘Cheesy boy’ vooraf (release eind maart) en lijkt Vito meteen in iets gebaldere sferen te droppen. Zonder al teveel franjes leiden wat akoestische klanken en een kabbelende drumlijn Dhaenens’ doorleefde stem richting ware dEUS-eske melancholie – nooit zagerig, steevast eigenwijs – tot een handvol onrustige solootjes het geheel alsnog richting vocale extase duwen.
Een andere belofte uit Gent heet Peenoise. Opgericht door de broers Gilles, Cesar en Titus Pinoy zette de groep al enkele stapjes met onder meer een eerste ep in 2017, al zouden ze dit jaar wel eens een versnelling hoger kunnen schakelen: in december werd Peenoise nog tot Oost-Vlaamse winnaar van Sound Track gekroond en begin februari staat de release van debuutalbum ‘Forevergem’ gepland. Na eerste single ‘The core’ loste de band vorige week met ‘Seanoise’ opnieuw een nieuw sterk staaltje elektronisch vernuft: waar spacy synths eerst lonken richting filmische soundscapes à la Jean-Michel Jarre, vervangen mechanische gitaarlijntjes, een pulserende bas en spaarzame hypnose-vocals dat op bijzonder bevreemdende wijze. Bevreemdend, maar net daarom des te meeslepender.
En we eindigen de week gewoon in de Arteveldestad, en wel met de buitenaardse dubklanken van Kosmo Sound. Doorspekt met evenveel jazz als reggae gaat dit zestal al een tijdje over de tongen: zo eindigden ze op het podium van Sound Track, passeerden ze op BBC Radio 1 en treden ze dit weekend aan op showcasefestival Eurosonic. Daarbij komt nog een dit jaar te verschijnen nieuwe langspeler, met dit ‘Furious’ als eerste wapenfeit. Dansbaar en duister doordreunen doet het nummer uiteraard vanaf seconde één, met behalve die saxofoon ook een Midden-Oosters aandoende synth als sonische leiders. Impressionant fun fact: toetsenist Bob Debusscher tourde nog met reggae-grootheden Lee Scratch Perry en The Congos. Om maar te zeggen: koesteren, deze boys!