Is de Brexit de nieuwe katalysator voor de dadendrang van de Britse muziekscene? Voor de uitslag van deze nog onbestaande universitaire studie wordt voorgesteld, gaan we er gemakshalve even van uit. Pukkelpop werd deze zomer overspoeld door muzikanten van over het Kanaal, en het momentum van de Britse punk houdt nog even aan. Met Life – niet te verwarren met het Amerikaans bandje rond Ed Kowalczyk – staat er alweer een potentiële publiekslieveling op de deur te bonken. 

Als voorprogramma van Idles in Trix, maar vooral tijdens de nachtelijke uren in de Casbah op Best Kept Secret hingen we al aan de lippen van dit viertal uit Hull. Met hun tweede plaat ‘A picture of good health’ viseren ze zowel uw glimlach, uw rebels denk- en relativeringsvermogen als uw ongecontroleerd dansend lijf. Voor dat laatste mogen we vooral de inbreng van hun kakelverse bassiste Lydia prijzen. Producers Luke Smith (Foals) en Claudius Mittendorfer (Parquet Courts) hadden dit duidelijk ook begrepen en lieten haar baslijnen prompt meer op de voorgrond treden, wat een krachtig en dartel geluid oplevert.

‘A picture of good health’ is de gemeenschappelijke deler van punk, pop, artrock en postpunk, overgoten met een scheut betekenisvol sarcasme. Zanger Mez Sanders-Green liet zich inspireren door zijn nieuw leven als alleenstaande vader en laat zijn licht schijnen op interne onrust en mentale gezondheid. Zo probeert hij tijdens het opgenaaide ‘Half pint fatherhood’ zichzelf te overtuigen van zijn bekwaamheid als vader. Een nummer waarin, net als in ‘Never love again’, de geest van Blood Red Shoes rondwaart. 

Al zelfrelativerend tracht Life het leven positief te herkaderen. Het zet liever met snedige gedrevenheid zelf de aanval in dan af te wachten tot de realiteit hen inhaalt. ‘Bum hour’, een nummer over de verhuis naar een kleine flat, tackelt met een gezapige baslijn en een schel gitaargeluid het gevoel van vereenzaming tussen vier muren. Anderhalve minuut heeft Sanders-Green nodig om tijdens ‘Moral fibre’ met de glimlach rond zijn lippen de muziekindustrie door de mangel te halen, van de back room labels tot de heroin preachers. Het wel zeer opgewekte refrein “Pissants / Wooow!” is karakteriserend voor de manier waarop Life de furie in zijn boodschap vaak met een knipoog benadert: “I love those youthful creatures/ I love your hollow features/ I love your gourmet rider/ I love your moral fibre”. 

In zijn zoektocht naar een balorig enthousiaste stijl vergaloppeert Life zich ook enkele keren. De iets te gemakzuchtige postpunk van ‘It’s a con’ en de lichte theatraliteit tijdens ‘thoughts’ halen het niveau wat naar beneden. Het evenwicht tussen eigengereid en een verpakking van pretoogjes moet duidelijk mooi uitgebalanceerd zijn, wil het zijn effect behouden natuurlijk. 

Het leven volgens Life moet vooral opwindend zijn en blijven. ‘A picture of good health’ is daarbij een soort zoektocht naar joie de vivre in periodes van interne en externe oproer. Niet verwonderlijk dus dat er van de dertien nummers slechts twee de kaap van de drie minuten ronden. ‘Excites me’ doet daarin wat het belooft en is een guerilla-feel good hit die live razendsnel voor turbulentie zorgt. Dat is ook wat we onthouden van de plaat: we worden er gelukkig van, maar de echte kopstoot wordt wat hen betreft toch gewoon best live uitgedeeld. 

Life speelt op maandag 21 oktober in Kavka in Antwerpen (info & tickets)