Hop Along bracht in 2018 zijn nieuwste album ‘Bark your head off, dog’ uit. We hadden het met frontvrouw Frances Quinlan over de evolutie van de band en haalden mooie en minder mooie herinneringen op.
‘Bark your head off dog’ zag het levenslicht op 6 april vorig jaar. De plaat bracht een primeur met zich mee, want het was het eerste album dat de groep zelf producete. “Voor ‘Painted shut’ werkten we samen met producer John Agnello, nu wilden we het zelf doen om meer tijd te hebben om onze ideeën uit te werken. Het gebeurde wel vaker dat we een song eindelijk hadden afgewerkt en er opeens een bandlid op de proppen kwam met een stuk dat het lied nog beter maakte. Dan moest ik mijn tekst veranderen om die terug te laten passen bij de muziek. ‘Somewhere a judge’ klonk eerst als een vrij standaard alternatief nummer, maar hoe meer we eraan werkten, hoe meer het een punksong werd. ‘One that suits me’ bleef wel zo goed als gelijk aan hoe het eerst bedacht was. Behalve het refrein: in de studio veranderden we dat en herschreef ik de teksten. Dat is het leuke aan onze band. We vinden het nodig om op elk moment plaats te houden voor verandering.” En die verandering, die kwam om de hoek kijken in de vorm van snaren. “We wilden een filmische sfeer creëren, een soundtrack-gevoel. Niet dat het uiteindelijk helemaal zo uitdraaide, maar dat was wel ons uitgangspunt. Onze volledige band houdt van The Beatles, en zij hebben gitaren en violen in hun muziek.”
Op de plaat horen we dan wel gitaren en violen, op tournee zullen deze niet aanwezig zijn. “We hebben beslist dat we ons geen zorgen zouden maken over hoe het album live zou gaan klinken. We vinden het goed dat de live-beleving verschilt van het album, anders zou het publiek zich gaan vervelen.” Kiezen tussen een zaalconcert of een festivalshow? “Ik zou het echt niet weten. We houden van afwisseling. Als het regent of stormt, dan zou ik die dag natuurlijk liever binnen spelen, al heeft op een mooie dag buiten spelen echt iets magisch. Op een festival zijn er meer mensen die totaal geen idee hebben van wie wij zijn, er zijn meer toeschouwers om te overtuigen. Op een zaalconcert zijn er dan weer meer mensen die echt voor jou een ticket hebben gekocht. Dat is allebei geweldig. Vorig jaar speelden we wel eens in de regen, op Governors Island in New York. Ik kan nog steeds niet geloven hoe leuk ik dat vond. We maakten ons natuurlijk wel zorgen over ons materiaal, maar alles is goed gekomen.”
Op ‘Bark your head off, dog’ horen we vaak de zin “Shaped by other men” voorbijkomen. “Die gaat over opgroeien als vrouw, al kunnen mannen zich er zeker ook in herkennen. We leven nu eenmaal in een mannenwereld. Er komt misschien een beetje feminisme bij kijken, hoewel ik die term niet graag gebruik. De band en ik zijn gewoon op een leeftijd gekomen waarop het voor ons duidelijk is dat we in een maatschappij leven die gevormd is door mannen.” Dat is echter niet het enige inzicht dat de band over de jaren meekreeg. “Tegelijkertijd beseffen we dat we meer macht hebben, en dat vind ik eng. Ik wil Spiderman niet citeren, maar with great power comes great responsibility – met macht krijg je de kans om iemand pijn te doen. Je denkt aan alle negatieve manieren waarop macht jou heeft beïnvloed.”
Wanneer we vragen naar de fijnste herinneringen van de voorbije jaren, krijgen we een klaar en duidelijk antwoord. “De nacht van Coachella herinner ik me nog goed. Om me te helpen inslapen, had ik wat weed gerookt. De heenrit was ik compleet stoned, op de terugrit kreeg ik een paniekaanval achterin het busje, toen iedereen sliep. Dat was me een avontuur.” Naast goede herinneringen, zijn er ook minder aangename. “De band is tien jaar geleden volledig verbrand. We waren toen in Tennessee, dichtbij Bulls Gap. Alle banden van onze auto liepen toen leeg, omdat we slechts goedkope konden kopen met het weinige geld dat we hadden. Toen de laatste band plat ging, veroorzaakte die een lek en schoot in brand. We hebben die toen geblust met Powerade (sportdrank, red.), en hebben daar uiteindelijk vijf dagen vastgezeten. Tijdens die eerste tour was ik amper achttien jaar en al het geld dat we kregen voor onze shows ging naar benzine. Soms moesten we naar plaatsen rijden die acht uur uit elkaar lagen, maar het was het allemaal waard. We prijzen onszelf echt gelukkig dat mensen ons toen wilden boeken en dat we staan waar we nu staan. Mensen toen, en nu nog steeds, hebben geen reden om ons te boeken, behalve omdat ze onze muziek wel leuk vinden. Het is geweldig om die ervaring te hebben.”
Op 31 mei staat Hop Along in de Trix, waarvoor nog tickets beschikbaar zijn via de website van de zaal. Een dag later geven ze een show op Best Kept Secret Festival, ook daarvoor zijn nog tickets beschikbaar op de website van het festival.