Wie gisteren zocht naar elektronische dansmuziek, kon zich al redelijk vroeg naar de Botanique begeven. Lage gouden zonnestraaltjes verlichtte de Chapiteau-tent en de beats die uit de boxen schalde deden de blaadjes van de bomen vibreren. Niet veel mensen waren dan ook geneigd om het gezelschap van de Franse jonge dj Olik te gaan vergezellen in de donkere tent.
Voor de tweede act, Rari, was er duidelijk meer animo. Misschien had de Brusselse dj ook meer geluk dat hij een thuismatch speelde. Met diepe atmosferische muziek, energetische beats en lichte piano-aanstippingen leek hij de zon in de omgekeerde richting te stuwen: niet naar onder, maar naar boven. In het midden van de set draaide hij de volumeknop helemaal toe. Daarna leek hij genadeloos (ook voor de oren) een niveau hoger te schakelen. Hij creëerde een gemoedelijk en melodisch ritme dat voelde als de geschikte soundtrack van een jonge vrijdagavond.
Wie nog geen gigantische glimlach op zijn gezicht had na de set van Rari, kreeg dat vanaf de eerste milliseconde toen Kevin Rodrigues (de man achter Worakls) op het midden van het podium verscheen. Met een tentbrede grijns gaf hij teken aan zijn muzikale militanten (18 stuks), die prompt ‘Detached motion’ inzetten. Rodrigues mixte daarbij zijn eigen kwaliteiten als pianist met het dirigeren van zijn achterban. De scherpe dosering van rustigere pianosolo’s – al dan niet begeleid door de strijkers – met onheilspellende beats en met filmische elementen, stuwden ons naar een gelukzalig rollercoaster-ritje: wij zijn net geboren als Simba en Worakls houdt ons boven de rotsen.
De klassiek geschoolde Rodrigues leek ook snel de knoppen van het publiek gevonden te hebben, en draaide eraan met veel charme. Op verschillende momenten neuriede iedereen eensgezind het ritme mee: een alom verbindend anthem als resultaat. Rodrigues’ gebit blonk ongestoord verder, terwijl de andere muzikanten steeds meer op de voorgrond kwamen: de ene violist bewoog zijn strijkstok ritmisch op en neer op de beat, de andere violiste kreeg de slappe lach omdat ze een stuk had gemist en de cellist deed ondertussen de hele Chapiteau in zijn handen klappen.
Violisten moeten af en toe een beetje hars op hun snaren doen, voor een beter geluid. De violist links vooraan leek het te doen met zijn eigen zweetdoekje. Het werkte prima. “Vous avez encore un peut du force Bruxelles?” vroeg een duidelijk verheugde Rodrigues op het einde naar de set. De grenzen van de Chapiteau tent worden onderzocht terwijl de jonge Fransman met zijn laatste nummer mikte op de heupen. De tuin van de Botanique lag hoogstwaarschijnlijk een beetje lager na het daverend applaus en grondgestamp. Het resultaat was een heerlijke set waarbij sommige stukken live heerlijk uitgesponnen werden, maar wij voor andere delen toch liever Worakls in de Fuse hadden gezien.
Worakls komt met zijn orkest terug naar Brussel op 6 december in de Ancienne Belgique.
Verder nog op Les Nuits kijken wij uit naar lafawndah, Salut c’est cool en Nihiloxica.