Bij het binnenrijden van Brussel leek er al iets druilerig in de lucht te hangen; iets mystiek of gewoon een stevige stortbui die daarna voor een mistbank zorgde over de hoofdstad, een kleine voorbode voor het optreden van een klein halfuurtje daarna. Gehuld in een rookgordijn speelde Tim Hecker voor aruji vanavond in de Botanique. Alles stond gisteren namelijk in het teken van diens laatste plaat ‘Konoyo‘ in samenwerking met het gelijknamige Japanse gaguka ensemble.
Als voorprogramma stond de Brusselse Svaer gepland die zijn set begon met een drone dat deinende golven opwekte en steeds meer lagen leek te krijgen. Sporadisch speelde hij, zoals Jónsi, gebogen gitaar om zijn nummers extra kracht te geven. De composities klonken bij momenten tegelijkertijd engelachtig en stormachtig. Zo hoorden we herhaaldelijk “Right for queen and country! What does that even mean?” op tape waarna een finale noise-storm uitbarstte, een knipoog richting Brexit?
Vervolgens kwam Hecker met het Konoyo Ensemble ten tonele. Het podium was een grote mistbank geworden waarin bij het opkomen van de artiesten enkel nog hun silhouet te zien was. Fumiya Otonashi (shō, shōko en shaku-byōshi) en Takuya Koketsu (ryūteki, gong en shaku-byōshi) waren vanavond de reiscompagnons van Hecker doorheen het verwoest uitziende landschap dat hij probeerde op te wekken. Hecker zette achter zijn tafel vol apparatuur ‘Is a rose petal of the dying crimson light’ in waarbij Otanashi’s shō mondjesmaat als een soort gure wind te keer ging tegen de opwindende electronica van Hecker. Die gure wind waaide vervolgens over in nieuweling ‘You never were’.
De live-uitvoering van de nummers was echter zeer moeilijk herkenbaar door de hoeveelheid grauwe electronica dat Hecker erin verwerkte. Zo hoorden we kleine delen van ‘This life’ en ‘Keyed out’ gemixt in een waas van donkere elektronica en het eeuwig klinkende gefluit van Otonashi en Koketsu. ‘In a death valley’ leek wel een tweestrijd tussen enerzijds de traditionele instrumenten die eeuwig leken te echoën en anderzijds de harde drones van Hecker die voor het adembenemende contrast zorgden. Velen stonden in de Botanique met hun ogen gesloten te genieten of roerloos voor zich uit te kijken alsof ze alleen maar Hecker konden volgen op deze reis.
Iets over halfweg verlieten de twee Japanners het podium waarna Hecker zijn grauwe metaal-klinkende drones liet spreken. De intensiteit kende in dit stuk zijn absoluut hoogtepunt waarbij Hecker als een echt tovenaar tekeer ging achter zijn tafel om kolkende soundscapes te creëren die als een tornado tekeer gingen en wij als onbevreesde reisgenoten waren nadien nog slechts een duimbreed groot van de mokerslag die Hecker ons had getoond.
Hecker verwelkomde na dit heftige stuk Otonashi en Koketsu terug op het podium waarna ze afsloten met ‘Across to Anoyo’, een symbolische en prachtige afsluiter. Het is niet alleen het slotnummer op ‘Konoyo’ maar tevens refereert de titel van het nummer naar de zusterplaat ‘Anoyo’ die op 10 mei zal verschijnen via Kranky.
Tim Hecker overweldigde met zijn Konoyo Ensemble een muisstil Botanique voor een begeesterende en meedogenloze show waarin Hecker zich nogmaals meester toonde in intensiteit. Wanneer de lichten terug aansprongen, konden enkel verbouwereerd en met veel respect voor het drietal applaus geven toen het drietal naar voren kwam om afscheid te nemen.
In de Botanique kan je binnenkort These New Puritans (04/04), Cherry Glazerr (09/04) en Daughters (11/04) aan het werk zien. Een volledig overzicht vind je op de website van de zaal.