Van 16 tot 19 januari speelde zich in het Noord-Nederlandse Groningen de zoveelste editie van het showcasefestival ESNS af, voluit Eurosonic Noorderslag. Door organisatoren van festivals, programmatoren van zalen en andere smaakmakers uit de muzieksector wordt het gebeuren traditioneel gezien als de topper onder de Europese showcasefestivals. Wij waren van de partij op woensdag, donderdag en vrijdag, en delen onze hoogtepunten graag in chronologische volgorde met jullie.
IRIS GOLD – Huize Maas, woensdag
De Jamaicaans-Deense diva in spe Iris Gold kwam met een opvallend geel kostuum het podium op, terwijl haar bandleden allemaal hetzelfde witte sportpak droegen. De zangeres maakte als grappend statement duidelijk dat ze vooral speelde voor de sexy men in het publiek, en toonde meermaals dat ze weet hoe ze een zaal rond haar vinger moet winden. Met woorden, maar vooral met een knappe mix van funk vol invloeden uit soul en hiphop. Stel je voor dat James Brown een vrouw was met gelijke delen Tina Turner, Adele en Kelis en je krijgt een beetje een beeld dat de waarheid benadert. De set was stomend, opwindend en liet ons kennismaken met een frontvrouw die in de toekomst in staat moet zijn om jou en mij te overdonderen op grote podia.
ANY OTHER – Vera, donderdag
Songs zonder verdere duiding met Italiaanse truffels vergelijken, zou weinig respectvol overkomen. Dat de pareltjes van Any Other stuk voor stuk delicatessen van topkwaliteit zijn, staat echter buiten kijf. De Milanese jongedame switchte in 2018 van de Pavement-pop die haar debuutalbum uit 2015 sierde naar een heel jazzy geluid dat uitblinkt door spontaniteit en daardoor helemaal niet het soms verguisde etiket “arty” opgekleefd kan krijgen. Het was het nieuwe werk dat de set domineerde. De muziek op zich was steeds heel ingetogen, al kregen we vocaal wel enkele indrukwekkende Björk-uithalen te horen. Tijdens het laatste stuk van het optreden trok zangeres Adele Nigro haar dappere schoenen aan en bracht ze twee nummers solo voor een volle zaal, om dan af te sluiten met een van de stevigere songs uit haar eerste plaat.
FONTAINES D.C. – Vera, donderdag
Ondergetekende bleef lekker in de Vera, waar hij al was voor Any Other, en wist daardoor blijkbaar een ongezien lange wachtrij buiten de zaal te vermijden. Fontaines D.C. is dan ook niet zomaar een band, maar ontegensprekelijk een van de twee-drie acts uit de meer dan 200 die zowat over ieders lippen gingen. De groep die in Dublin werd opgericht, brengt eigenlijk simpele punky indierock met hier en daar de juiste verrassende wending, maar ze doen dat zo goed dat je omvergeblazen wordt van de eerste minuut tot de laatste. Met ‘Chequeless reckless’ gooiden de Ieren er de beuk in en het gaspedaal werd niet meer losgelaten tot de allerlaatste seconde. De zanger draaide het hele concert lang kringetjes als een uitgehongerde katachtige in een veel te kleine kooi en droeg met zijn zang en présence de ganse band en de volledige show. De anderen deden hun best, de bassist droeg een Arsenal-truitje met de naam van Nederlander Marc Overmars op de achterkant, maar al bij al stonden ze voortdurend in de schaduw van hun frontman. Met een debuutalbum dat er nog aan moet komen, is Fontaines D.C. in ieder geval tegen 180 per uur aan het bouwen aan een autosnelweg naar de top. Deze band is wat ons betreft de absolute uitblinker van ESNS en wist de torenhoge verwachtingen schijnbaar moeiteloos te overtreffen.
FLOHIO – Platformtheater, vrijdag
Een van de grote vrouwelijke hiphoptalenten die van over het Kanaal komen aanstormen is Flohio, een Brits-Nigeriaanse jongedame uit Zuid-Londen. Wie vanaf seconde één massa’s attitude verwachtte, kwam bedrogen uit. De aanvankelijke lichte zenuwen en verlegenheid maakten daarentegen snel plaats voor zelfzekerheid en entertainment, gedragen door de goede vi.be die er duidelijk aanwezig was tussen de rapster en haar publiek. Met een scherpe mix van oldskool en vooruitstrevend deed Flohio de zaal langzaamaan dermate borrelen dat de vloer bij wijze van spreken te heet werd om stil te staan. Preken tussen de nummers was er niet bij, het was de muziek die sprak. Pauzes werden tot een minimum herleid, en drie kwartier Flohio vloog voorbij in no time.
DE REST
Op een showcasefestival in een stad is het voortdurend hollen van de ene concertzaal naar de andere, met aanschuiven en half of toch gedeeltelijk gemiste concerten tot gevolg. In plaats van één bepaalde artiest op plek vijf te zetten, blazen we dan ook graag de loftrompet voor acts als The Blinders, Drahla, Ocean Wisdom, FEET en Whispering Sons van wie we grotere of kleinere flarden van pure klasse zagen. Een speciale vermelding hebben we nog voor The Slow Readers Club, dat ons ruw geschat net geen zes minuten kon boeien, maar met de riff en het refrein van ‘You opened up my heart’ voor dé oorwurm van Eurosonic zorgde.