Wat was het meest opvallende dit jaar met betrekking tot allerlei soorten gitaarmuziek? Was het Alex Turners kapsel dat maar bleef veranderen en nooit echt wilde goed liggen, Ty Segall die een King Gizzard’je deed en dit jaar zes platen uitbracht of was het misschien toch Greta Van Fleet dat, vrij controversieel, de seventies probeerde terug te brengen door wel heel goed naar Led Zeppelin te luisteren? De band uit Michigan schaarde in een jaar een gigantische fanbase hebben bijeen en verzilverde zelf vier Grammy-nominaties.
Ook dit jaar vuurden enkele zware kanonnen nieuw werk op ons af, soms succesvol zoals Arctic Monkeys dat met een soort ‘lounge rock’ compleet is weggestapt van de gebruikelijke ‘AM’-sound. Jack White en The 1975 breiden dan weer verder aan hun discografie door meer gebruik te maken van electronica-invloeden – die op veel lovende woorden kon rekenen. Anderen gingen volgens ons dan weer gedeeltelijk tot compleet de mist in. Muse probeerde tevergeefs de eighties terug te brengen en kwam met een album aanhollen dat wilde klinken als de soundtrack van Stranger Things en vooral songs bevatte die we al eens van de band leken gehoord te hebben. Editors kwam op ‘Violence’ niet verder dan een aantal leuke ideeën en Mumford & Sons probeerde dan weer te veel dingen tegelijkertijd te doen op ‘Delta’.
Waar we het hier bij Indiestyle wél over eens zijn is dat punk helemaal terug van weggeweest lijkt te zijn met IDLES en Shame als felle vaandeldragers – Protomartyr en Cloud Nothings volgend in hun kielzog. De twee lawaaimakers komen niet geheel toevallig uit het land dat al een eeuwigheid, zo lijkt het althans, in de ban is van de Brexit. Waar Joe Talbot en co zich nog meer om bekommeren zijn nationalisme, migratie, gezondheidszorg, verschil tussen rijk en arm, toxische masculiniteit. IDLES probeert die verhitte onderwerpen aan te kaarten door de vuist op tafel te slaan en mensen samen te brengen door muziek te maken.
De mannen van Shame pikken welverdiend de tweede plek in met ‘Songs of praise’, dat barst van energie dankzij de vocale capaciteiten van frontman Charlie Steen. De band, die uit de buurt van Zuid Londen komt, weet op heerlijke manier elementen van (post)punk, kraut en garage rock te combineren – al dan niet overgoten door een karakteristiek gitzwart sausje van de band zelf. Hier bij ons kriebelt het bij een aantal om verder te gaan dan enkel oppervlakkig luide riffs en brullende vocals af te leveren maar daarenboven de luisteraar een boodschap bij te brengen zoals Flying Horseman of It It Anita die op hun laatste albums regelmatig buiten de lijntjes durfden kleuren.
De postpunkrevival is al een tijdje aan de gang, maar lijkt nog niet meteen te gaan stoppen – misschien is het genre wel here to stay. De langverwachte debuutplaat van Whispering Sons was er een om ú tegen te zeggen, en ook gevestigde waarden als Preoccupations en Iceage haalden stevig uit. Die tweede band haalde er op nieuwste plaat ‘Beyondless’ zelfs blazers bij. Elias Bender Rønnenfelt en de zijnen kwamen er zowaar mee weg. Parquet Courts maakte evenzeer van ‘Wide awake’ een bont allegaartje, van postpunk over funk tot psychedelica. Met succes: een bronzen medaille!
Er zijn ook nog zekerheden in de gitaarwereld: Kurt Vile en Courtney Barnett brachten allebei alweer een plaat uit, en alweer waren ze van meer dan degelijke makelij. Met Rolling Blackouts Coastal Fever komt er een interessante nieuwe speler aankloppen aan de deur van de Amerikaanse indierockhut. Will Toledo bracht met zijn Car Seat Headrest dan weer geen niéuw materiaal uit, maar poetste ‘Twin fantasy’ uit 2011 grondig op.
Wat de hardere gitaren betreft, was vooral Daughters outstanding – ‘You won’t get what you want’ was een verschroéiende plaat. Nine Inch Nails toonde andermaal z’n vakmanschap: ‘Bad witch’ was industrial op z’n best, inclusief dreigende ‘Blackstar’-blazers. Ook de door de metalwereld vaak verguisde ‘hipstermetalband’ Deafheaven begint hoe langer hoe meer z’n plek te vinden in het muzieklandschap: de Amerikanen breeën met ‘Ordinary corrupt human love’ een logisch vervolg aan hun unieke post-metal.