Wanneer november zich aankondigt als de nakende start van het eindejaarslijstjesseizoen gaan er bij mij verschillende alarmbellen rinkelen. Ik probeer nog snel zoveel mogelijk te doorgronden van mijn tijdens het jaar almaar groeiende nog-beter-te-beluisteren-platen-hoopje en negeer de keuzestress om dat alles in een soms banale hiërarchie te gooien. Het toffe van lijstjes is echter dat ze me doen terugdenken; wat was voor mij het allerbeste van de afgelopen twaalf maanden? Welk album liet me oorspronkelijk koud maar kreeg met het rijpen toch een plek in mijn hart? Wiens anderhalf uur op een podium staat voor al minstens enkele maanden (althans in de meeste gevallen) in mijn geheugen gegrift? Ik grijp zo terug naar herinneringen en afspeellijsten en op- en herwaardeer in het beste geval de muziek. Hoe dan ook blijft dit een uiterst imperfecte oplijsting. De muziekpoel blijft immers toenemen, er verschijnt dus steeds meer goeds op streamingsdiensten en in de concertzalen: onmogelijk om allemaal voldoende tijd voor te nemen. Daarbovenop is veel van het hieronder opgesomde onderling inwisselbaar binnen de hiërarchie, dit jaar nog meer dan anders; dwing mij er een halfuur verder over na te denken en je krijgt gegarandeerd een ander, evengoed weloverwogen beeld. Dit is desalniettemin mijn persoonlijke en variabele top van 2018.
17 albums die het voor mij waard waren om hier te vermelden:
1 Arctic Monkeys – Tranquility base hotel + casino
2 Father John Misty – God’s favorite customer
3 KIDS SEE GHOSTS – KIDS SEE GHOSTS
4 The Voidz – Virtue
5 dirk. – Album
6 Ariana Grande – Sweetener
7 Pusha T – Daytona
8 Sun Kil Moon – This is my dinner
9 Pinegrove – Skylight
10 Kanye West – Ye
11 Tasha – Alone at last
12 Whispering Sons – Image
13 Iceage – Beyondless
14 Anna Calvi – Hunter
15 Idles – Joy as an act of resistance
16 Travis Scott – Astroworld
17 Post Malone – Beerbongs & Bentleys
Nummers die mij apart zijn bijgebleven, in willekeurige volgorde:
Kanye West – Ghost town
Ash Koosha – Earth
Deafheaven – Honeycomb
Arctic Monkeys – Tranquility base hotel + casino
Sun Kil Moon – Candles
Amen Dunes – Blue rose
Thom Yorke – Suspirium
Stromae – Défiler
Drake – Nice for what
Janelle Monaé – Pynk
Tasha – Alright
Josiah Konder – It shall be
U.S. Girls – Pearly gates
Earl Sweatshirt – Nowhere2go
The Good, The Bad & The Queen – Merrie land
Years & Years – Sanctify
David Byrne – Everybody’s coming to my house
serpentwithfeet – whisper
Mount Eerie – Now only
Bert Dockx – Shadowplay
The Weeknd – Call out my name
Tristan – Brompooster
Teyana Taylor – Gonna love me
Rico Nasty – Why oh why
Playboy Carti – Love hurts (feat. Travis Scott)
Idles – Colossus
Dead Man Ray – Out
Sylvie Kreusch – Seedy tricks
Beste concerten:
1 Nick Cave and the Bad Seeds – Rock Werchter 2018
2 Kendrick Lamar – Sportpaleis
3 Anderson .Paak & The Free Nationals – Rock Werchter 2018
4 Thom Yorke – AB
5 Iceage + Josiah Konder – De Kreun
6 Nils Frahm – Départ
Op het scherm:
Genoot ik enorm van ‘Bojack Horseman’ (één van de meest aangrijpende én grappigste series ooit blijkt een animatiereeks te zijn over pratende dieren, zie onderstaand filmpje, let evenwel op voor spoilers), ‘Beautiful Boy’ (Steve Carrell toont opnieuw ook als niet-lolbroek te kunnen schitteren) en ‘Girl’ (bleek de hype zeker waard).
Verder zal ik 2018 onthouden als het jaar waarin het plots cool bleek om eindeloos af te geven op onschuldige kinderen die hun puberteit kleur willen geven door vier dagen de Boiler Room van Pukkelpop te bevolken. Aan iedereen die zich daar desondanks per se mee wou moeien: meer volk in de Boiler Room betekent meer (op grote festivals altijd welgekomen) plaats voor jullie aan de podia. Bedankt Mattias trouwens voor een zeldzaam tegengewicht in deze discussie. Daarentegen leek – dat is althans mijn indruk – het steeds minder cool om hiphop af te doen als hersenloos gestoef over money and bitches, onder andere dankzij een verwoestende doortocht van Kendrick Lamar in het Sportpaleis. Hopelijk dalen in de toekomst nog extra mensen hun muziek-maak-je-met-een-gitaar-ivoren-toren af. Kanye verloor tot slot helemaal de pedalen en gebruikte zijn psychische problemen voortdurend als excuus, onder het mom van zo het stigma te willen doorbreken. Wel goed dat hij ze eindelijk als problemen erkende, al sloeg de slinger soms iets te hard door. Dit en zijn andere ondoordachte uitspraken zorgden bij mij af en toe voor ogengerol, hoewel ikzelf het meestal nog onder entertainment kon catalogiseren. Spijtig voor zij die er (ik geef toe, begrijpelijk) wel aanstoot aan namen. In elk geval: dat Ye ‘Yandhi’, of hoe het ook moge noemen, maar snel uitbrengt, zijn muziek blijft tot hiertoe voor ondergetekende immers wel van hoge kwaliteit.
PS: Moet ik mij schuldig voelen door James Cooke in ‘De slimste mens ter wereld’ bij momenten oprecht grappig te vinden?