De plaatpersen schakelen stilaan over in kerstmodus. Dat wil zeggen: weinig nieuws onder de horizon en vooral veel Adèle en Beatlesreissues om onder de boom te leggen. Toch vallen er hier en daar nog nobele zielen te rapen die naarstig kwaliteit blijven leveren om de glühwein te vergeten. We hebben als winterkuur onder meer een broze cover van The Cure, een dosis intense claustrofobie en onderkoelde postpunk. De selectie komt deze week van Tobias, Stan en Zeno, onderaan vind je een handige spotifyplaylist met alle plonsjes van het voorbije jaar.
Phoebe Bridgers – Friday I’m in love
Een nieuwe week, een nieuwe bloedmooie cover door Phoebe Bridgers. Deze keer nam de Amerikaanse ‘Friday I’m in love’ onder handen, van, dat hoeven we je niet te vertellen, The Cure. Bridgers wisselde de beate euforie van het origineel in voor weemoedig kabbelende gitaren, tedere pianotoetsen en broze zanglijnen. Smelten. (Stan)
Xiu Xiu – Scisssssssors
Met ‘Forget’ bracht Xiu Xiu vorig jaar misschien wel z’n meest toegankelijke album tot nu toe uit. Heel goeie plaat, maar toch is het een opluchting om het trio op ‘Scisssssssors’ weer de experimentele toer op te horen gaan. De combinatie van neurotische percussie en Jamie Stewarts immer manische vocals resulteren in het meest claustrofobische nummer dat we dit jaar te horen kregen. (Tobias)
Big K.R.I.T. – Learned from Texas
Vorige week blies rapper Big K.R.I.T. onze boksen aan flarden met de drie zuiderse trapbeukers op ep ‘Thrice X’. Nu verzilvert hij de aandacht met ‘Double down’, waarop ditmaal twee nummers zijn Texaanse wortels versmelten met vettige West Coast vibes. ‘Learned from Texas’ heeft de beste hook en overtuigt moeiteloos met zijn zwalpende synths en uiterst schreeuwbare lyrics. (Zeno)
Autechre – Sinistrail sentinel
Eerder dit jaar bracht Autechre een livemix uit van maar liefst 8 uur, zelfs voor de meest toegewijde fans een intimiderende speelduur. Met ‘Sinistrail sentinel’ plaatst het duo nu gelukkig een eerste losse track vanuit die mix online en die klinkt weer als vintage Autechre. Moeilijk te definiëren geluiden en mechanische ritmes zorgen voor een waanzinnige trip zoals enkel deze Britten ze uit hun computers kunnen toveren. Misschien toch maar eens een dagje inplannen om die volledige mix te luisteren? (Tobias)
Gucci Mane – I’m not goin’ ft. Kevin Gates
Gucci Mane, peetvader van de trap, heeft een nieuwe plaat klaar, maar de eindejaarslijstjes bestormen zal er niet in zitten met z’n tracklist van achttien nummers. Net als je bol.com-pakjes voor onder de kerstboom is er namelijk veel lucht en weinig product, hoewel het vuur hier en daar hoog opflakkert. Eerder sierde ‘Wake up in the sky’ met swagmeester Bruno Mars al deze lijst, en op pakweg ‘Lost ya’ll mind’ vindt Gucci zijn energie nog eens terug. Hoogtepunt dat wij wensen te onderstrepen is echter “I’m not goin’” met een beenharde, indrukwekkende Kevin Gates tussen de hypnotiserende hooks. (Zeno)
La Dispute – Rose Quartz / Fulton street I
La Dispute is ongetwijfeld een van de posthardcorebands met de grootste emotionele impact, iets wat binnen het genre toch wel wat wil zeggen. Vaak worden deze rauwe gevoelens overgebracht met luide gitaren en wanhopig geschreeuw, maar op ‘Rose quartz / fulton street’ gaat de band voor een subtielere aanpak. Dit is een nummer dat zich langzaam onder je huid nestelt en het duurt zelfs tot meer dan de helft van de speelduur voor we eindelijk weer het typische geweeklaag van Jordan Dreyer horen, die wel weer z’n poëtische teksten uit de kast gehaald heeft. Ondanks het gebrek aan een echte climax slaagt La Dispute er toch weer in om ons te raken zoals maar weinig artiesten dat kunnen. (Tobias)
Charlotte Gainsbourg – Such a remarkable day
Vorig jaar genoten we met volle teugen van synthpoppareltje ‘Rest’ van Charlotte Gainsbourg, nu worden onze oren gemasseerd door ‘Such a remarkable day’. Met een klavecimbel als kloppend hart denken we soms aan ‘Golden brown’, maar dan in 2018 en enkele versnellingen hoger. (Zeno)
Men I trust – Say, you can hear
De nieuwe worp van ‘Men I trust’ arriveert in februari, de maand van het jaar waar de mensheid op het noordelijke halfrond doorgaans de moed in het leven verliest. Geen beter moment dus voor onderkoelde postpunk van het meest melancholische niveau. Als ‘Say, you can hear’ een indicatie mag zijn, zal album ‘Oncle jazz’ onze soundtrack zijn om het aangedampte raam bij uit te turen. (Zeno)