Een avondje lekker knallen met Parquet Courts, het leek ons wel wat. De New Yorkse groep, die zich zowat alle facetten van het indiespectrum eigen maakte, stond in de Orangerie, de grootste zaal die de Botanique rijk is. Uitverkocht, wat dacht je. Het viertal is niet meer de kleine slackerband die in 2012 met ‘Light up gold‘ doorbrak, maar een heuse serieuze band geworden.
Bij een serieuze band hoort blijkbaar een serieuze show. Op veel spelvreugde viel Parquet Courts alvast niet te betrappen. Het was overduidelijk dat Brussel voor hen slechts een stop op de tour is. Een van de vele, die wel eventjes op routine geklaard zou kunnen worden. Dat betekende niet dat het echt een slechte show was. Gewoon, ‘good not great’ heet dat dan.
Het denderde alvast lekker voort, met een twintigtal nummers die ze perfect in 80 minuten wisten te proppen. Het openingssalvo deed nog het beste vermoeden, met een scherp ‘Total football’ en ‘Almost had to start a fight/In and out of patience’. Beide prijsbeesten kwamen van hun nieuwe, fel gesmaakte album ‘Wide awake!’. Tussen hen in nestelde ‘Dust’ zich tot groot jolijt van het publiek. Daarna nam het echter een flinke duik.
Boorlingen ‘Freebird II’ en ‘Before the water gets to high’ verzonken in middelmatigheid en oudje ‘Dear Ramona’ miste punch. Gitarist Savage verweet ons mak te zijn, desondanks leken hij en zijn kompanen ook niet van plan om ons echt veel reden tot springen te geven. Zelfs het trio ‘Donuts only’, ‘Borrowed time’ en ‘Master of my craft’ wist met moeite de vlam nog in de pan te krijgen. Voorzichtig gingen weer enkele vuistjes de lucht in en hier en daar zagen we een voorzichtige poging tot crowdsurfen. Echt doorweekt van de rondvliegende pintjes werd niemand. Een makke bedoening dus.
Hetgeen ons echter het meest tegenviel, was dat we best wel hoge verwachtingen hadden na ‘Wide awake!’, een spits, uitgekiend album dat de band van alle kanten uit de verf doet komen. Een volwassen album, misschien wel hun ‘Humbug’, de derde van Arctic Monkeys. Alle lofredes ten spijt wisten ze het echter niet te vertalen naar het podium. Het titelnummer, ‘Wide awake’, miste de discovibe die het op plaat zo doet opleven en ‘Tenderness’ maakte allerminst een onuitwisbare indruk. ‘Mardi gras beads’ werd zelfs afgebroken door een behoorlijk ontevreden Max Savage omdat het publiek amper reageerde.
Was het dan allemaal matigheid troef? Ach nee. Afsluiter ‘Light up gold II’ knalde heerlijk en deed ons wegdromen hoe het zou zijn moesten ze er echt zin in gehad hebben. Andere oudere kleppers als ‘Psycho structures’ en ‘Bodies made of’ stonden evenzeer als een huis en mochten ze ‘One man no city’ niet uitgesponnen hebben totdat er echt niemand nog zin in had, was het waarschijnlijk ook best een sterk nummer geweest. Degelijkheid is hier het trefwoord. Daar kopen we natuurlijk weinig mee als je stiekem hoopt op een onvergetelijke avond.
In de Botanique kan je binnenkort The Twilight Sad (18.11), Natalie Prass (19.11) en Sam Fender (25.11) aan het werk zien. Een volledig overzicht vind je op de website van de zaal.