“You’re amazing” riep een fan boven het gejuich uit. “Aw thanks mom” antwoordde Moses Sumney. Met regelmatig wat humor, vergeefse pogingen tot een woordje Frans en voorzichtige complimentjes wist hij het publiek in de Botanique voor zich te winnen. Zijn muziek is echter minder down to earth. De imposante Sumney zingt in hoge registers die een doordeweekse singer-songwriter niet zou aankunnen en zijn falsetstem heeft iets weg van Prince of Jeff Buckley. Geen wonder dat hij James Blake, Solange en Beck als zijn fans (en muzikale invloeden) mag rekenen.
Foto’s door Tinne Conjaerts
Op het podium werd Sumney vergezeld door een gitarist/klarinettist, drummer en bassist/violist. Zelf nam hij eens een gitaar ter hand, speelde hij synths en legde hij loops van AutoTune of harmonieën over zijn stem. Een uitgepuurde klank die volledig live werd gebracht. “No MacBooks on stage” benadrukte hij nog. Sumney bracht vooral materiaal van zijn debuutalbum ‘Aromanticism’, exact een jaar oud. ‘Quarrel’ en ‘Don’t bother calling’ vielen al vroeg in de set en de nummers werden uitgerokken zonder op variëteit in te boeten. Integendeel, de nummers klinken live creatiever dan ooit. Het indiepoppy ‘Lonely world’ werd in een upbeat jasje gestoken en het publiek kon even weer uitademen. Ook de recente single ‘Rank & fire’ van de ep ‘Black in deep red, 2014’ waakte ons uit een emotionele roes en liet ons toe om even alles los te gooien. Een #blacklivesmatter protestsong ondersteund door het al dan niet toonvaste koorzang van het publiek. Alvast de favoriet uit de set.
Hoe voelt het om romantiek niet te ervaren? Hoe lang kan je wachten op die eerste kus? In Sumney herkennen we stiekem een onzekere jongeman die in zijn slaapkamer al tokkelend op gitaar nummers schrijft vol tristesse en frustratie. Het sensuele ‘Make out in my car’ en gepolijste ‘Doomed’ bewijzen dit.
De laatste twintig minuten waren nog intiemer; Sumney bracht de laatste drie nummers solo met gitaar. In de jazzy cover van ‘I heard love is blind’ van Amy Winehouse pronkte hij nogmaals met zijn onvermoeibare, rijke stem. Hierna vraagt hij het publiek om suggesties. Na het weigeren van een Prince-cover en de Sufjan Stevens versie van ‘Make out in my car’ speelte hij opnieuw ‘Quarrel’, ditmaal stripped back. Hij geeft snel toe dat hij de akkoorden niet exact kon herinneren en begon aan een klungelige, maar charmante soloversie. Uiteraard mocht ‘Plastic’, met bijna tien miljoen streams op Spotify, de set afsluiten. Het publiek zong zachtjes mee, bang om de fragiele sfeer en ijle stem van Sumney te overtreffen. De dynamiek tussen publiek en artiest is voor velen een knelpunt, maar was vanavond een geboren match. Met een eb en vloed van intensiteit en intimiteit hing ons aandacht aan een dun maar onbreekbaar draadje.
In de Botanique kan je binnenkort Sonnfjord (04.10), Moodoïd (04.10) en Dilly Dally (05.10) aan het werk zien. Een volledig overzicht vind je op de website van de zaal.