Leon Vynehall rees als dj naar de top van Brightons broeierige clubscene. Op zijn langspeeldebuut ruilt hij het decor van de hedendaagse house in voor dat van de jaren zestig, het decennium van mods, rockers en riots. De muziek is dan wel minder gericht op de dansvloer, ‘Nothing is still’ is evenmin een terugkeer naar motorbikes en de door amfetamine aangedreven clubcultuur van het “London by the sea” van de jaren zestig.

Wel blikt het album terug op het verhaal van Vynehalls grootouders, die in de jaren zestig van Zuidoost-Engeland naar New York City emigreerden. Die verhalen bleven in het duister tot Leons grootvader vier jaar geleden overleed en zijn grootmoeder hem de familiegeschiedenis vertelde. Vynehall besloot de verhalen te vereeuwigen in een roman, een reeks kortfilms en een album. ‘Nothing is still’ (de roman) vertelt vanuit het perspectief van een jonge geëmigreerde moeder de vervreemding van de American dream en het paradoxale optimisme van de Verenigde Staten. Elk hoofdstuk van het boek, dat Vynehall schreef in samenwerking met Max Sztyber, wordt gereflecteerd in een nummer. De verhalen, verteld in een periode van rouw, vragen een andere dynamiek dan die op zijn vorige ep’s. EDM wordt behendig vervangen door vrijere, experimentele en narratieve electronica.

Opener ‘From the sea/it looms (chapters I & II)’ ensceneert de zevendaagse boottocht van Southampton naar Brooklyn van de grootouders Vynehall. Deinende toetsen en aanzwellende strijkers vloeien moeiteloos in elkaar over en bouwen geduldig op, tot de percussie een intense outro aankondigt. Eenzelfde knappe opbouw heeft ‘Envelopes (chapter VI)’. Ondanks de verschillende motieven en lagen klinken beide nummers bijzonder coherent. Even gelaagd is ‘Movements (chapter III)’, waar twee blazers en een piano zich aan jazzsolo’s wagen. Vynehall bevindt zich hier ver van zijn eerdere repertoire, al heeft hij dat nog niet volledig achter zich gelaten.

Ook ‘Drinking it in again (chapter IV)’ pakt uit met blazers, maar het lied verwijst evenzeer naar de bassen van zijn ep’s. Waar de eerste helft van ‘Trouble – parts I, II, & II (chapter V)’ nog behendig samenhokt met minimalistische ambient à la Nils Frahm en Jon Hopkins, wordt Leons housevoorgeschiedenis wakker in de tweede helft van het nummer, wat meteen een voorbode voor de rest van de plaat lijkt. ‘Ice cream (chapter VIII)’ blikt eveneens terug naar ‘Rojus (designed to dance)’, zowel door de beats als door de vogelgeluiden op de achtergrond. De ep uit 2016 zou immers geïnspireerd zijn op de paringsrituelen van paradijsvogels en hoe die het gedrag van clubbers weerspiegelen.

Vynehall doopte zijn eerdere releases resoluut “ep’s”. Het lijkt alsof de artiest pas een debuut van lange adem wou uitbrengen als het eveneens een conceptalbum was. We geven hem geen ongelijk. Zonder zijn clubverleden volledig de rug toe te keren, grijpt Vynehall op ‘Nothing is still’ terug naar zijn familiegeschiedenis en doet dat verrassend veelzijdig.

Live wil Vynehall de verschillende media van ‘Nothing is still’ samenvoegen door zowel een band met tien strijkers  als visuals en voorgelezen romanfragmenten op het podium te brengen. Dat doet hij echter niet binnenkort in ons land. Wel kan je de artiest achter de dj-tafel zien van de Gentse Kompass op 2 september.