Dour had dit jaar een heel grote naam te pakken als headliner: niemand minder dan Alt-J mocht zaterdagnacht The Last Arena overtuigen na hun passage op de Main Stage van Werchter. Eerlijk? We vreesden een beetje of dit allemaal zou goed komen. Vorig jaar verdronk Alt-J een beetje onder de grote massa van Rock Werchter. Zou het deze avond beter zijn? Het grootste verschil met vorig jaar was een prachtige lichtinstallatie die de show heel mooi ondersteunde. Ze nam de aandacht zeker niet weg van de muziek, maar het had wel net dat tikkeltje meer.
De set opende met ‘Deadcrush’ van het recentste album ‘Relaxer’, dat vorig jaar uitkwam. Het nummer heeft wat hiphop- & Massive Attack-achtige vibes, de ideale keuze op een festival als Dour. Ons eerste gedacht? “Oké, geluid zit goed. De stem van Joe Newman klinkt niet onzeker. Dit kan wel goed komen.”
Vervolgens kregen we meteen al ‘Fitzpleasure’ en vanaf dan had het drietal de volledige weide in zijn greep. Onder het motto: “Dour, c’est l’amour”, werd de mooie drievuldigheid volledig omarmd van bij het begin door iedereen die daar voor hen stond. Het refrein van Fitzpleasure zoemde krachtig door de grote speakers en je voelde het nummer je borst reanimeren en je vergat spontaan dat de temperatuur op de weide ondertussen gedaald was. Bijna alle hits kwamen aan bod: van het rustige ‘Something good’, tot het cryptische ‘In cold blood’ en het dromerige ‘Tesselate’… Joe Newman & co hadden hun setlist zorgvuldig gekozen.
Opvallend was hoe Alt-J meer in harmonie speelde, veel zelfverzekerder dan de vorig keer. Ze stonden als een geheel op het podium en Joe’s stem klonk veel overtuigender, alsof hij steviger in zijn schoenen stond. Het was een plezier om te horen, en zeker om naar te kijken. Het magische ‘Mathilda’ zorgde toch wel voor een betoverend moment, dat gelukzalige gevoel wanneer je je één voelt met de mensenmassa was zo hard aanwezig door dit teder nummer dat iedereen van binnen en buiten kende. Alt-J kon hun grijns niet verbergen en genoot klaarblijkelijk mee. Bij ‘Left Hand Free’ hielden we ons hart wat vast, het nummer inzetten lukt de band niet altijd even vlot: vorig jaar moesten ze de song drie keer herstarten. Gisteren kwamen ze met een kleine aarzeling als een diesel op gang om vervolgens in climax te eindigen.
Een van de topmomenten was toch wel ‘Pleader’, een relatief lang nummer dat heel ingetogen begint en dramatisch eindigt. In combinatie met de spectaculaire belichting werden we volledig van onze sokken geblazen, recht naar een ander universum. Ondanks dat ze maar met drie op het podium staan, klonk het alsof een heel orkest aanwezig was; die grootsheid bracht echter de mythische altsfeer van de band niet in het gedrang.
Uiteindelijk naderden we het einde van de set en kwam het uiterst dansbare ‘Taro’, waar het enthousiasme van de drie niet onopgemerkt bleef wanneer ze zagen dat iedereen in elkaars nek klom of rondjes cirkelde rond elkaar. Het enige wat we nog misten was een ‘Hunger of the pine’. Afsluiten deed Alt-J logischerwijs met ‘Breezeblocks’ dat oprecht kippenvel bezorgde. “Please don’t go, I love you so”, de bekende mantra uit het nummer, was exact wat het publiek dacht en zo gaven ze nog een allerlaatste keer het beste van hunzelf om trots onder een luid applaus het podium af te lopen.
Alt-J heeft met hun passage bewezen dat ze gegroeid zijn als band en veel sterker in hun schoenen staan. De gezelligheid van Dour is ook meer een een plaats voor een band als deze dan de grote, eindeloze mainstages van andere festivals. Joe Newman en co wist opnieuw ons hart te veroveren en hopelijk is dit de voorbode van een stijgend traject.