De voorlaatste dag van Dour 2018 brengt soms een klein dipje, het tekort aan slaap, gebrek aan gezond eten en de pijn in de voeten, knieën en rug, maken het duidelijk dat deze vijf dagen vol liefde en alternatieve muziek een heel intense beleving zijn. Dour speelde hier op in en besloot met hun zaterdagprogramma een poging te wagen om ons wakker te schudden, alleen ging dat bij het ene wat vlotter dan bij het andere.
Onmens opende Le Caverne met een grote portie enthousiasme en veel goesting. Ondanks dat het nog vroeg was, druppelde het volk toch druppelsgewijs binnen zodat tegen het einde van de show de tent toch mooi gevuld was. Onmens wist onze oren kapot te beuken met hun EDM dat een hoog punkgehalte draagt en je van binnen beweegt tot je gewoon niet meer kan stilstaan. Sigfried sprong in het rond, schreeuwde de longen uit zijn lijf en ging als een gek te keer op alles wat lawaai maakt, wat in groot contrast was met Kasper die volledig in zijn bubbel sereen zijn gitaar bespeelt. Onmens klinkt loeihard en sneert je trommelvliezen kapot. Kasper en Bert gaven ons een intense slag in het gezicht dat meer impact had dan de ijskoude douche van de afgelopen ochtend. (Naomi)
Tsar B is al even een van de meest gehypte namen in de Belgische muziekwereld, vooral in Vlaanderen. Op Dour kreeg ze de opdracht om ook Le Labo te overtuigen. Meteen was het duidelijk dat haar show tot in de puntjes voorbereid was, maar daardoor miste ze soms wat spontaniteit. Haar zwoele elektronische rnb joeg de temperaturen nog meer de hoogte in, maar een van de betere momenten was een nieuw nummer dat een geheel ander patroon volgde. Harde, bijna techno-achtige drums en gejaagd vioolspel bracht de nodige edge die elders meer ontbrak. Aan het oppervlak kregen we een strakke show voorgeschoteld, maar eenmaal daar voorbij ontbraken de nodige weerhaakjes die bij een duidelijke inspiratiebron als fka twigs wel aanwezig zijn. (Daan)
Aan arrogantie geen gebrek bij Princess Nokia. Deze jonge rapster uit New York mag misschien heel klein zijn, haar mond is groot genoeg. De set begon met ‘Brujas’ waar meteen al geluidsproblemen waren waar zij absoluut niet mee gediend was. Ze beval de geluidsmannen om meteen die monitoren te fixen en wanneer dit niet van de eerste keer lukte, toonde ze meteen haar poep (wel nog met onderbroek aan). Deze kus-mijn-kl**- flair had ze doorheen haar hele show. Haar grootste hit ‘Tomboy’ was vanvoor in de set en ze besloot meteen om te crowdsurfen, helaas bleef het geluid te triestig voor woorden. Haar stem was heel schel en ze schreeuwde bijna door de micro. Wanneer Nokia nummers van haar laatste plaat speelde, miste ze de boot volledig. Volledig naast het ritme, met momenten zong ze zelfs vals, ‘A girl cried red’ had nooit mogen bestaan en dat was duidelijk de mening van velen want de helft van de tent vertrok gewoon geleidelijk aan. Het doet een beetje pijn om te zeggen, maar het lijkt alsof Princess Nokia even haar beste tijd gehad heeft. Wanneer op het einde een paar mensen ‘boe’ riepen, was haar reactie niet van de poes waardoor we haar achterwerk bij gevolg een tweede keer konden bewonderen. Hierna besloot ze om nog eens te crowdsurfen en alsof het haar niet meer boeide, strikte ze opeens haar veters of sloeg ze een praatje met haar dj tussen twee nummers door. Afsluiten deed ze door een pint of cola (het blikje was alvast rood) op te drinken voor één vierde, de rest het publiek in te smijten en eens goed te spuwen op het podium, dit allemaal begeleid door Sum 41 met ‘Fatlip’, en zo verdween ze vijf minuten te vroeg van het podium en om eerlijk te zijn waren we blij dat deze kwelling eindelijk voorbij was. (Naomi)
Niets was zo duidelijk als het feit dat Ho99o9 omstreeks negen uur Le Caverne zou verwoesten. Alle aanwezigen voelden de adrenaline door hun lijf stromen en de spanning in iedereen zijn lichaam was genoeg om heel Dour van stroom te voorzien. Ho99o9 zette hun intro in met het demonisch gezang van ‘When death calls’ en vanaf de drums ons aanvielen, barste de hel los. Een uur lang leek het alsof iedereen bezeten werd door de hevige beats en scherpe geluiden begeleid door het beklijvende gebrul. Er kwam geen einde aan de moshpit en het publiek veranderde in een grote bezweten mensenmassa. Alles en iedereen moest kapot. Het showgehalte van TheOGM en Eaddy was deze keer iets beperkter, maar instrumentaal was dit zo veel beter dan hun laatste passage in België een paar maand terug. Het is duidelijk dat deze muziek voor zich spreekt en ook deze generatie aanspreekt. Hiphop leeft en punk is duidelijk nog niet dood. Alle smerigste nummers zijn de revue gepasseerd en waanzinniger dan dit kon het niet worden. Deze gecontroleerde chaos boort je brein kapot en wie nog buiten geraakte, was heel blij dat het ondertussen fel afgekoeld was. Ho99o9 is meer dan alleen een optreden, het is een totaalbelevenis. (Naomi)
Door waarschijnlijk logistieke problemen speelde Mount Kimbie een stuk later dan geprogrammeerd, en bovendien niet in La Petite Maison maar in Le Labo. Geluk bij een ongeluk, want hun timeslot net voor het nachtprogramma en een intiemere tent pakte heel goed uit. Op hun laatste album ‘Love what survives’ werd al meer afgestapt van hun minimalistischer en elektronisch werk, en dar vertaalde zich ook op het podium. Geregeld wisselde het duo en extra muzikante/zangeres van plaats en instrument, terwijl de drums een extra live-element toevoegde. De hoofdmoot van de set bestond uit recent werk, waarbij King Krule uitstekend vervangen werd door driestemmige zang op ‘Blue train lines’. ‘Crooks & lovers’ en ‘Cold spring fault less youth’ werden echter niet vergeten. Helaas was het jammer dat de subtielere elektronica van die albums minder overkwam door de overheersende live-versies. Fans die de voorkeur hebben voor het derde album werden op hun wenken bediend, wie het oudere werk prefereert, bleef misschien net iets te veel op hun honger zitten. (Daan)