Nadat we eerder al vertelden welke indiepopartiesten je deze tweede jaarhelft in de gaten moet houden, volgt nu een tweede reeks muzikanten waarvoor wij een mooie toekomst voorspellen. Het is deze keer lastiger om op het lijstje een genre te plakken, maar als je even luistert, zal je meteen merken dat er wel een zekere logica in zit. Via experimentele dancehall en futuristische elektronica komen we bij al dan niet vooruitstrevende r&b. Voor de liefhebbers van gierende gitaar hebben we één boodschap: heb nog even geduld. De betere indierocktalenten volgen snel in het laatste deel van deze reeks.
Palmistry
Schrijf maar op: dancehall wordt hét genre dat binnenkort een serieuze heropleving zal meemaken. De voortekenen zijn overal. Popcaan bracht zijn fel gesmaakte debuut uit, hippe Amerikaanse blogs leerden hun lezers snel de hedendaagse sterren binnen de scene kennen, How To Dress Well gaf zijn zegen en het avant-gardistische “multimedia art magazine” DIS serveerde haar lezers de laatste tijd niets anders. Eén van de spilfiguren binnen deze nieuwe stroming is de Londense producer Palmistry die met een geheel eigen sound alle onontgonnen gebieden binnen de Caraïbische muziek opzoekt. Zijn sensuele liedjes zitten vol verrassingen, versmelten magistraal mainstream en underground, en smeken gewoon om op zomerse dagen urenlang afgespeeld te worden zodat je zwetend, maar stijlvol de avond haalt.
A. G. Cook
En of de stap naar A. G. Cook dan tezelfdertijd klein en groot is. Palmistry deelde enerzijds al het podium met hem en lijkt ook deel te maken van dezelfde scene rond Primitive London, waarvan SOPHIE voorlopig de meest succesvolle artiest is. Anderzijds liggen de twee muzikaal gezien wel ver uit mekaar. Cook is de oprichter van en het brein achter het internetlabel PC Music. Dat herbergt een aantal artiesten die er een kunst van maken om om kawaii J-POP, happy hardcore en een minder toegankelijk geluid te combineren in een sound die de ene keer heel erg verwarrend of eng klinkt en de andere keer dan weer voor pure euforie zorgt. De baas maakt zelf vooral poppy nummers, die gekenmerkt worden door raveritmes en hun hoge, bewerkte stemmen.
Lotic
Ook in Berlijn is het één en ander aan de gang wat vernieuwende elektronica betreft. Spilfiguren in die nieuwe beweging zijn de partyplanners Janus en het iets bekendere label PAN. Naast M.E.S.H. is het vooral de Amerikaanse inwijkeling Lotic die er furore maakt met zijn interessante, nieuwe stijl. Die kan in se r&b genoemd worden, maar raakt ook hiphop, grime en allerlei elektronische genres. De producer bracht drie maanden geleden zijn debuutmixtape ‘Damsel in distress’ uit, die stond garant voor één van de meest spannende luisterervaringen van dit jaar. Daarbij wilde de artiest vooral met emoties spelen, of zoals ie het zelf in The Fader zei: “I want people to go from wanting to murder me to wanting to pay my bills.” Binnenkort verschijnt er nieuw werk bij het fantastische Fade To Mind.
Rabit
Vervolgens gaan we in dit overzicht weer naar een andere scene, alweer één die in Londen leeft. In casu hebben we het over de muzikanten die gepromoot worden door de mensen achter de club night Boxed die avonden organiseren waarop producers hun instrumentale grimenummers aan de wereld kunnen tonen. Ondertussen zijn die al erg succesvol gebleken, aangezien artiesten als Mumdance, Murlo, Dark0 en Mr. Mitch bijna wekelijks verschijnen in de gespecialiseerde pers. Rabit is één van de grootste namen binnen deze nieuwe beweging, hij wist met een Mssingno-achtige aanpak – waarbij r&b-vocals uit de context van het originele nummer worden gehaald – de mensen van Tri Angle Records te charmeren. En nu kan jij niet achterblijven, natuurlijk.
Future Brown
Vaak lijken samenwerkingen tussen grote muzikanten niet het niveau van de som der delen te kunnen bereiken. Bij Future Brown is dat vooralsnog anders. De oorzaak daarvan kan zijn dat de verschillen tussen Fatima Al Qadiri, Nguzunguzu en J-Cush muzikaal gezien niet erg groot zijn. Of dat de vier muzikanten ook echt hun tijd genomen hebben om samen in de studio aan songs te werken. De supergroep wil in ieder geval geluiden van over de hele wereld laten horen in hun avant-gardistische beatmuziek. Daarvoor werkten ze samen met verschillende vocalisten die op hun beurt weer gespecialiseerd zijn in verschillende stijlen. Zo hoorden we de r&b van Tink al en de onderstaande grime van Prince Rapid, Dirty Danger en Roachee.
Quays
Als je de voorbije maanden iets over Quays las, had het vaak te maken met het feit dat je de producer kon opbellen om zijn muziek te horen. Toch meenden wij dat zijn muziek in die artikels net iets meer centraal mocht staan. Die is namelijk vrij bijzonder en mag bij de interessantste elektronica gerekend worden die we dit jaar al hoorden. Zijn sound ligt op een zekere manier wel in de lijn van Burials recente succes en de gepasseerde witch house-hype. Emotie is namelijk het kernwoord bij de artiest zijn muziek. Toch voelen de New Yorker zijn nummers ook wel fris aan. ‘Physisicks’ lijkt zo ijl dat de song naar het einde toe wel in lucht kan opgaan, ‘U stay‘ moet het dan weer van een echt clubgeluid hebben. Een debuutmixtape verscheen enkele weken geleden in samenwerking met het hierboven reeds vermelde DIS.
Spooky Black
Net als Quays gaat ook Spooky Black aan de slag met met minder positieve gevoelens. Hij vertaalt die niet naar elektronica, of hiphop – zoals de Sad Boys dat bijvoorbeeld doen – maar naar hypersensitieve r&b. Dat die breekbare liedjes bij de Amerikaanse artiest zo goed werken, heeft ongetwijfeld met zijn stem te maken. De soul druipt er namelijk van af, zij het niet op die patserige manier die je bij dat woord verwacht, en verder is ze overtuigend en vederlicht. Daarnaast lijkt Spooky muziek wel tot haar essentie terug te kunnen brengen en schijnt hij alle slimme poptrucjes, die bekendere genregenoten hanteren, niet nodig te hebben.
Majid Jordan
Majid en Jordan, ofte Majid Jordan – daar is over nagedacht -, lijken daarentegen wel songs ineen te boksen die het potentieel hebben om niet zonder succes de hitlijsten te bestormen. Het duo stond vorig jaar uit het niks in de spotlights met hun Drake-samenwerking ‘Hold on, we’re going home‘; een nummer dat zowel door het grote publiek als de meer kritische pers met open armen onthaald werd. Dat werd opgevolgd met een prettige heruitgegeven ep ‘Afterhours‘ en het door ons geloofde ‘A place like this’. Dat nieuwe materiaal bleek het beste te bieden van wat de hedendaagse r&b-scene vaak zo aantrekkelijk maakt: goeie en pure songs, openhartige producties en lyrics, en de durf om van de muziek iets persoonlijks te maken.
Tinashe
Dat brengt ons bij een volgende artieste die eenzelfde soort muziek serveert: Tinashe. Zij maakte onlangs haar intrede in de Amerikaanse hitlijst en lijkt dus ook bestemd voor commercieel succes. Dat mogen we opvallend noemen, aangezien de zangeres oorspronkelijk toch met indieproducers als Ryan Hemsworth en Jacques Greene werkte. Ondergetekende leerde de muzikante kennen door haar vocals voor die eerste. Hun samenwerking ‘One for me‘ werd gekleurd door Kachingwe haar typisch hoge en zwoele stem, herkenbaar uit de duizend. In haar eigen nummers contrasteert Tinashe die zoete zang vaak met donkere geluiden en duistere teksten. Dat zorgt vaak voor een interessante spanning in haar poppy liedjes. Dat de artieste, tot slot, vaak vergeleken wordt met Aaliyah wil ook wel wat zeggen.
Lil Silva
Tot slot mocht ook Lil Silva niet in dit lijstje ontbreken: de producer werkte al samen met Sampha, Banks en Rosie Lowe, en lijkt met z’n nieuwe ‘Mabel’ ep eindelijk de ogen op zich gericht te krijgen. De Brit begon jaren geleden met een Nights Slugs-plaat, ging vervolgens met ‘Distance’ meer richting Disclosure-house en zocht voor zijn laatste worp inspiratie bij r&b-scene. Die benadert hij met een frisse visie, waarin naast vocals ook de producties hun kans krijgen om te schitteren. TJ Carter combineert nu de weerhaken van zijn oude werk met een toegankelijker geluid en heeft schijnbaar met zijn twee laatste releases een heel eigen sound gevonden.