Vorig seizoen kon je in onze Discovery-rubriek dagelijks een nieuw nummer ontdekken, tegenwoordig pakken we het iets anders aan en stellen we regelmatig een band of artiest voor die onlangs ons hart veroverde. Vandaag: Abi Reimold.
Op de SoundCloud-pagina van Abi Reimold botsen we op een song met de titel ‘Dark n stormy’; er is dus waarschijnlijk geen gepaster moment om de singer-songwriter te introduceren. Nu zegt die titel ook gewoon veel over het werk – en dan in het bijzonder debuutalbum ‘Wriggling’ – van de dame uit Philly. Een waterkolk van donkere krachten lijkt de artieste soms op te slokken, al schijnt ze op sommige momenten ook nog net het kopje boven water te kunnen houden.
We horen een beetje Mitski of een beetje Angel Olsen op die debuutplaat, al wordt de emotionaliteit van die twee hier aangevuld met viscerale stoten. De gitaren mogen bij momenten luid, hard en dreigend gieren, terwijl de zang van razendsnel gespuw, over melodramatisch mooi tot opzettelijk vals gaat en zo zwart op zwart kleurt. Dat uit zich in het ene catharsis-moment na het andere. Opener ‘Arrange’ doet dat waarschijnlijk op de meest toegankelijke, maar ook op schitterende wijze met wat extra dramatische achtergrondzang om de melodieuze en ontsporende instrumentatie bij te staan. Op een song als ‘Clouded’ gaat de Amerikaanse ruwer te werk met schommelende vocals die steeds uitmonden in woest getier.
Nu gaat het er af en toe ook wel introspectiever, melancholischer en bedeesder aan toe. Neem bijvoorbeeld het prachtige ‘Stain’ dat het waanzinnige zangtalent van Abi toont en de lyrics ook wat ruimte geeft over een gespannen geluid: “I’ll be the blood / if you’ll be the stain / we wake in the morning / to feel the same pain“. Elders horen we nostalgische americana-invloeden en gezapige tempo’s haar gebroken hart, twijfels en gedachten met verve dragen.
‘Wriggling’ is een van de indrukwekkendere langspelers van het jaar totnogtoe. Twaalf nummers lang weet Reimold haar demonen te verpakken in zinderende liedjes die rauwe, echte randjes verkiezen boven gepolijste perfectie. De artieste weet zich maar net stand te houden in de storm die ze veroorzaakt, maar daar profiteert de luisteraar alleen maar van.