Is het niet verbazend dat Wild Nothing, ondanks twee sterke, geprezen albums, nog steeds een bescheiden rol speelt binnen het muzikale landschap? Gisteren stond de Amerikaanse band in de kleine TRIX bar, die weliswaar uitverkocht was.
Het voorprogramma werd verzorgd door het Belgische jongen-meisjeduo Mittland Och Leo. Beide achter een keyboard, brachten ze een hazy elektronische set, die qua sfeer perfect aansluit bij die van Wild Nothing; de ene keer zomers met een duister randje, de andere keer duister met een zomers randje. We konden de lome klanken van de twee wel smaken, zeker ondersteund door de melancholische beelden die achter hen geprojecteerd werden.
Verrassingen hadden de dreampopmuzikanten van Wild Nothing niet in petto. De setlist van de Amerikanen is al maanden onveranderd. Aangezien we hen nog niet eerder aan het werk zagen, konden we er echter wel geen bezwaar van maken. Wat nog meer opvalt aan de setlist, is de volgorde van de nummers. We hadden het gevoel dat hij op z’n kop stond, met enkele toppertjes vooraan. Maar nadien beschouwd, is het makkelijk te begrijpen. De groep kiest ervoor om live de dromerige sound die we van hen gewoon zijn, in te wisselen voor meer puntige indierock met een hoofdrol voor de kickdrum en gitaar. In het eerste kwart van het optreden hield de groep evenwel nog even vast aan het dreamy geluid, vandaar dat de meer sfeervolle nummers op dat moment dan ook hun plekje kregen. Voor ons in ieder geval geen probleem: ‘Shadow’ en ‘Confirmation’ behielden er hun magie door.
Zanger en brein achter de groep Jack Tatum vertelt het publiek aan het begin van het concert dat hij op een vrije dag in Oostende mogelijk z’n vinger gebroken heeft in een zatte bui en dat dit gebrekkig gitaarspel en vertrokken gezichtsuitdrukkingen kan verklaren. We merken er gelukkig niets van. Toch vonden we het een grappig verhaal, omdat het indruist tegen het ideale schoonzoonbeeld dat hij en z’n bandgenoten ons geven. Alles gaat er zo bescheiden en vriendelijk aan toe en je hebt absoluut niet het gevoel dat er supersterren voor je neus staan te spelen. Even flitst het gedacht door ons hoofd dat net dat gebrek aan pretentie wel eens de oorzaak kan zijn van de matige erkenning.
Na dat eerste kwart krijgen we zoals gezegd meer springerige en rammelend gebrachte songs op ons bord. Fijn is dat zeker, toch scoren de mannen vooral wanneer ze minder direct to the point komen. Hoogtepunten zijn ‘Paradise’ en ‘Nocturne’, twee nummers waar de band z’n tijd neemt om wat op te bouwen. Ook het stampvoetende ‘Counting Days’ en afsluiter van de bisronde ‘Summer Holiday’ kunnen ons bekoren met hun zonnig refrein.
Wild Nothing deed niets speciaals en dat hoefde ook niet. We waren blij zo vermaakt te worden op een dinsdagavond met een meer dan degelijk concert.
TRIX programmeert binnenkort onder meer Swans (30.03), Sinkane (07.04) en Nick Waterhouse (16.05). Klik hier voor meer info, tickets en een volledige kalender.