Zaterdag vond in Gent de derde editie plaats van Wastelands. De organisatie had zichzelf dit keer op papier alvast overtroffen met een brede, open-minded line-up die interessante talenten uit de underground verenigde. Of die beloftes live ook al konden bevestigen lees je hieronder.
Onder meer Mykki Blanco, Amen Dunes en Palmistry speelden gisteren in Gent. Thomas Konings en Alexander Spriet legden hun oren bij elkaar en schreven het volgende verslag.
We begonnen onze middag met Gary Wilson. Deze zestigjarige zonderling, die pas afgelopen week de affiche vervoegde, kan dankzij zijn in 1977 uitgebrachte cultklassieker ‘You think you really know me’ op heel wat bewondering rekenen van onder meer Ariel Pink en Beck. Hij betrad het podium gehuld in een roze badjas en getooid met een buitenproportionele pruik. Tot zijn verdere accessoires behoorden zijn bekende zonnebril, gele latex handschoenen en een om zijn arm bengelende rol duct tape. Ook de begeleidingsband had kosten noch moeite gespaard om er zo vreemd mogelijk uit te zien. Dit leidde allemaal wat de aandacht af van de muziek. Zo was de set swingend en funky, maar leek de gimmick ten allen tijde te primeren. Het toppunt werd bereikt toen Wilson op het podium met zijn hyperkinetische danser begon te worstelen om de liefde van een afgerukt poppenhoofd, de bevallige Linda. Allemaal erg leuk, maar voor ons mag het muzikaal íets meer zijn.
Vervolgens trokken we naar Slobster die “ambient-hiphop” maakt, wat je eigenlijk kan interpreteren als downtempo-elektronica met de nodige beats. Gisteren opteerde de jonge producer voor een dj-set en koos hij daarbij uit zijn eigen repertoire en muziek die daarbij aansloot, bijvoorbeeld van Suicideyear, Shlohmo en Spooky Black. Hoewel we graag eens dieper in de setlist zouden duiken, stoorde de houding van de Gentenaar. Hij wekte sowieso niet echt de indruk dat hij veel aan het doen was en ging naar het einde toe, tijdens zijn optreden, gewoon even het publiek in om het gezelschap van zijn vriendin op te zoeken.
Daarna was het de beurt aan Damon McMahon, beter bekend als Amen Dunes. De Amerikaanse singer-songwriter bracht eerder dit jaar het voortreffelijke ‘Love’ uit en bouwde zijn optreden voornamelijk daarrond op. Opener ‘Lilac in hand’ ging, ondanks een erg uitgebreide soundcheck, verloren in een matige geluidsmix. Gelukkig werd dit euvel snel verholpen en bevestigde Amen Dunes bij ‘Lonely Richard’ voor het eerst wat het zo goed doet op plaat. Wat volgde was een aangename trip door het nieuwste album, met een zeldzame zijsprong naar ouder werk (het ingetogen ‘Sunday’). McMahon had er zin in en wou liefst zo lang mogelijk op het podium blijven. Ook het publiek kreeg er niet genoeg van en wist de zanger en zijn band te overtuigen voor een ongepland bisnummer.
We keken vooraf het meest uit naar de Londense producer Palmistry. De Mixpak-artiest is mogelijk ondergetekende zijn favoriete ontdekking uit 2014 en kwam voor bijzonder geïnteresseerde toeschouwers zijn avant-dancehall met slimme SOPHIE-trucjes voorstellen. De Brit, gehuld in Yung Lean-longsleeve, kon de hoge verwachtingen echter niet echt waarmaken en zadelde ons met gemengde gevoelens op. Enerzijds leek hij tijdens de helft van de set enkel de play-knop in te drukken en daarna ietwat gegeneerd toe te kijken, terwijl ook zijn overgangen op niets trokken. Anderzijds wist de krullenbol bij de overige songs wel te imponeren met zijn vrouwelijke vocalen en bewees hij andermaal over gewiekst gefabriceerde liedjes te beschikken. Twee nieuwe nummers kregen we overigens, beide klonken meteen al briljant. Tot slot eindigde de jongeman zijn show met twee dancehall-deuntjes, respectievelijk van Popcaan en Vybz Kartel. Hoewel hij zelf de 019-zaal indook om mee te dansen, vormde het wel één van de hoogtepunten van de dag.
Waar Mykki Blanco op Dour nog teleurstelde omdat zij zelf maar een kwartiertje op het podium stond, greep de Amerikaanse queer-rapper zaterdag van de eerste tot de laatste minuut de aandacht met een aanslag op de zintuigen. Tussen de nummers door imponeerde de schaars geklede artieste – twee broeken vlogen tijdens het optreden nog uit – met freestyle ogende (maar sowieso ingestudeerde) rapstukjes. Tijdens de songs zelf wist de hiphopper meer vuur en pit op te wekken dan zijn op Dour aanwezige partner-in-crime en in energie gespecialiseerde performance-kunstenaar Boychild. Loeihard werden undergroundhits als ‘Haze.Boogie.Life’ en ‘Wavvy’ gebracht, mevrouw Mykki heeft duidelijk kaas gegeten van het betere verbale werk en vond tussendoor nog de kracht om van links naar rechts – ocassioneel zelfs naar boven – over het podium te bewegen. Wanneer de pruik afging, werd de sfeer zelfs bijna baldadig en stormde Quattlebaum Jr (echte naam) enkele keren furieus het publiek in, waar hij de ene keer de grond aflekte en de andere keer op zijn eentje een moshpit begon. Daarna kreeg het volk enkele verwijten naar het hoofd geslingerd, serveerde de vriendelijke man nog twee nieuwe, iets mindere liedjes en verliet hij tijdens een chaotisch moment het verhoog, zonder dat iemand het door had. Ondanks een minder einde, durven wij dit één van de beste concerten van het jaar noemen.
Afsluiten deden we met de Britse producer patten die na shows in het STUK en in het voorprogramma van Forest Swords al een derde keer dit jaar ons land opzocht. Dit optreden was van die drie zeker het minste en eigenlijk kon de getalenteerde Warp-muzikant daar niet veel aan doen. Zijn sets horen namelijk overweldigend te zijn door de combinatie van geestverruimende muziek en psychedelische visuals, en een aantal decibels dat van die grootte is dat je niet meer de kans krijgt om echt na te denken over het geluid. Nu was de gezellig verkleinde zaal niet groot genoeg voor de Londenaar z’n beeldmuur en was ook het volume niet zoals gehoopt. Daardoor sprongen de mankementen, die op plaat opvallen, nu eveneens live in het oog en zorgde dat voor een set die nooit meer dan aangenaam werd en na een hele festivaldag best vermoeiend overkwam.
Wastelands werd georganiseerd door Subbacultcha! en Smoke & Dust. Check zeker hun websites voor meer interessante concerten en platen.