Voor een heleboel jongens en meisjes betekenden The Wombats een manier om (voor het eerst) in contact te komen met indierock. Ondergetekende was een van hen en moest dus wel eens gaan horen of die oude hitjes nog iets losmaakten en of het nieuwe materiaal mee was gegroeid met de band. Dat een main stage als die van Dour inpakken voor de Britse poprockers intussen een eitje is, werd al wel snel duidelijk. Het drietal combineerde netjes de schattigere huppelgeluiden van hun springerige sound met een show die op maat van de grote festivalpodia gesneden was. Ook hadden de jongens er zelf duidelijk wel zin in en maakten ze er zo een performance van die lekker snel vooruit stoomde en met vlotte bindteksten afwisselde tussen ‘The Wombats Proudly Present’-snoepjes en recente output.
(foto door Xavier Marquis)
Wat die oude hitjes betreft, zat het gisteren dus wel meer dan snor, aangezien ze nog net zo enthousiast als vroeger gebracht werden en vermoedelijk ook omdat we licht nostalgisch werden van al die gladde melodieën. ‘Kill the director’ deed de wei in koor de naam van Bridget Jones scanderen en geplande afsluiter ‘Let’s dance to Joy Division’ kon rekenen op de meest olijke indiekopjes van de eerste dag. Nieuwer werk bekoorde daarentegen minder: de cheesy songs klonken als makkelijke en gevoelloze doorslagjes van die doorbraakplaat. Uiteindelijk konden we zo wel opgetogen de weide verlaten, want dat verse nummers tegenvielen hadden we wel verwacht.
Check onze foto’s van dag 3 hier. Alle reviews van Dour vind je op onze live-pagina.