(Foto’s Brahim Mouhamou)
De weg naar de top is geplaveid met hindernissen: bij The Airborne Toxic Event weten ze er alles van. Het indie rock collectief uit Los Angeles heeft twee albums uitgebracht, en beiden werden ze vakkundig de grond ingeboord door de vakpers. We citeren even NME-schrijver Jazz Monroe over hun laatste worp ‘All At Once’: “The long-awaited (it says here) follow-up to a sublimely average debut is another half-arsed muppet show executed with the charisma of a terminally ill sloth”. Nu zullen wij de laatsten zijn om in een scheldtirade tegen het muziekjournaille uit te barsten – dat zou immers een beetje preken tegen de eigen winkel zijn – maar als het over The Airborne Toxic Event gaat: we beg to differ, mister Monroe. Dat bleek nog maar eens na hun optreden in de Botanique, waar de charismatische frontman Mikel Jollett en zijn collega’s onze laatste twijfels rond hun groep wegnamen.
Want wij hebben immers nog niet vaak een relatief jonge band gezien – The Airborne Toxic Event zag het levenslicht in 2006 – die met zoveel speelvreugde en punch op het podium staat. En neen, het is een groep die de bombast niet schuwt: dat hoor je op plaat aan zowat elke song, en dat bleek in de Botanique ook al meteen bij opener ‘All At Once’. Mensen die niet houden van ietwat orkestrale structuren en larger-than-life refreinen, kiezen beter meteen het hazenpad. Onze vriend Monroe omschreef het als “indie-rock stadium baiting so deeply uninspiring”. Maar voor ons is er nu eenmaal niets mis met groots aanvoelende nummers, zeker niet als ze zo zorgvuldig naar hun climax toewerken als bijvoorbeeld dat openingsnummer.
En met het woordje “uninspiring” zijn we het al helemaal niet eens: de teksten van Jollett, ooit een aspirant-schrijver, zijn bijwijlen angstaanjagend mooi. Jollett schrijft over de gebruikelijke thematiek: stukgelopen relaties, ouder worden, sterven. Dat is inderdaad niet bijster origineel, en hij gebruikt ook geen ingewikkelde beeldspraak om zijn punt te maken. Maar soms verkiezen wij simpele teksten, waaruit Jolletts pijn en emotie meer duidelijk wordt dan bij gelijk welke bij de haren getrokken metafoor. Als Jollett in hitsingle ‘Sometime Around Midnight’ zong over zijn stukgelopen relatie – en de confrontatie op feestjes en de bijhorende sloten alcohol – dan voelde de meezingende concertganger mee de pijn. Zo ging dat toch bij ons, en afgaande op de publieksreactie maandagavond dachten wel meer aanwezigen er zo over.
Niet alleen tekstueel is die Jollett een opmerkelijk figuur, ook zijn podiumprésence verdient een pluim. Sedert hun passage op Pukkelpop in 2009 heeft hij – en de rest van de band ook, for that matter – een hoop charisma bijgewonnen. Bovendien is het een veelzijdige frontman: of hij nu op fragiele wijze over zijn emoties zingt, zoals in het bloedmooie oudere nummer ‘Letter To Georgia’, of hij als stoere rocker de zaal in beweging moet krijgen: beide versies van Mikel Jollett vielen in de smaak. Het is een band met uitstraling: ze grapten en grolden met het publiek, violiste Anna Bulbrook dook even de zaal in, en aan het einde kregen de bassist en de drummer even tijd voor een eigen solo.
Het echte topmoment van de avond zal wel de gehele dubbele bisronde geweest zijn: eerst legde Jollett de zaal het zwijgen op met het breekbare, akoestische ‘The Graveyard Near The House’, daarna leek het explosieve en geweldig opbouwende ‘Innocence’ voor een mooi einde aan de avond te zorgen. Maar tot onze verbazing kwam de band nog eens terug: de sfeerbrengers ‘Happiness Is Overrated’ de titel alleen al en ‘Missy’ dreven de zaal tot het kookpunt. Vooral die afsluiter is bewonderenswaardig: elke band die erin slaagt om in de brug van een nummer respectievelijk ‘I’m On Fire’ (Bruce Springsteen), ‘I Fought The Law’ (The Clash, opgedragen aan “onze vrienden van de LAPD”) en ‘Folsom Prison Blues’ (Johnny Cash) te verwerken, verdient niet minder dan ons eeuwig respect.
De gebruikelijke speelduur van anderhalf uur werd overschreden zonder dat we er erg in hadden. Wij kwamen alvast buiten met het idee dat we een van de verrassendste optredens van het jaar hadden bijgewoond, en raden Jazz Monroe alvast aan om hen toch nog eens een kans te geven.
Botanique zet de komende weken onder meer Alex Winston (08.11), Twin Sister (15.11) en Retro Stefson (18.11) op het podium. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info
The Airborne Toxic Event website
Album verdeeld door Universal Music