De adjectieven die het meest gebruikt worden om Still Corners te beschrijven zijn waarschijnlijk dromerig, spooky en zweverig. ‘Creatures Of An Hour’, hun debuutplaat uit 2011, bevestigde deze omschrijvingen en voegde er nog een vette knipoog naar een soort 60’s retrogeluid aan toe. Wij waren vooral benieuwd wat ze live van dat album konden maken, en Democrazy schotelde ons de gelegenheid voor om dat met eigen oren te gaan beluisteren.
Het Belgische duo Echo Beatty nam het openen van de avond voor zijn rekening. Dat openen begon echter met een valse start. Technische problemen zorgden ervoor dat ze de mysterieuze, intrigerende intro nog eens van het begin opnieuw speelden. De mannelijke helft van het duo bleek een inventief manusje-van-alles te zijn. Zijn instrumentenarsenaal bestond uit een setje aan keukengerei (potjes en een klopper), een grote xylofoon, een kleine basdrum, een strijkstok (te gebruiken op gitaar), veren, breinaalden, een klein muziekdoosje en nog wel het een en ander. Terwijl hij zorgvuldig loopjes maakte, kregen we de vrouwelijke helft op akoestische gitaar en zang. Het viel wel op dat ze de nieuwe nummers misschien nog niet zo vaak live hadden gespeeld. Soms zagen we wat geklungel op het podium, leken ze nog niet helemaal op elkaar ingespeeld en werden de vele geluidjes wat chaotisch. Omdat ze neerzaten bleven enkel de voorste rijen geboeid kijken, langs achter was er al wat meer storend gebabbel. Toch kijken we uit naar het album dat ze deze winter opnamen en op een nog niet nader bekende datum zal verschijnen. Echo Beatty was een mooie warmmaker in de sfeer van wat volgen zou.
Geen ‘dark and foggy night’ zoals de nacht waarop zangeres Tessa Murray en brein achter de groep Greg Hughes elkaar ontmoetten, maar een zachte lentevooravond luidde het concert van Still Corners in. Een contrast met hun album dat ’s nachts werd opgenomen en de gedimde lichten en onheilspellende visuals die hun voorliefde voor de sfeer van oude horrorfilms verraadde.
Beginnen deden ze met een instrumentale synthesizer-gedreven intro. Direct mee zijn in hun verhaal is de boodschap, anders zou je wel eens verloren kunnen raken waardoor het allemaal een beetje saai wordt. Hun muziek houdt het midden tussen droompop en shoegaze, dus op het podium valt niet veel te beleven. De meeste actie kwam nog van de gitarist, die de toestemming kreeg om zich op goed afgelijnde momenten eens te laten gaan op gitaar door er wat noise-effecten uit te schudden. Hoewel de kleine, blonde zangeres met ijle, dreamy vocals er ook wel in slaagt alle ogen op zich vast te kluisteren. Het sterkste punt van deze band is ongetwijfeld dat ze weten hoe ze hun hypnotiserende sfeer moeten overbrengen naar een publiek.
Op plaat klinkt Still Corners heel rustig en zweverig, maar live slagen ze erin om een aangename volheid te creëren waardoor ze veel sterker en intenser klinken. Toch blijft het allemaal nog heel psychedelisch, zoals soms ook benadrukt werd in de vage projecties. ‘Cuckoo’ zorgde met de onheilspellende donkere bosbeelden voor een mysterieus hoogtepuntje helemaal in het begin van de set. Ook ‘Submarine’ kon naar het eind toe als publiekslieveling gerekend worden en in de bisronde veroverden ze nog eens al de harten door twee kleine, trage liedjes te spelen. Het eerste was een intimistische song waarin Tessa alleen begeleid werd door gitaar en het tweede werd een al even lieflijke afsluiter waarin de bandleden verwisselden van positie. Wij vonden het alvast heel schoon.
Democrazy zet binnenkort onder meer Memoryhouse, Peter Doherty en Daniel Johnston op verschillende Gentse podia. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.