Maandag werden de 15 genomineerden van BBC’s fel gehypete Sound of 2015 bekend gemaakt. De jonge popprins Shamir mocht een vreugdesprongetje maken. Hij zat erbij. Ook onze Nederlandse vrienden van Subbacultcha! konden zich vlijtig in de handen wrijven. Drie dagen later stond het nieuwste snoepje van XL Recordings namelijk onder hun vlag geprogrammeerd in het Amsterdams undergroundzaaltje OT301. Even checken waar de fuzz om draait, dachten we dan bij Indiestyle HQ.
Voor hij zijn contract bij XL binnenhaalde – zeg maar, de heilige graal van de indiemuziek – vond Shamir zijn thuis bij het opkomende, New Yorkse label Godmode. Een afscheid zit er duidelijk nog niet in, want de hele crew lijkt wel meegereisd. Zijn labelgenoten Soft Lit en Fitness verzorgen het voorprogramma en verschijnen even later terug in zijn zevenkoppige (!) band. Die eerste moeten we aan ons voorbij laten gaan (als een verdwaalde Fyra-trein komen ook wij soms eens te laat), maar het éénmans-synth-project Fitness pikken we alsnog mee.
Zijn geluid omschrijft de Amerikaanse muzikant als “workout songs from hell” en verrassend genoeg klopt die beschrijving wel. Synthpopnummers worden aangekleed met industriële beats en met een stemvervormer meet hij zichzelf verschillende heksachtige en cartooneske kinderstemmen aan, waardoor de gekheid van Ariel Pink plots niet ver weg leek. Helaas krijgt de man zijn publiek niet direct mee. Enkel op het einde, toen hij zijn laatste, ongetitelde song aankondigde als een ode aan Belgische muziek klinkt er aanmoedigend gejoel. Met dansbewegingen, die we stiekem afgekeken hadden van de uitstekende documentaire ‘The sound of Belgium’, laten we het uitstapje richting new beat ons welgevallen.
Wanneer Shamir aantreedt is niet alleen de zaal aardig volgelopen, ook het podium barst uit zijn voegen: een djembéspeler, twee achtergrondzangeressen, een gitarist, een bassist, een synthesizerman en een drummer schurken tegen mekaar aan. De 20-jarige artiest staat er grinnikend voor. “Amsterdam, you look cute”, laat hij het publiek plagerig weten, waarna hij ‘If it wasn’t true’ inzet. Meteen wordt duidelijk dat de podiumopzet misschien net te ambitieus is. De djembé overstemt het geheel, Shamirs stem is schel en zakt weg in de mix. Het enthousiasme en charisma van de popster-in-wording maakt echter veel goed. Met een grote glimlach en een stevige portie androgyne sassiness werkt hij zich al snel door het gekende materiaal, waarna we getrakteerd worden op drie nieuwe liedjes.
Die klinken verrassend genoeg sterker dan de voorgaande. Ongetwijfeld omdat de band opgewarmd is en de eerste geluidsproblemen intussen verholpen zijn, maar het zegt ook wat over het schrijftalent van de schattige Amerikaan. Tijdens het laatste nummer onderstreept hij nog eens zijn generositeit als performer met een rondje publiek knuffelen (letterlijk). Als bis wordt ‘I’ll never be able to love’ a capella ingezet. De ongrijpbare schoonheid van Shamirs zangstem schittert en laat iedereen ademloos achter. Het is een magnifiek einde van een wisselvallig, maar erg amusant concert. Om maar te zeggen: wie kan er nee zeggen tegen de ondeugende brutaliteit van Azealia Banks, gekoppeld aan de queer-y house van Hercules & Love Affair, met de Buffalo Stance-attitude van Neneh Cherry? Correct, only the squares!
Een volledige concertkalender, info en tickets vind je op de site van Subbacultcha! Nederland. Ze programmeren binnenkort onder andere Dan Bodan (19.12), Deers (16.01) en 18+ (29.01).