Verrassend veel volk zakte donderdagmiddag af naar de weide om Kero Kero Bonito te zien. Dat kon ofwel iets met het knotsgekke trio te maken hebben, ofwel iets met de locatie: de show ging door in de gloednieuwe tent Le Labo, waar de organisatie experimentelere en kleinere acts in programmeert, en waarschijnlijk wilden een heleboel kijklustigen de intieme en gesloten tent al eens langs de binnenkant zien. Hoe het ook zij: weinig toeschouwers zullen waarschijnlijk spijt gehad hebben van hun keuze om naar de Britse band te gaan kijken. Sarah en co maakten er immers een feel good-optreden van dat potentieel had om buiten de PC Music-niche te treden. In tegenstelling tot A. G. Cook (die later hetzelfde podium betrad) klonk het trio in Dour immers niet heel synthetisch en kregen we schattige, maar herkenbare samples in plaats van moeilijk grijpbare internetmuziek.
KKB speelde ondanks de loden hitte en het vroege uur met een aanstekelijk enthousiasme. Tijdens het nummer ‘Flamingo’ werd een flamingo-knuffel uit de verkleedkoffer getoverd, de Japans-Britse frontvrouw vond voor ‘My party’ een feesthoedje en tijdens andere nummers kregen we meer knuffels, een roze telefoon en andere onderhoudende snufjes te zien die de performance naast de hilarisch kinderlijke lyrics een surrealistisch en hilarisch tintje gaven. Nu hadden de Londenaars die attributen niet per se nodig om er een fijn zootje ongeregeld van te maken: Sarah Bonito charmeerde iedereen met haar innemende show, waarin ze zelf nog het meeste plezier leek te maken en bovendien klonk de muziek net fris en suikerig genoeg, terwijl ze ons ook niet met een overdosis opzadelden. Enig minpunt bleek nog het schommelende niveau van de verschillende liedjes, verder was Kero Kero Bonito vooral meer dan de geschikte festivalopener.