Dag drie van Pukkelpop 2013 was er eentje met technische problemen. Regina Spektor moest na heel wat onderbrekingen haar set 20 minuten vroeger dan voorzien afsluiten door het slechte geluid en ook Bat For Lashes kreeg te maken met een magere sound op het podium. Gelukkig merkte het publiek daar bij die laatste niet veel van, uitgezonderd de wanhopige blikken die Natasha Khan naar de soundguys wierp.
Verslag Tiffany Devos, foto’s (voor Indiestyle.be en Enola) Timmy Haubrechts
De vrolijke jongens én meisje, op drum dan nog, van San Cisco verklaarden de Marquee geopend voor de laatste dag. Een cover van ‘Get Lucky’ en liedjes over mensen stalken werden gegoten in opgewekte indie gitaarpop met meerstemmige zang. Charmant.
Vervolgens werden we verrast door Noisettes die zo vroeg op de dag al een hele show weggaven. Zo werd er gitaar gespeeld met de tanden, werd het publiek betrokken in interactiespelletjes en huppelde en koprolde de zangeres kortgerokt en blootsvoets het hele podium rond. Het was verrassend hoe ze al een resem hits bijeengesprokkeld hadden die erin slagen de aandacht van een hoop mensen die juist uit hun tent rolden erbij te houden.
Het trio broers van The Family Rain was echter van een minder kaliber. Om de Club te overtuigen hebben ze heel wat betere nummers nodig dan de ongeïnspireerde gitaarrock die ze vandaag brengen, en die wat aan Kings Of Leon doet denken.
In de Castello speelde daarna een drietal dat heel wat meer overtuigde. Producer S O H N had twee muzikanten meegebracht en liet ons schattig weten dat hij gevreesd had dat de tent niet zou vollopen. Onder de indruk van de warme ontvangst, liet hij ons viben op zware bassen, gloomy synthklanken, een portie basgitaar en zelfs wat akoestische gitaar. Hadden we op voorhand nog twijfels of een producer kon boeien, dan smolten die weg naarmate de tent ook heter werd.
We bleven op post in de Castello voor het baslijntjes-gebaseerde feestje van Jagwar Ma. Het ex-voorprogramma van Foals dat voortgedreven wordt door een dj klinkt live een stuk dansbaarder dan op plaat en kreeg in de namiddag het volledige publiek aan het raven.
Terwijl de blues van Alabama Shakes op de achtergrond weerklonk, wachtten wij op de vuile bluesrock die we voorgeschoteld kregen van de schaarsgeklede meiden van Deap Vally. De roodharige en blonde hebben nog geen echte supersongs uit hun gitaar en drum geschud, waardoor hun liveset een lange brei van rockende gitaarnummers wordt zonder hoogtepunten.
Daarna volgde Foals dat zijn uitstekende livereputatie bevestigde. Zanger Yannis wachtte zelfs niet tot het einde om met gitaar in het publiek te duiken. ‘My Number’, één van hun grootste troeven, gooiden ze ook al meteen in de strijd en tot ver op de (onterecht onderbevolkte) weide werd er meegedanst. Blij dat we ‘Spanish Sahara’ nog konden meepikken, vertrokken we dan toch maar schoorvoetend omdat we een goed plekje wilden veroveren in de Marquee.
Torenhoge verwachtingen koesterend voor Bat For Lashes, zagen we haar moeizaam op gang komen. Op het podium hoorden ze naar eigen zeggen nogal rare geluiden die niet direct opgeklaard werden, met als gevolg dat Natasha Khan haar piano-akkoorden voor ‘Moon and Moon’ vergat en dus maar ‘Travelling Woman’ inzette. De set ontpopte zich daarna tot één groot hoogtepunt waarbij we een HAIM-zusje in de coulissen zagen meekijken. Khan, omringd door een topband, trok ons mee van kippenvel (‘Laura’) tot meespringen (‘All Your Gold’). Ze danste in haar bloemenbroekpak als een van ons en keek haar publiek recht in de ogen wat haar een loveable en oprecht enthousiaste artieste maakt. Verwachtingen ingelost, alleen jammer van die “Thank you, Germany” op het eind.
Alweer een overlapping deed ons het begin van Franz Ferdinand missen. Maar als we het ons nog goed herinneren van op Dour vorig jaar hebben we alleen maar de rest van hun hits gemist. We konden halverwege lustig inspringen en werden helemaal achteraan op de weide omringd door dansende en polonaisende mensen.
Een overvolle Club verwelkomde even later uitbundig de terecht gehypete zusjes HAIM. De jongedames zijn meer rock-‘n-roll dan je zou denken, ze gooiden alle remmen los in een intermezzo en na afloop van de gig aarzelde basgitaarzus, die trouwens onbetaalbare gezichtsexpressies prijsgeeft, om een stagedive te proberen, wat ze uiteindelijk ook deed. Er werd niet altijd even juist gezongen, maar dat leren de meisjes nog wel.
Ondertussen was The Knife al flink bezig z’n performance-act uit te voeren. Dat haast alles op band stond, deerde de als in trance verkerende fans niet veel, hoewel er wel een verhuis ingezet werd toen de eerste noten van The xx op het hoofdpodium weerklonken. Dat die band aan intimiteit en magie inboet voor zo’n massa is duidelijk. Het is echter ongelooflijk dat een groep als deze met slechts twee uitgebrachte albums zo’n groot publiek aan hun lippen kan laten kleven. En op het grote podium klinken de beats die Jamie xx uit z’n computer tovert wel heel cool.
Om even uit te rusten, pikten we nog de uitstekende folkrock van Midlake mee die voor een veel te lege Club stonden. Ze lieten het niet aan hun hart komen en brachten hun songs zoals het moet. Nog voor hun laatste noten uitstierven stampten de beats van Goose zich al in het gehoorveld. De Kortrijkzanen zijn uitgegroeid tot een volwaardige en dansbare afsluiter. We konden het echter niet laten om te denken dat binnen een jaar of 5 de jongens van Compact Disk Dummies met die plek gaan lopen. Het indrukwekkende vuurwerk op de achtergrond was nog niet uitgestorven of we keken al uit naar de editie van volgend jaar.