Woensdagavond 14 augustus. Op de ene plek worden nog tentjes opgezet, iets verder wordt er gedanst of worden er frisse pintjes gedronken, maar wanneer de eerste vuurpijl de lucht in schiet, stopt iedereen even waar ze mee bezig zijn om voor een moment te bedenken dat Pukkelpop 2013 officieel van start is gegaan.
Verslag Tiffany Devos, foto’s (voor Indiestyle.be en Enola) Robin Dua
De Main Stage openen, deden we met een vertraagd stukje ‘New Kids in Town’ van de niet meer zo nieuwe kids in town School Is Cool. De song werd de afsluiter van een set die verbazend veel hits bevatte. Jammer genoeg druppelde het volk naar veiligere oorden toen de belofte van 0 % kans op regen door de wolken in de wind geslagen werd.
Wij zochten de droogte van de Marquee op waar Psycho 44 bezig was zijn ding te doen voor een verrassend volle tent op dat uur van de dag. De psychedelische punk van de vier snaken was echter niet waarvoor we gekomen waren, want even later stond Merchandise er geprogrammeerd. Zij kregen een iets legere Marquee voorgeschoteld terwijl ze The Smiths’ ‘How Soon is Now’ in herinnering brachten met een vleugje The Horrors erbij. Het geheel was goed uitgevoerd, maar kon niet helemaal overtuigen. De tol van om 13u te moeten spelen.
Daarna pikten we nog een stukje van de gezellige garagerock en oeh oeh oeh’s van Mikal Cronin mee. De langharige jongens zorgden ervoor dat de optredens qua niveau in stijgende lijn gingen. Dat beloofde alleen maar voor wat we daarna in de Dance Hall gingen checken.
Charli XCX danste, zoals dat hoort als je daar geprogrammeerd staat, kortgerokt het podium rond en was heel chatty terwijl ze begeleid werd door synths en een drummer. De zaal kreeg ze met haar slimme popsongs niet helemaal mee tot ze een cover van Backstreet Boys en de hit ‘I Love It’ van Icona Pop, die eigenlijk van haar hand is, uit de kast haalde. Onze sympathie won ze alvast door een liedje op te dragen aan de jongeman met het bananenpak en ons toe te vertrouwen dat ze er als klein meisje van droomde later Eminem te worden. Om haar eigen nummers beter te laten werken, heeft ze volgens ons een knussere zaal nodig. We zien elkaar nog wel eens terug.
Ondertussen liet Allah-Las op het grootste festival waar ze ooit uitgenodigd werden ons op het gemak meesurfen met hun janglepop uit grootmoeders keukenkast. Ze gooiden er al eens een overbodig instrumentaaltje tussen en net wanneer je denkt dat ze dat ene nummer spelen, blijkt het toch dat andere te zijn.
Naar de Marquee dan maar, waar Surfer Blood zijn stevige poprock ten gehore bracht. Hun plaat ‘Astro Coast’ konden we nog wel smaken, maar de nieuwe ‘Pythons’ haalt dat niveau niet meer. Wat hun optreden dan toch opkrikte was een overtuigend ‘Swim’ en het rustige maar leuke uitstapje van de zanger in het publiek waarbij hij enkele hoofddeksels opgezet kreeg. Het was vooral ook de moeite om zijn struggle om terug op post te raken te volgen.
Daarna dachten we even een rustpunt in te calculeren met de poëtische verhalen die Conor O’Brien ons te vertellen heeft. Villagers heeft na het uitbrengen van die uitstekende plaat dit jaar een mooie songcatalogus bijeengesprokkeld waaruit hij vooral de upbeat nummers live speelt. Op zijn mooist is hij echter tijdens de stille momenten. Net die werden verstoord door gebabbel. Het topmoment van de set werd dan toch het verslavende ‘Earthly Pleasures’. Verder hadden we niets te klagen. Uitstekend, as always.
Het was even zweten toen we moesten kiezen tussen Phosphorescent en Kate Boy. Het werd die tweede en we hadden er geen spijt van. Het viertal deed wat denken aan The Knife pre ‘Shaking the Habitual’ en creëerde in de Castello een elektronische trance. Dit effect werd nog versterkt door de lichten achter hen en de petjes die ze op hadden zodat schaduw op hun gezicht viel.
Van daaruit gingen we terug richting Marquee om Miles Kane, die zich ontpopt heeft tot rasentertainer, aan het werk te zien. Het aantal anthems dat de man geschreven heeft, nodigt uit tot interactie met het publiek en als de mensen tevreden zijn, kunnen we de ex-frontman van The Rascals in de categorie geslaagde optredens onderbrengen.
De podiumoutfit van Johnny Marr was al een hele opstap na die van Miles Kane, maar aan die paarse blazer kan toch gewerkt worden. De helft van het brein achter The Smiths is geen onbekende op Pukkelpop en voelde zich duidelijk thuis op het podium van de Marquee, wat resulteerde in een prima performance. Hij speelde echter voor de eerste keer in eigen naam, maar gooide er dan toch wat Smiths-songs tegenaan.
De grond van de Club voelden we voor de eerste keer dit weekend daveren bij de boze postpunk van meidengroep Savages. Met een frontvrouw die spichtig in het rond kijkt en spreekt met haar lichaam, brengen ze een agressieve set die hen een geweldige live-reputatie oplevert en dat kunnen wij alleen maar beamen.
Vervolgens verplaatste de hele wei zich naar de Main Stage voor menigeens lievelingsrapper Eminem die uiteraard te laat kwam. Hij viel in met wat songs die de doorsnee menigte niet kent, met de hulp van een band, een collega-rapper én een backing track. Met ‘Cleaning out My Closet’ zette hij echter de eerste van vele hits in. Ook collaboraties vielen uit de lucht met de stemmen op band, dit zorgde ervoor dat een van zijn bekendste nummers, ‘Stan’, wat in het water viel. De partij van Dido stond te luid waardoor het rappen wat zwak uit de hoek kwam. Deze uitvoering miste de agressie die het juist goed maakt, maar al bij al gaf hij Brussels, zoals hij Pukkelpop noemde, een show die niet snel vergeten zal worden; of het nu goed of slecht is.
Wanneer je ‘I Love London’ twee jaar geleden nog op zijn Crystal Fighters uitsprak, leverde je dat rare blikken op, maar vandaag is de kans groot dat de rest je bijvalt. De band heeft het geschopt tot dansbare afsluiter, weliswaar in de Club, dat betekent echter niet dat ze geen feestje kunnen bouwen met hun mengelmoes van rave, folk, punk, electro en wat genres die ongetwijfeld nog een naam moeten krijgen. De zanger in glittershirt zweepte een bomvolle Club op tot ongegeneerd dansen.
Wie daarna nog zin had, feestte gewoon verder op Chase & Status, maar met nog twee gevulde dagen in het verschiet, klinkt een tent vaak aanlokkelijker.