Het cultuurplatform Subbacultcha! organiseerde gisteren weer haar eigen festival: Wastelands. Geweldige locatie (de Gentse Grindbakken), een lekker weertje (een graadje of 25), fijne catering (voor de foodies) en een heleboel opkomende artiesten, meer moest dat soms niet zijn voor een geslaagd festival.
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Dan Bodan -
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Al omstreeks half zes mochten Communions aan de bak op de fraaie locatie van de Grindbakken in Gent. De band, die deel uitmaakt van een bredere golf opkomende Deense bands, had al een hoop adelbrieven op zak dankzij een aantal fel gesmaakte ep’s en mocht nu ook bewijzen live de verwachtingen te kunnen bevestigen. In het heerlijke vroege avondzonnetje (alsof het weer op maat van de muziek was geboetseerd) bevestigden deze blonde snaken al het goeds dat over hen werd verteld. Hun melancholische post-punk – met toch een vleugje zonneschijn er tussendoor – werd ook door het publiek erg gesmaakt. Wat het materiaal betreft werd er vooral geput uit hun recentste ep. ‘Summer’s oath’, ‘Forget it’s a dream’ en ‘Out of my world’ werden smakelijk gebracht met een hoofdrol voor het uitstekende gitaarwerk. Van hun eerder nummers, stak vooral ‘So long sun’ er met kop en schouders bovenuit. De rest van de set was niet slecht, maar ook niet speciaal goed te noemen. (Arnout Coppieters)
How To Dress Well met een flinke kater, zo zou je de muziek van de Berlijnse Dan Bodan kunnen omschrijven. Die industriële Wastelandsloods met bizarre televisie-installatie bood voor zo’n muziek de perfecte setting. Of dat dachten we toch. Helaas verzoop Bodan in de goede bedoelingen. De crooner bokste vol overgave op tegen een slechte akoestiek, maar met een weinig boeiende setlist maakte hij het zichzelf wel heel moeilijk. Even zagen we beterschap op komst, toen ‘Soft as rain’ extra minimalistisch werd gebracht. Maar al snel dwaalde onze blik weer af naar alles wat niet van tel was: de ruimtevaartprojecties, de kasseien onder ons, de horrorbeelden op die televisie-installatie… Hebben we alvast wel geleerd: Dan Bodan hoor je uit te spreken als Dèn Bo-dèn. (Max De Moor)
Eerlijk is eerlijk, muzikaal gezien is Finland wellicht het minst interessante Scandinavische land. Toch waait er al sinds een jaar of twee een frisse noorderwind uit Helsinki dankzij de klinkende naam Jaakko Eino Kalevi. In Gent toonde de langharige Fin zich van zijn meest eigenzinnige kant door zijn nieuwe album volledig te negeren en resoluut te kiezen voor een set vol 80’s pop met een vleugje krautrock. Maakt allemaal niet uit, want Jaako kroonde zich met gemak tot koning van Wastelands. Het publiek smulde van zijn droge performance in combinatie met de bij wijlen onnozele synthdeuntjes. Moesten de Belgen van Telex ertussen hebben gezeten, ze hadden wellicht goedkeurend geknikt. (MDM)
Ook de Ierse rapper Rejjie Snow mocht zijn kunsten in de zwoele avondlucht buiten tentoonspreiden. Na een eerder gesmaakte aanwezigheid op Dour Festival, mocht hij deze keer het Gentse publiek proberen inpakken. Globaal genomen zou je zeggen dat zijn muziek beter tot zijn recht zou komen in de 019 (binnen) dan op zo’n podium buiten en dat werd helaas bevestigd. De nuances in de beats die op plaat het verschil maken, kwamen buiten veel minder tot hun recht. Uiteraard is de heer Snow een begenadigd rapper en op zijn flow was dan ook weinig aan te merken. De songs waaruit hij kon putten waren wel beperkt en dus viel de set toch ook een beetje kort uit. ‘All around the world’, zijn laatste single was een bom en ook het lekkere ‘Loveleen’ vanop de ‘Rejovich’-ep kon de aanwezige meute wel pruimen. Het overige was helaas om snel weer te vergeten, volgende keer beter. (AC)
De afsluiter van een hele mooie dag werd de grote playbackshow van Molly Nilsson. Na vijf platen uitgebracht te hebben, is de enige muzikale verdienste van de Zweedse schone op een podium nog steeds op play en stop duwen. Niemand die daar om gaf natuurlijk. De zangeres trok namelijk haar gouden, herkenbaar keeltje open om Eurovisiegewijs de metalige beats te begeleiden. De soberheid van de set zette de singer-songwriter ook voort in haar bindteksten. “Hi, I’m Molly Nilsson and I’m going to play a few songs for you”, gaf ze de feiten weer. Droog, maar vaak was de blondine ook net heel grappig tijdens haar bindteksten. In combinatie met de ietwat onhandige danspasjes van het dark dance-icoon en de gemoedelijke sfeer die in de 019 hing, liet de Zweedse heel wat hartjes opzwellen. Onder vakkundige begeleiding van Molly dansten we richting afterparty. (TD)
Foto’s van Tiffany Devos