Verslag Filip Van Der Elst, foto’s Damon De Backer
Twee kathedralen van singles: meer had Dan Smith niet nodig om gebombardeerd te worden tot het nieuwe wonderkid van de poprock. Des te opvallender wanneer je vaststelt dat er bij hem geen gitaar aan te pas komt. Smith ramt nu eens een percussieset aan flarden en spreidt dan eens zijn gevoel voor melodie tentoon op een piano, maar overtuigt toch vooral door zijn innemende stemgeluid. Zijn stembanden strekken zich van het ene naar het andere uiteinde van het klankenspectrum, en wij vermoeden dat de pogingen van tieners om zijn klankkast voor de spiegel na te bootsen al voor menig grijs haar in de badkamer gezorgd hebben. Bastille maakt rock zonder gitaren: dat is pas mee zijn met je tijd.
Met hun singles heeft Bastille voor de eerste prille zonnestralen gezorgd, en dus selecteerde de AB met Stavroz een voorprogramma om je nog wat meer in zomerse sferen onder te dompelen. Ze zeiden dat ook bij wijze van introductie, maar als je je DJ-set, ondersteund met livegitaar, start met een lang uitgesponnen versie van Gabriel Rios’ ‘Broad Daylight’, dan hoef je zelfs niet te vermelden wat je komt doen. Stavroz trakteerde ons op setje van een halfuur dat lekker wegluisterde, maar jammer genoeg te weinig boven de catch-all term “behangpapier” wist uit te komen. Onze buurman maakte de treffende vergelijking met de achtergrondmuziek in de Zara, waar hier en daar misschien wel eens een luchtige flard aangenaam in de oren klinkt, maar die bovenal niet blijft hangen. “Precies Merdan Taplak met een kater”, aldus diezelfde buurman toen een schuchtere uitstap richting het betere Balkanwerk werd ondernomen. Er had ook wat meer live aan gemogen, al zal een en ander misschien te maken hebben gehad met het ontbreken van twee van de vijf bandleden op het podium.
Met opener ‘Bad Blood’ leek Dan Smith al meteen te willen bewijzen van hoeveel markten de man thuis is: de breakbeats volgen elkaar in deze titelsong van zijn debuutplaat in sneltempo op, en tegelijkertijd fezelt de frontman van Bastille het perfecte refrein en gooit hij er voor de lol nog wat hiphopallures bovenop. Dan is een jongen die zich durft te geven op het podium, die nooit de kwaliteit van z’n eigen songs uit het oog verliest, en die beseft dat je met amper één plaat onder de arm ook wat creatief moet zijn. De keuze voor minder voor de hand liggend werk als ‘The Silence’ of de gedurfde City High-cover ‘What Would You Do?’ kunnen dat bewijzen. En dat Bastille in wezen een opgesmukte ode aan de jaren ’80 is, mocht de dubbele cover van ‘Rhythm Is A Dancer’ en ‘The Rhythm of the Night’ nog eens extra in de verf zetten. En dat kwam eerlijk gezegd nog niet half zo kitsch over als wij gevreesd hadden.
Dat Smith naar onze goesting een versnelling of twee te hoog speelde in het nochtans zo geweldige ‘Overjoyed’, of dat er met ‘Sleepsong’ of ‘Get Home’ misschien één valse trage teveel in de set geslopen was, waren we zo vergeten toen we nog maar eens vol verbazing konden vaststellen welke ongekende hoogtes die jongen met zijn stem weet te halen. “I won’t show my face here anymore”, klonk het vol wanhoop tijdens de gepassioneerde versie van ‘These Streets’, die het met sprekend gemak haalt van de op zich al briljante studioversie.
Het publiek ging volledig op in de percussie van ‘Things We Lost In The Fire’ en speelde de perfecte echo bij de verwachte dubbelslag ‘Pompeii’ en ‘Flaws’. Beide zijn de perfecte popsongs: de keyboardriedel in ‘Flaws’ valt vooral op door het totale gebrek aan flaws, en de bombastische “eeh-ooh” melodie van ‘Pompeii’ geeft de indruk alsof je hoogstpersoonlijk bij de uitbarsting van de Vesuvius aanwezig was.
Zowat alle songs van Bastille hebben zo’n extatisch eurekagevoel in zich, maar de voorspelbare manier waarop het drumwerk in ‘Pompeii’ opzwelt naar het grootse refrein, dat hebben ze Bastille dit jaar nog niet nagedaan. Als we zien hoe het opvallend jonge publiek in de ABClub achteraf vol angstzweet de jongens stond op te wachten voor een handtekening en een babbeltje, dan lijkt het even alsof het broodje van Dan Smith en co al gebakken is. Als ze er op Rock Werchter in slagen een even begeesterende prestatie neer te zetten als in een klein, makkelijker in te winnen zaaltje als de ABClub, dan duurt het niet lang de grote massa aan hun voeten ligt.
De Ancienne Belgique programmeert binnenkort ook onder meer Karl Hyde (20.04), Deerhunter (21.05) en Crystal Fighters (22.05). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.
Bastille speelt ook nog op in Amsterdam (Paradiso, 18.04, info & tickets) en Rock Werchter (07.07, info & tickets).
Verdeeld door Universal Music