Met Deerhoof kregen we vervolgens een van de meest absurde en moeilijk te begrijpen groepen uit de huidige indiewereld op het programma. Dat bleek maar weer eens tijdens de bizarre performance van Satomi en haar boys in La Petite Maison Dans La Prairie, waar aan het einde van de show een groot deel van de tent al andere oorden opgezocht had. Terwijl de drummer nog verklaarde dat hij tijdens deze show het publiek begreep, hadden wij het gevoel dat die indruk niet bepaald wederzijds was. Begrijpelijk, dachten wij na drie kwartier, want de geluids- en stijlwisselingen deden in combinatie met de vreemde, hoge zang ook net iets te veel verbindingen in onze hersenpan springen.
Daarnaast genoten we wel van het spelletje kung-fu dat de band met ons lijf en ledematen speelde. De grillige gitaren van het kwartet hadden net de juiste slagkracht om ons op tijd en stond te doen daveren en het optreden van de noodzakelijke intensiteit te voorzien om ons enerzijds bij de les te houden en anderzijds te contrasteren met de vederlichte vocals. Ze wriemelden lekker tegendraads en schuurden heerlijk hard over de hevige drums. De band deed verder schijnbaar een (op voorhand verloren) poging (want Sunn O)))) om het luidste optreden van de dag te geven. Dat pakte goed uit, al konden de miauwende schreeuwtjes van Matsuzaki soms wel op de zenuwen werken. Ze toonden dan wel weer hoe hard de vier hun best deden om er wat van te maken. Conclusie: Deerhoof draaide aan alle schroeven in ons hoofd, maar durfde daar af en toe wel eens in overdrijven.
Check onze foto’s van dag 3 hier. Alle reviews van Dour vind je op onze live-pagina.