Om de eerste echte Les Nuits-avond gepast in te zetten, bracht Botanique enkele van de meest spannende en experimentele elektronische acts naar Brussel. Zowel in de Orangerie, als in de Rotonde en het Grand Salon werden dansschoenen en discobollen bovengehaald.
Wij gingen een kijkje nemen in de ronde zaal waar Gazelle Twin geprogrammeerd stond. Live liet Elizabeth Bernholz zich bijstaan door een knopjesdraaier en samen deden de twee een beetje aan The Knife denken. Omdat ze muziek maken die bij momenten iets weg heeft van die duistere Zweedse electropop, maar ook omdat hun gemaskerde performance deels dezelfde vragen lijkt te willen stellen als die van de Dreijers. Enerzijds benadrukte de Britse met haar show de anonieme rol die producers en/of dj’s gebruikelijk op het podium opnemen, anderzijds liet de artieste op die manier ook opvallen dat zij iets anders doet. “Iets anders” bleek in dit geval vooral zingen, schreeuwen en over het podium stuiteren, en dat werkte meer dan aanstekelijk.
Muzikaal gezien kon je dan weer niet naast de souplesse waarmee Bernholz verschillende stijlen in één best wel aanstekelijk geheel wist te gieten. Zo kreeg je het beste uit alle hoeken van het spectrum. Noisy elementen gaven de sound een flinke, maar niet onnodig stroeve beet en popstructuren hadden tegelijkertijd een verslavend junkfoodeffect. Ondanks dat de set dus verknipt was in aparte songs, heerste er dankzij korte pauzes en omnipresente beats toch ook een echte danssfeer, versterkt door de hyperactief flikkerende lichten. Uiteindelijk bracht Gazelle Twin zo een veelzijdig spektakel dat veel meer dan een half gevulde zaal waard was.
Daarna verplaatsten we ons naar de grootste zaal van de Botanique voor een optreden van Warp-meneer Clark, die intussen al een tijdje in het vak zit maar pas sinds zijn laatste plaat echt opgepikt lijkt te worden. In Brussel droop die ervaring van de muzikant zijn set. Hij is een van die artiesten die al een duidelijk onderscheid gevonden heeft tussen een plaatgeluid en een livesound, en soms bleek het zelfs niet simpel om songs in hun nieuwe gedaante te herkennen. Het meest opvallende aan zijn show was de gigantische proportie die zijn werk aangemeten kreeg; elk geluid leek opgeblazen de boxen uit te komen.
Soms kreeg je de indruk dat Clark bewust de grens tussen IDM en EDM aftastte. Net als een echte Tomorrowland-dj trok hij bij momenten alle kleur uit de set om een withete opbouw richting climax presenteren. Vaak pakte dat goed uit wanneer er een monsterlijk pompend gevaarte achterna kwam, soms bleven we echter op onze honger zitten. Eenzelfde gevoel kregen we bij de overgangen tussen de verschillende nummers. Die waren vaak eerder bruusk en dat bleek niet altijd een even groot succes. Toch scoorde de producer over de algehele lijn met zijn explosieve, grootse sound, waardoor de eerste nacht meteen een hoogvlieger werd.
Les Nuits Botanique gaan nog een week lang door, check onze tips of ga naar de site van de Botanique om het volledige programma te zien.